Lista znaczków

Lewin Brzeski należał od początku swoich dziejów do księstwa opolskiego, a od 1329 r. do księstwa legnicko-brzeskiego. Od poł. XIII w. był własnością rodu Pogorzelskich. W latach 1509-1796 właścicielem wsi była hrabiowska rodzina von Beess. Otton Leopold von Beess zainicjował w 1722 r. budowę nowego pałacu w miejscu poprzedniego, spalonego w 1666 roku. Następnie w 1796 r. pałac przeszedł w ręce hrabiego Hansa Gottlieba von Stosch, który w 1842 r. odsprzedał majątek rodzinie von Eckardstein. W roku 1860, gdy Lewin należał do hrabiego Wilhelma Bernharda Juliusa von Eckardsteina powstały zabudowania gospodarcze, a pałac gruntownie wyremontowano. W 1886 r. posiadłość nabyli bracia Scholzowie. Ostatnim przedwojennym właścicielem (od 1918 r.) był Friedrich Bilzer. W końcowej fazie II wojny światowej w rezydencji ulokowano szpital wojskowy. Po 1945 r. pałac upaństwowiono i zorganizowano w nim szkołę. Po pożarach (1952 i 1955 r.) obiekt odnowiono do stanu surowego i wykorzystywano jako magazyn. Dopiero w latach 2000-2002 Gmina Lewin Brzeski wyremontowała pałac i przeznaczyła go na gimnazjum.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to katolicki kościół parafialny zbudowany w latach 1903-1904 w stylu neogotyckim, za czasów proboszcza Josepha Bennera. Sama parafia  pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny erygowana była już w XVI wieku. Projektantem dziś istniejącego kościoła był Ludwig Schneider, natomiast autorem wyposażenia wnętrza Herrmann Kügler. Wewnątrz kościoła znajduje się XVII-wieczny kamienny ołtarz wykonany z piaskowca, na którym przedstawiono sceny ukrzyżowania. W ostatnich latach kościół przeszedł gruntowny remont, w ramach którego uporządkowano teren przed świątynią, układając kostkę brukową czy zakładając nowe trawniki. Modernizacji poddano również Dom Parafialny. Na przykościelnym placu znajduje się m.in. pomnik Jana Pawła II i kamienny krzyż z 1879 roku z niemieckojęzycznymi inskrypcjami.

Wieża mieszkalna w Siedlęcinie jest jedną z największych tego typu wież w Europie. Zbudowana została z kamienia, na planie prostokąta o wymiarach 20x14,5 m i otoczona fosą. Oryginalnie zwieńczona była krenelażem, którego ślady do dziś widoczne są na najwyższej kondygnacji. Wieża wzniesiona została w latach 1313-1315, przy przeprawie przez Bóbr. Za jej fundatora uważa się Henryka I – księcia jaworskiego. Kolejnym właścicielem był książę świdnicki Bolko II Mały. Po jego śmierci wdowa – księżna Agnieszka - sprzedała wieżę dworzaninowi Jenchinowi von Redern. W kolejnych stuleciach obiekt wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w XVIII wieku znalazł się w posiadaniu rodu von Schaffgotsch, w którego rękach pozostawał do 1945 roku. Niewiele jest miejsc, gdzie - tak bardzo jak w siedlęcińskiej wieży - można poczuć atmosferę dawnych wieków. Można tu dotknąć najstarszych w Polsce - ponad 700-letnich stropów, podziwiać wyjątkową konstrukcję drewnianej więźby dachowej, a przede wszystkim obejrzeć Wielką Salę. To właśnie jej wnętrza ozdabiają jedyne na świecie - zachowane malowidła opowiadające historię sir Lancelota z Jeziora - najbardziej znanego rycerza Okrągłego Stołu.

W centrum Pruchnika znajduje się piękny rynek z oryginalnym układem przestrzennym i zabudową drewnianą typową dla małych miasteczek. Niegdyś rynek stanowił centrum dawnego miasteczka galicyjskiego. Wiele tutejszych domów posiada charakterystyczne podcienia, bowiem domy te były nie tylko miejscem zamieszkania, ale i warsztatem rzemieślniczym czy miejscem handlu. Najstarsze zachowane budynki pochodzą jeszcze z XVIII wieku. Drewnianą chałupę, w której dziś znajduje się  sklep Stary Kufer, gmina kupiła od ostatniej właścicielki, Ireny Tomasiakiewicz. Przeniesiona w 2006 r.  z ul. Kańczudzkiej 33. Pochodzi z 1776 r. W tym roku dom należał do Szymona Piotrkiewicza, który otrzymał go od ojca Wojciecha za 300 złotych polskich plus zobowiązanie się do zorganizowania wesel dwóm swoim siostrom. Dom wybudowany jest z bali drewnianych, tzw. brewion (inaczej brus) umieszczonych na drewnianych podwalinach. Wzniesiono go bez użycia gwoździ. Pokryty jest gontem. Po uroczystym otwarciu w kwietniu 2009 roku mieściła się w nim Galeria Pod Gontem, później Kawiarnia pod Gontem, a obecnie wspomniany sklep i Informacja Turystyczna.

Na północno zachodnim stoku góry Iwa, która wznosi się na wysokość 406 m n.p.m w południowej części Pruchnika, a właściwie na terenie przysiółka Korzenie, znajduje się drewniana wieża widokowa. Jest to konstrukcja o wysokości 18 metrów wsparta na ośmiu słupach. Na wysokości prawie 13 metrów znajduje się obszerny taras widokowy, z którego rozciągają się wspaniałe widoki nie tylko na Pruchnik, ale i na Pogórze Dynowskie i Rzeszowskie oraz zabudowania Jarosławia. Wieża widokowa w Pruchniku udostępniona została turystom 14 października 2014 roku i stanowi część lokalnych atrakcji turystycznych. W jej sąsiedztwie zlokalizowana jest ścieżka dydaktyczna  „Wąwóz Lelos”, a także niezwykle rzadki zabytek jakim jest słup tatarski. Wieża na zboczu góry Iwa jest chętnie odwiedzana przez turystów, ale i mieszkańców Pruchnika, którzy szukają tu odrobiny ciszy i pięknych widoków.

Babimojski rynek jest uroczym placem z zachowaną małomiasteczkową zabudową. Jej główny element stanowi ratusz usytuowany w ciągu kamieniczek jednej z pierzei rynku. Ratusz powstał w 1850 r. i otrzymał klasycystyczną formę. Jest jedną z zabytkowych budowli w Babimoście. Ratusz od chwili powstania pełnił rolę budynku administracyjnego i do chwili obecnej jest siedzibą władz samorządowych Gminy Babimost. Zniszczony został 29 stycznia 1945 r. przez Armię Radziecką, i odbudowany dopiero w latach 1961-1963. Z tamtych czasów pozostał przepiękny i wiele mówiący napis-"ZIEMIA BABIMOJSKA OD WIEKÓW POLSKA". Elewację frontową wieńczy trójkątny szczyt, nad którym wznosi się wieża (odbudowana w 2004 r.) z dachem hełmowym, na którym znajdują się trzy zegary. Hymn Babimostu jest odgrywany z wieży ratusza  codziennie w południe.

Gminny Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych, działa przy Zespole Edukacyjnym im. Franciszka Sarnowskiego. Prace nad powstaniem skansenu trwały 3 lata, natomiast jego otwarcie miało miejsce w czerwcu 2007 roku. Skansen powstał przy udziale środków z Funduszu Mikroprojektów Inicjatywy Wspólnotowej Interreg IIIA Euroregionu Sprewa- Nysa- Bóbr. W latach 2009-2010 miała miejsce rozbudowa skansenu. W zbiorach skansenu znajduje się ok. 200 dawnych maszyn i urządzeń rolniczych, w tym dużo z okresu międzywojennego. Wśród zbiorów można zobaczyć m.in. zrekonstruowany, XIX-wieczny piec chlebowy oraz wiatrak typu „koźlak” z 1850 r., który został przeniesiony z Potrzebowa (woj. wielkopolskie) przez entuzjastów skupionych w Stowarzyszeniu Rozwoju i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Regionu „Przyjaźni Podmoklom”. Integralną częścią skansenu jest Izba Pamięci, znajdująca się w budynku szkoły, która jest bogato wyposażona w archiwalne dokumenty mówiące o historii mieszkańców Podmokli Małych i Podmokli Wielkich. W roku 2019 nastąpiła kolejna rozbudowa skansenu o dodatkowe wiaty dla urządzeń i maszyn. Skansen znajduje się na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu.

Dzieje gostynińskiego zamku sięgają XIV wieku. Wtedy to na dzisiejszym wzgórzu zamkowym została zbudowana drewniana baszta, która pełniła zarówno funkcje obronne jak i mieszkalne. Basztę wzniósł Siemowit III, a kilkadziesiąt lat później jego syn Siemowit IV przystąpił do budowy murowanej warowni, która oprócz wieży posiadała mur obwodowy i Dom Wielki, będący rezydencją książęcą. W 1462 r. Gostynin przestał być miastem książęcym i od tego czasu zamkiem zarządzali starostowie. W XVI wieku zamek intensywnie się rozwija. Wybudowano Dom Mniejszy mieszczący pomieszczenia załogi zamku oraz kuchnia. Poza fosą powstał przygródek z budynkami gospodarczymi oraz służbowymi. Od XVII wieku zamek stopniowo upada, najpierw podczas najazdu szwedzkiego, a później także w czasie wojny północnej i w czasach zaboru pruskiego. Zamek nigdy nie odzyskał swojej świetności. Przeznaczony został na zbór. Po wybudowaniu pastorówki i budynków gospodarczych ewangelikom służył do 1945 roku. Po wojnie obiekt przejęła parafia rzymskokatolicka i użytkowała go do 1978 roku, następnie przeszedł na własność miasta. W 2009 roku po odrestaurowaniu zamek został oddany do użytku i dziś mieści się w nim hotel oraz restauracja.

Pomnik przyrody rosnący przy siedzibie Nadleśnictwa Kliniska na terenie Gminy Goleniów w województwie zachodniopomorskim. Lipa drobnolistna „Anna” - wiek 483 lata, wysokość 21 metrów, na wysokości pierśnicy rozdziela się na 4 pnie z czego najgrubszy ma 440 cm obwodu. Swoją nazwę lipa zawdzięcza Annie Jagiellonce – żonie władcy Pomorza Zachodniego Bogusława X Wielkiego. Legenda głosi, że podczas przyjazdu poselstwa polskiego do szczecińskiego zamku, Bogusław przebywał na polowaniu w pobliskiej Puszczy Goleniowskiej. Anna Jagiellonka wraz z posłami udała się do puszczy na spotkanie z mężem i obozowała w pobliżu lipy. Dzisiaj „Anna” stanowi niezwykle cenny okaz dendrologiczny, unikatowy w skali regionu, stanowiący świadectwo historii. Jest popularnym miejscem wycieczek miłośników drzew i przyrodników. Odbywają się tu zajęcia edukacyjne  prowadzone przez Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej przy Nadleśnictwie Kliniska.

UWAGA! Punkt sprzedaży znaczków czynny jest od poniedziałku do piątku w godz. 7.00-15.00

W samym centrum Międzyzdrojów, nieopodal Muzeum Wolińskiego Parku Narodowego i w odległości ok. 500 metrów od molo, mieści się siedziba Oddziału PTTK w Międzyzdrojach. Dwukondygnacyjny budynek, z wieżyczką od strony zachodniej i dwoma tarasami widokowymi, znajduje się u zbiegu ulic Niepodległości i Kolejowej. Obiekt ten, położony w centrum bogatych w turystyczne atrakcje Międzyzdrojów, znany jest szerokiemu gronu turystów, którzy na miejscu mogą zasięgnąć nie tylko informacji o ciekawych obiektach, ale również zaopatrzyć się w mapy i przewodniki oraz lokalne pamiątki. Oddział PTTK w Międzyzdrojach to organizacja powstała w 1948 roku. Zajmuje się szeroko pojętą turystyką promując miejscowe walory turystyczne, krzewiąc zamiłowania krajoznawcze oraz organizując imprezy o charakterze turystycznym: wycieczki, rajdy piesze i rowerowe, spływy kajakowe itp. formy aktywności. Dom Turysty PTTK przedstawiony na znaczku oferuje ponadto 50 miejsc noclegowych z wyżywieniem oraz możliwość wypożyczenia rowerów. 

Różan leży na wzniesieniu o promieniu ok. 3 km. Ukształtowanie terenu stanowiło idealne miejsce do budowy różańskiego przyczółka ufortyfikowanego. W projekcie z 1901 r. przewidziano budowę trzech fortów otaczających miasto łukiem opartym skrzydłami na rzekę Narew. Długość tego łuku miała wynieść 4,5 wiorsty rosyjskie, tj. ok. 4,8 km, a jego podstawa 2,5 wiorsty, tj. ok. 2,7 km. Forty rozmieszczono nieregularnie. Fort nr I zdecydowano się zbudować na wzgórzu leżącym na zachód od miasta z frontem zorientowanym na północny zachód. Do czasów obecnych, ze wszystkich obiektów fortecznych najlepiej zachowany jest Fort I. Jego budowę rozpoczęto w 1904 roku, a zakończono w 1908. W 2007 Fort nr 1 jako działka nr 106 o pow. 2,68 ha został wystawiony na sprzedaż przez starostę powiatu makowskiego. Fort wpisano do rejestru zabytków w dniu 20.04.1978 r.

Niedaleko rynku znajduje się kościół parafialny pw. św. Anny. Kościół pobudowany został w 1. poł. XVI w. Jego fundatorką była prawdopodobnie Anna Jagiellonka. Kilkakrotnie remontowany, został poddany całkowitej przebudowie w latach 1907–1913 wg projektu Stefana Szyllera. Nowo wzniesiony kościół w czasie I wojny światowej uległ poważnemu uszkodzeniu. Reprezentuje styl neogotycki (z gotycką kaplicą wschodnią), jest murowany z cegły, częściowo otynkowany (obie kaplice boczne), trójnawowy, halowy z wieżą, na zewnątrz ma szkarpy uskokowe, okna są zamknięte ostrołukowo, dach dwuspadowy kryty blachą. W świątyni warto zobaczyć sklepienie gwiaździste z 1. poł. XVI w. w kaplicy wschodniej, gotycką kropielnicę, tablice poświęcone żołnierzom i oficerom 115. pp walczących w obronie Różana.

Wizytówką Muzeum Ziemi Średzkiej jest jego siedziba, mieszcząca się w późnobarokowym dworze szlacheckim z trzeciej ćwierci XVIII wieku. Dwór w Koszutach zbudowany został z zachowaniem podstawowych cech ustalonych w XVIII wieku. Jest to budynek parterowy, symetryczny, z werandą, narożnymi alkierzami i stromym, mansardowym dachem, krytym gontem, położony w zrekonstruowanym parku krajobrazowym z pierwszej połowy XIX wieku. Ekspozycja stała muzeum pt. „Mała siedziba ziemiańska w Wielkopolsce” prezentowana jest w siedmiu salach, urządzonych w duchu dawnego, polskiego dworu z końca XIX i początku XX wieku. Zgromadzone tu zestawy mebli oraz uzupełniające wystrój malarstwo, tkaniny i przykłady rzemiosła artystycznego - ustawione tak, by swobodnie poruszać się po wnętrzach - pozwalają odtworzyć wygląd i atmosferę szlacheckiego dworu, a pozostawione „mimochodem” drobne sprzęty dają wrażenie stałej obecności jego dawnych mieszkańców.

Mauzoleum Güttlerów powstało między 1874, a 1879 rokiem. Jego fundatorką była urodzona w dzisiejszym Javorniku  - Pauline Güttler, która wyszła za mąż za Wilhelma  Güttlera – właściciela fabryk prochu w Mąkolnie.  Güttlerowie byli właścicielami złotostockiej kopalni rudy arsenu i fabryk. Posiadali także kopalnię w miejscowości Raci Udoli. Po śmierci Wilhelma Güttlera jego żona zainicjowała budowę grobowca. Mauzoleum składało się z 2 części – nadziemnej kaplicy i podziemnej krypty na trumny. Do wnętrza kaplicy prowadziły dębowe drzwi z kratą, nad którą umieszczono witraż. We wnętrzu znajdował się marmurowy ołtarz. Po jego obu stronach znajdowały się palmy. Wnętrze to zamknięte było kopułą zwieńczoną latarnią, wpuszczającą do środka jasnoniebieskie światło. Poniżej kaplicy znajdowała się krypta, w której w cynowych sarkofagach spoczęło ośmiu członków rodziny Güttlerów. Po drugiej wojnie światowej mauzoleum ograbiono i zniszczono. Rozbito sarkofagi, rozkradziono wszystko co się dało, a zwłoki Güttlerów zbezczeszczono. Grobowiec w fatalnym stanie dotrwał do 2017 roku, kiedy to dzięki dofinansowaniu z Funduszu Mikroprojektów Euroregionu Glacensis został odnowiony i uratowany przed kompletnym zniszczeniem.

Dzieje Ziemi Kozielskiej od prahistorii do dnia dzisiejszego na swojej wystawie prezentuje Muzeum Ziemi Kozielskiej w Kędzierzynie-Koźlu w organizacji. Na ekspozycji zobaczymy odkryte podczas prac wykopaliskowych narzędzia jakich używali mieszkańcy naszego regionu w epokach kamiennej, brązu i żelaza. W zbiorach znajdują się przedmioty średniowieczne, XVII-wieczne srebrne monety pochodzące ze słynnego „Skarbu z Koźla”, relikty kultury żydowskiej, protestanckiej i katolickiej ludności miasta i powiatu. Miłośnicy fortyfikacji znajdą informacje i zabytki związane z Twierdzą Koźle. Osobną grupę eksponatów stanowią zabytki etnograficzne stanowiące ilustrację metod jakimi pracowali stanowiący przed laty większość mieszkańców Ziemi Kozielskiej rolnicy. Ekspozycja jest wyposażona w elementy multimedialne, które dodatkowo uatrakcyjniają zwiedzanie.

Inicjatorem i pierwszym kierownikiem placówki muzealnej był znany regionalista Wojciech Sypniewski. Muzeum rozpoczęło działalność w 1975 r. Tematem wiodącym zbiorów są eksponaty ilustrujące historię i kulturę materialną miasta oraz bogatą przeszłość ziemi słupeckiej. Muzealny zbiór tworzą m.in. kartki pocztowe związane ze Słupcą, historyczną granicą rosyjsko-pruską powstałą po 1815 oraz zlokalizowanym przez Niemców obozem dla jeńców z I wojny światowej. O zespole osadniczym z okresu kultury łużyckiej tzw.”małym Biskupinie” opowiada stała wystawa archeologiczna. Bogaty zbiór eksponatów etnograficznych i rzemiosła, pokazujący realia życia małego miasteczka i dawnej wsi wielkopolskiej można obejrzeć na wystawie „Nie-codzienność”. Usłyszymy tu brzmienie pianina znakomitego, choć zapomnianego kompozytora Apolinarego Szeluty, który przybył do Słupcy w latach 30 XX w., obejrzymy uratowane macewy ze zniszczonego przez okupanta niemieckiego cmentarza żydowskiego, a także film dokumentalny o historii przyjaźni dwóch mieszkanek Słupcy - Danki Rozentalówny i Grażyny Harmacińskiej w czasach II wojny światowej. Muzeum organizuje wiele wydarzeń cyklicznych, które ubarwiają i wzbogacają życie kulturalne i artystyczne miasta i powiatu.

Kościół parafialny  św. Wawrzyńca  wyróżnia się zdecydowanie w architektonicznej panoramie miasta. Jest świadectwem dążeń i aspiracji biskupów poznańskich - właścicieli  Słupcy, którzy w 1290 r. dokonali  lokacji miasta.  Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1296 roku. Zniszczony w czasie najazdu krzyżackiego w 1331 roku, w obecnym kształcie wzniesiony w początkach XV wieku  z inicjatywy biskupa poznańskiego  Andrzeja z Bnina. Potężna bryła późnogotyckiej fary jest przykładem dwuetapowego przedsięwzięcia budowlanego, w którym jako pierwsze w 1 poł XIV w. powstało prezbiterium, a w początkach XV w. dobudowano korpus nawowy. Wielokrotnie restaurowany: w  2 poł. XVIII w. zbarokizowany, a w latach 1949-58 regotyzowany.  Z bogatego wyposażenia na uwagę zasługuje m.in. umieszczony na belce tęczowej gotycki krucyfiks i figura Matki Boskiej Bolesnej z tzw. Grupy Ukrzyżowania z ok. 1420 r., a także unikatowy  instrument organowy autorstwa Mathiasa Brandtnera z 1716 r. z zachowanym w 90 %  oryginalnym mechanizmem piszczałkowym z epoki baroku. 

Domek Gotycki  znajdujący się przy ulicy Kościelnej w Opatówku, związany jest z osobą generała Józefa Zajączka namiestnika Królestwa Polskiego. Domek wchodził w skład dóbr, które generał otrzymał z rąk Napoleona Bonapartego w uznaniu zasług żołnierskich. Niestety nie wiadomo dokładnie kiedy budowla powstała. Szacuje się jednak, że miało to miejsce na początku XIX w. W okresie międzywojennym w budynku mieściło się przedszkole Narodowej Organizacji Kobiet, a dzisiejszą nazwę budynek zawdzięcza wytwórni cukierków, która działała w tym miejscu od końca lat 30. XX wieku.  Po wojnie budynek był zamieszkany, jednak w kolejnych latach sukcesywnie niszczał. Następnie budowlę przejął samorząd gminny, którego staraniem, pod nadzorem konserwatora „Cukierenkę” odrestaurowano przywracając charakterystyczne sterczyny i duże gotyckie okna. Rozebrano nieoryginalne przybudówki, a w nowo dobudowanym skrzydle z gotyckimi oknami swą siedzibę znalazła Gminna Biblioteka Publiczna im. Braci Gillerów.

W toruńskim muzeum Domu PRL-u, otworzonym 1 maja 2019r. – można obejrzeć dokumenty, meble, sprzęty, ubrania oraz różne przedmioty użytku codziennego, z których korzystano w latach 60’-80 XX wieku. Muzeum składa się z sześciu pomieszczeń urządzonych podobnie do wielu mieszkań w tamtym okresie. Łazienka, kuchnia, salon i dwa pokoje kryją w sobie mnóstwo skarbów sprzed lat, takich jak balie, maszyny do pisania, mydła, aparaty telefoniczne, odzież, telewizory, meblościanki, prasę, gramofon, pocztówki, radia, naczynia i wiele innych. Młodzi turyści mają okazję przenieść się do epoki dorastania ich rodziców i dziadków, a obcowanie z jakże innymi sprzętami często jest dla nich wielkim zaskoczeniem i przygodą. Wielu z nich można dotknąć lub z nich skorzystać, np. posłuchać płyt na starym gramofonie, spróbować swoich sił w pisaniu na maszynie czy pobawić się starą centralką telefoniczną. Wizyta w muzeum jest niewątpliwie podróżą w czasie i świetną zabawą dla starszych jak i młodszych.

Kamienica Niemczówka jest przykładem typowej zabudowy mieszczańskiej w Chęcinach. Wyróżnia je obszerna sień przejazdowa z izbami po obu stronach, które pełniły funkcję mieszkalną lub handlową oraz dobudowana od strony podwórza Wielka Izba zwana Salą Wielką. Powstanie Niemczówki datuje się na podstawie inskrypcji zachowanych na portalu drzwiowym przy wejściu do Sali Małej, gdzie umieszczona została data 1570 oraz dane pierwszych właścicieli. W Sali Małej mieści się Zbrojownia, gdzie prezentowane są rekonstrukcje uzbrojenia z okresu od XI do XVII wieku. Sala Wielka wyróżnia się drewnianym stropem. W pomieszczeniu tym zachowały się  dwa zabytkowe, renesansowe filary z  piaskowca, podtrzymujące dawne triforium. W drugiej połowie XX w. znajdowały się tu kolejno kawiarnia i biblioteka publiczna. Obecnie miejsce to służy jako Sala Ślubów, a także odbywają się w niej lekcje tematyczne oraz różnego rodzaju imprezy kulturalne. W piwnicach natomiast znajdziemy m.in. elementy świadczące o dawnych żydowskich mieszkańcach kamienicy. Najstarszą część budynku zajmuje obecnie Centrum Informacji Turystycznej.

Ogród Dendrologiczny w Glinnej koło Szczecina to jeden z najciekawszych polskich ogrodów prezentujący unikatową kolekcję drzew i krzewów przede wszystkim obcego pochodzenia. Choć niewielki, bo niespełna 6 hektarowy słynie z wielu gatunków, uznawanych za największe lub najstarsze w kraju. Tu również rosną wyjątkowe okazy, których próżno niekiedy szukać w innych kolekcjach ogrodów. W ogrodzie podziwiać można m.in. jodłę olbrzymią, jodłę szlachetną, jodłę grecką, orzesznik pięciolistkowy, tulipanowiec chiński, kuningamię chińską, metasekwoję chińska, grupa cyprysików groszkowych, cypryśnik błotny, klon florydzki, daglezję wielkoszyszkową, sosnę Coultera, kielichowiec chiński, mamutowce olbrzymie, kasztany jadalne, platany klonolistne, liczne gatunki i odmian klonów, magnolii, kalin czy ostrokrzewów. Historia Ogrodu Dendrologicznego w Glinnej sięga 1832 roku, a kolekcja liczy obecnie ponad 800 gatunków i odmian drzew i krzewów. W 2014 roku obiekt zyskał tytuł najpiękniejszego leśnego zakątka w plebiscycie organizowanym przez National Geographic i Lasy Państwowe. W sąsiedztwie ogrodu znajdują się miejsca sprzyjające rekreacji (plac zabaw, miejsca na ognisko, miejsca odpoczynku).

Muzeum Kaszubskie im. Franciszka Tredera w Kartuzach jest niezwykle atrakcyjnym miejscem, które oczarowuje swoją bogatą historią oraz prezentacją dziedzictwa kulturowego Kaszub. Początki muzeum sięgają lat ’20 XX w., w tym czasie Franciszek Treder za namową Aleksandra Majkowskiego zajął się kolekcjonowaniem artefaktów z terenu Kaszub.  Przerwaną przez wydarzenia II wojny światowej tradycje muzealnictwa przywrócono w 1945 r. Zbiory Muzeum prezentowane są w ośmiu wystawowych salach budynku głównego (rybołówstwo, rolnictwo, gospodarstwo domowe, ceramika kaszubska, haft kaszubski, posag panny młodej, izba kaszubska, sala historyczna). Muzeum posiada unikatową kolekcję obrazów malowanych na szkle i lustrze oraz kolekcję XVIII i XIX wiecznych czepców kaszubskich (złotogłowia). Poza udostępnianiem ekspozycji stałej, Muzeum Kaszubskie jest koordynatorem wielu cennych inicjatyw. Każdego roku w lipcu, na terenie muzeum, odbywa się  Festiwal Nalewki Kaszubskiej.

W latach 1742-1744, po przejęciu Śląska przez Prusy, protestanccy mieszkańcy, pomimo oporów ówczesnych właścicieli miasta, otrzymali prawo do postawienia domu modlitwy. Początkowo była to skromna budowla z szachulcową wieżą – dzwonnicą. Po roku 1784 powiększono jej korpus, a także zastąpiono dotychczasową dzwonnicę masywną, murowaną wieżą wzniesioną według projektu C.G. Langhansa. W 1845 r. dokonano rozbudowy świątyni, poprzez przedłużenie korpusu i dodanie dwóch wież mieszczących klatki schodowe. Po 1945 r. budynek otrzymał wezwanie NMP Szkaplerznej, a także dostosowano go do celów liturgii rzymsko – katolickiej. W ołtarzu głównym kościoła znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Szkaplerznej, przywieziony ze Śniatynia przez księdza Jana Puka i jego parafian. Kościół Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (wcześniej Matki Bożej Szkaplerznej) funkcjonuje do dnia dzisiejszego.

Zespół klasztorny sióstr Boromeuszek w Brzegu Dolnym - zlokalizowany jest w południowo – zachodniej części miasta. Obiekt ten składa się z domu zakonnego, budynku szpitala i budynku dawnego sierocińca, kaplicy klasztornej, cmentarza zakonnego oraz domu św. Anny. Budowę klasztoru oraz sprowadzenie do Brzegu Dolnego sióstr Boromeuszek zainicjowała dawna właścicielka Brzegu Dolnego hrabina Dorothea von Lazareff – Hoym, uzyskując w 1860 roku zezwolenie biskupa wrocławskiego Heinricha Förstera i przełożonej boromeuszek na Śląsku Heleny Tichy. Miały one zająć się chorymi z miasta i okolicznych wiosek. Pierwsze trzy siostry boromeuszki przybyły do Brzegu Dolnego 4 listopada 1860 r. Początkowo klasztor pełnił funkcję sierocińca, z biegiem lat przekształcił się w dom spokojnej starości p.w. św. Jadwigi.

Krotoszyński ratusz jest jednym z najbardziej interesujących zabytków tego miasta. Usytuowany jest w samym centrum rynku. To trójkondygnacyjny budynek na planie prostokąta, kryty dwuspadowym dachem. Do głównej bryły ratusza przylegają różnego rodzaju dobudówki, w postaci wież i kramów we wschodniej i zachodniej części. Od frontu elewację ratusza zdobi trójkątny ryzalit. Od południa do budynku przylegają dwie wieże. Wyższa z nich ośmioboczna zakończone jest hełmem z dwoma latarniami. Na wieży znajduje się taras widokowy poniżej którego osadzony jest zegar z 1897 r. Ratusz wybudowany został w 1689 roku. W 1774 roku spłonął podczas pożaru miasta, a trzy lata później został odbudowany. Pod koniec XIX wieku został przebudowany, a jego bryłę podwyższono o jedną kondygnację. Jeszcze po II wojnie światowej ratusz kilkakrotnie przebudowywano. Wówczas to otaczające budowlę kramy przekształcono w lokale handlowe. W 2014 roku odnowiono dach i elewację ratusza. 

Skansen Maszyn Parowych w Tarnowskich Górach to obowiązkowy punkt każdej wycieczki do Zabytkowej Kopalni Srebra.  To jedna z największych w Polsce kolekcji zabytkowych maszyn parowych i lokomotyw. Najstarszą z nich wyprodukowano w 1883 roku. Na obszarze o powierzchni około 1 hektara, znajdują się takie eksponaty jak: walec drogowy, dźwig kolejowy, lokomobila, liczne parowozy, agregat prądotwórczy, pompy parowe oraz maszyny wyciągowe.  Lokalizacja skansenu nawiązuje do historii tarnogórskiego górnictwa. Oprócz maszyn napędzanych siłą pary, na terenie skansenu znajdują się również inne ciekawe eksponaty,  jak np. koło wodne, które ma aż 4 metry średnicy i jest wierną rekonstrukcją koła wodnego z XVII wieku. W skansenie znajdują się również kamienie graniczne pól górniczych z XIX wieku, które wyznaczały kiedyś granice rejonów wydobywczych.

Dzieje obecnego zamku w Wołowie sięgają początków XIV wieku kiedy to książę głogowski Konrad I wzniósł tę budowlę na miejscu wcześniejszego drewnianego grodu. W XII wieku bowiem na polecenie Władysława II Wygnańca nad rzeką Juszką wybudowano drewniany zamek. Późniejsza ceglana warownia posiadała przedzamcze z drewnianą zabudową. Sam zamek wzniesiony był na planie czworoboku i posiadał trzy kondygnacje oraz ośmioboczną wieżę. Główną bryłę przykrywał czterospadowy dach. Na początku XVIII wieku został zniszczony przez pożar, a następnie poddany odbudowie w latach 1714-1725 oraz kilku drobniejszym przebudowom aż do końca XIX wieku. Dziś w piastowskim zamku swą siedzibę ma Starostwo Powiatowe w Wołowie. We wnętrzach zachował się  oryginalny, późnogotycki portal z piastowskim orłem i płaskorzeźbami aniołów, renesansowe sklepienia oraz wewnętrzny dziedziniec. Przed zamkiem znajduje się natomiast figura Maryi uznawana za jedną z piękniejszych na Śląsku.

Konkatedra św. Jadwigi Śląskiej w Zielonej Górze to kościół ufundowany w II poł. XIII w. przez księcia Konrada I głogowskiego poświęcony św. Jadwidze.  Budowany od 1272 r., ukończony w 1294 r. przez Henryka Głogowczyka, syna Konrada; sam fundator został pochowany w obrębie świątyni. Kościół ten jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście. W jego wyposażeniu zachował się barokowy chór z malowanymi przedstawieniami świętych z XVII w. i renesansowa kuta krata przy wejściu do Kaplicy Oliwnej. W nawie południowej można zobaczyć rysunek na tynku z wyobrażeniem świątyni  Grobu  Chrystusa  w  Jerozolimie. W 1992 roku bullą Totus Tuus Poloniae populus papież Jan Paweł II, w ramach reorganizacji administracji Kościoła w Polsce, powołał do istnienia diecezję zielonogórsko-gorzowską przenosząc jej stolicę z Gorzowa Wielkopolskiego do Zielonej Góry, a dotychczasowy kościół parafialny św. Jadwigi z dniem 7 czerwca 1992 r. podniósł do godności Konkatedry diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Budynek, w którym obecnie znajduje się Centrum Nauki Keplera został wybudowany w 1961 roku i przez blisko pięć dekad był jednym z najchętniej odwiedzanych kin w mieście. Obiekt zamknięty w 2006 roku po kolejnych siedmiu latach powrócił na mapę atrakcji Zielonej Góry jako Planetarium Wenus – jeden z dwóch ośrodków edukacyjnych działających w ramach Centrum Nauki Keplera. Nowoczesne cyfrowe planetarium ma przybliżyć odwiedzającym tematykę gwiazd, planet i galaktyk poprzez projekcję na olbrzymiej kopule. Sama kopuła, posiadająca możliwość zmiany kąta nachylenia w stosunku do widowni, to unikatowa konstrukcja występująca w trzech miejscach na świecie. W planetarium odwiedzający znajdują również „Jaskinię Światła” oraz ekspozycję astronomiczną „Układ Słoneczny”. Ponadto jedną z atrakcji jest wystawa meteorytów, na której zgromadzono ponad 100 okazów tych niezwykłych kamieni z kosmosu.

Zielona Góra słynie z wyrobu win oraz winobrania. Nic więc dziwnego, że to właśnie tutaj, 2 września 2010 roku, podczas trwającego święta wina, odsłonięto pomnik rzymskiego boga wina, winorośli i dzikiej natury – Bachusa, siedzącego na beczce z winem.  Zielonogórski Bachus stoi u zbiegu ulic Żeromskiego, Kupieckiej i Alei Niepodległości. Pomnik posadowiono na podświetlanym postumencie składającym się z dwóch ułożonych na sobie dyskach o różnej średnicy. Jest to dzieło krakowskich rzeźbiarzy - Jacka Gruszeckiego i Roberta Dyrcza. Rzeźba ta zapoczątkowała również serię niedużych bachusków ustawianych w różnych miejscach miasta. Stała się ponadto swego rodzaju symbolem Zielonej Góry, która jest najdalej na północ wysuniętym miastem europejskim, w którym uprawia się winorośl.

Szlak Pamięci Cichociemnych „Załusków – Wszeliwy – Brzozów Stary” leży w Gminie Iłów, w powiecie sochaczewskim, w województwie mazowieckim. Upamiętnia operację Cichociemnych „Jacket”. Cichociemni wylądowali pomyłkowo bardzo blisko granicy między III Rzeszą a Generalną Gubernią, która biegła przez Wszeliwy i Brzozów Stary, stąd napotkali opór niemieckich celników. Na Szlaku Pamięci Cichociemnych w Brzozowie Starym znajduje się szczególne miejsce historyczne, gdyż tutaj 28 grudnia 1941 r. zginęli z rąk Niemców pierwsi dwaj Cichociemni. To tragiczne wydarzenie upamiętnia obelisk znajdujący się w miejscu ich walki i śmierci na Skwerze im. Żołnierzy AK Cichociemnych. Na miejscowym cmentarzu przy kwaterze Żołnierzy Września 1939 r. znajduje się ich grób. Warto zajrzeć do kościoła z połowy XIX wieku,  gdzie znajduje się pamiątkowa tablica poświęcona śmierci dwóch Cichociemnych. Przez Szlak Pamięci Cichociemnych prowadzą 4 tablice informacyjne znajdujące się we Wszeliwach (przy Lewiatanie), w Brzozowie  Starym (przy obelisku, na cmentarzu parafialnym i przy szkole).

Bazylika św. Jakuba powstała w drugiej połowie XIII wieku na miejscu wcześniejszego, drewnianego kościoła z 1187 r. Jest jednym z cenniejszych i piękniejszych zabytków Szczecina. Można do niego dojść Mostem Długim, znajduje się na Starym Mieście, niedaleko zamku. Konsekracja katedry odbyła się 31 maja 1982 roku z rąk bp szczecińsko-kamieńskiego Kazimierza Majdańskiego. 23 maja 1983 roku papież Jan Paweł II podniósł ją do rangi bazyliki mniejszej., a następnie nadał jej tytuł Bazyliki Archikatedralnej. Przez wieki Bazylika była rozbudowywana i odnawiana po licznych zniszczeniach. Katedra znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego. Po zamontowaniu nowej iglicy wieża kościoła (łącznie z iglicą) ma 110,175 metrów. Na wysokości 53 metrów znajduje się punkt widokowy. Wewnątrz bazyliki znajdują się zabytkowe i współczesne dzieła sztuki sakralnej.

Muzeum Dobranocek to jedyna tego typu placówka w Polsce, posiadająca unikatowe zbiory związane z historią polskiej i zagranicznej animacji dla dzieci, począwszy od najstarszych wieczorynek emitowanych w I Programie Telewizji Polskiej. Muzeum powstało dzięki pomysłowi i pasji Wojciecha Jamy – na bazie przekazanych przez niego w darze eksponatów. Otwarcie muzeum miało miejsce 22 marca 2009 roku. Liczne zbiory muzealne tworzą m.in. bezcenne eksponaty z realizacji filmów animowanych: oryginalne lalki filmowe, projekty, scenariusze, folie animacyjne. Są także różnorodne przedmioty z życia codziennego ozdobione wizerunkami bajkowych postaci m.in.: wydawnictwa, zabawki, figurki, ceramika, walory filatelistyczne, numizmaty, i wiele innych. W muzeum spotkać można Jacka i Agatkę, Gąskę Balbinkę, Reksia, Bolka i Lolka, Misia Uszatka, Colargola, Małego Pingwina Pik-Poka, Plastusia, Kota Filemona, Smerfy, oraz wiele innych postaci.

Bardo to jedna z najstarszych miejscowości Dolnego Śląska. Ze względu na swoje strategiczne położenie już w X wieku założono tutaj gród, który nazwano Bardo, co znaczy – wzgórze, warownia, straż, warta. Bardo to miasteczko chętnie odwiedzane przez turystów i pielgrzymów, z bogatym rysem historycznym i tradycją religijną.  Niewątpliwie największym skarbem miasta jest cudowna figurka Matki Bożej Bardzkiej, z początku XI wieku. To dzięki tej figurce rozwijał się i nadal trwa ruch pielgrzymkowy. Więc nic dziwnego, że w herbie miasta jest umieszczona ta figurka. A hasłem miasta są słowa: Bardo – Miasto Cudów. Słowa te nawiązują do licznych wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości: uzdrowienia, wysłuchane modlitwy oraz objawienie Matki Bożej na Górze Kalwarii. Bardo oprócz cudownej figurki umieszczonej w bazylice, obfituje w inne niezwykle ciekawe miejsca. Każde z nich ma swoją historię, którą warto poznać, pomodlić się, nabrać również sił duchowych.

Park Etnograficzny Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej tworzą urokliwe wsie z przełomu XIX i XX w. Prezentują one kulturę Lasowiaków i Rzeszowiaków zamieszkujących tereny północnej części obecnego województwa podkarpackiego. Wędrując po skansenie, można zobaczyć świat, którego już nie ma, poznać frapujące historie, zrozumieć chłopską duszę. Na niemal 30 hektarach wyeksponowano blisko 100 obiektów architektury drewnianej. Do najstarszych należą m.in.: dwór z Brzezin z 1753 r., spichlerz dworski z Bidzin z 1784 r., chałupa z Markowej z 1804 r. oraz kościół z Mielca-Rzochowa z 1843 r. Wszystkie budynki przedstawione zostały w środowisku podobnym do tego, które im kiedyś towarzyszyło. Znajdują się w naturalnym pejzażu przydomowych ogródków, sadów i pasiek, pól uprawnych, łąk i pastwisk, stawów, otoczone nadrzeczną zielenią i lasem.

Wieś Oporów w powiecie kutnowskim, wzmiankowana już od XIV w., była siedzibą rodową znamienitych wojewodów łęczyckich: Mikołaja i Piotra z Oporowa oraz Władysława Oporowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. To oni w 1 poł. XV stulecia wznieśli małą późnogotycką rezydencję obronną, usytuowaną na wyspie otoczonej fosą. Zamek w doskonałym stanie przetrwał do dzisiaj i jest jednym z niewielu tego typu zabytków zachowanych w Polsce. Zabudowa skupiona wokół czworobocznego dziedzińca składa się z domu mieszkalnego, wieży, baszty z kaplicą, połączonych murem obronnym. Remonty wykonane w XVII, XVIII i XIX w. spowodowały tylko niewielkie zmiany nie zacierając średniowiecznego charakteru zamku obronnego. Zamek w Oporowie otoczony zabytkowym parkiem jest uznawany za jeden z najpiękniejszych zamków gotyckich w Polsce. Od 1949 roku mieści się w nim muzeum wnętrz stylowych. Za swoją działalność na polu ochrony dóbr kultury Muzeum – Zamek w Oporowie otrzymało srebrny medal dla Zasłużonych Kulturze Gloria Artis i III nagrodę w prestiżowym konkursie „Sybilla 2001”. Placówka wpisana jest do Państwowego Rejestru Muzeów. 

Kościół pw. św. Michała Archanioła – usytuowany przy płn.- wsch. narożniku rynku, w zasadniczej części zbudowany został w 2 poł. XV w. jako halowa budowla trzynawowa z pięciobocznym prezbiterium. Po pożarze miasta w 1541 r. farę powiększono, dobudowując czwartą nawę od północy i rząd kaplic z emporą od południa. Nawy nakryte zostały efektownym sklepieniem sieciowym, kaplice zaś gwiaździstym oraz kryształowym. W wyniku neogotyckiej przebudowy w latach 1855-1856 do kościoła dostawiono kruchtę oraz wykonano efektowny szczyt wieżowy w elewacji frontowej. We wnętrzu z późnogotyckiego wyposażenia zachował się poliptyk świętej Anny oraz rzeźbiarska grupa Ukrzyżowania. Wysokiej klasy rokokowa figura Najświętszej Panny Marii znajduje się w ołtarzu bocznym. Na uwagę zasługują także barokowe obrazy - stacje Drogi Krzyżowej.

Muzeum Stanisława Staszica w Pile powstało w 1951 r. w domu  Stasziców usytuowanym na przedmieściu miasta nazywanym „Zamościem”. Rodzice Staszica mieli swój folwark, na który składał się dom mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze: stodoła, obora i owczarnia. Wszystko to było własnością Stasziców do końca wieku XVIII., a następnie przeszło w ręce innych pilskich rodzin. Dom mieszkalny zniszczony częściowo w czasie walk o Piłę, został odbudowany w latach 1947-1948 i przeznaczony na cele muzealne jako  miejsce pamiątek po Stanisławie Staszicu – najznakomitszym z pilan. Muzeum  jest instytucją kultury, która gromadzi, opracowuje i przechowuje dobra kultury związane bezpośrednio lub tylko pośrednio z osobą Staszica i staszicowską tradycją, prowadzi badania naukowe, działalność wystawienniczą i edukacyjną. Przy Muzeum Stanisława Staszica w Pile od 2003 roku istnieje „Galeria MS”. Galeria prezentuje współczesną fotografię, malarstwo, rysunek, grafikę i obiekty przestrzenne.

Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa powstało w 1983 roku, działa na terenie Łazienek Królewskich w tzw. Koszarach Kantonistów, zbudowanych w latach 1826–1828, oraz w pochodzących z lat 1825–1826 Stajniach Kubickiego. Od 1 stycznia 2018 roku jest odziałem Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa zajmuje się popularyzacją wiedzy związanej z narodową tradycją łowiectwa i jeździectwa, hodowlą koni na ziemiach polskich, a także tematyką przyrodniczą. W zbiorach muzeum znajduje się ponad 10 tysięcy eksponatów, w tym wiele dzieł sztuki takich jak obrazy, grafiki, rzeźby oraz publikacje czy fotografie związane z tematyką muzeum. Sporą kolekcję tworzą zbiory przyrodnicze, gdzie zobaczyć można zwierzęta leśne, ptaki oraz trofea egzotyczne umieszczone na wystawach stałych.

Kościół parafialny pw. św. Mateusza w Opalenicy znajdujący się przy ul. Farnej został fundowany przez Jana Opalińskiego i wzniesiony ok.  1518 roku.  Stanowi on przykład gotyckiej architektury sakralnej. Na uwagę zasługuje barokowe wnętrze kościoła m.in.: sklepienie prezbiterium i ołtarz główny. W wykonanym przez włoskich mistrzów ołtarzu znajduje się obraz św. Mateusza namalowany w 1749 r. przez Wacława Graffa. W 2001 roku została dobudowana przy kościele wolnostojąca dzwonnica, o wysokości ok. 18 m., nawiązująca stylem do świątyni i zwieńczona na szczycie krzyżem.  Rok później umieszczono w dzwonnicy 3 dzwony jubileuszowe: dzwon patrona parafii św. Mateusza, dzwon św. Maksymiliana Kolbe oraz dzwon św. Antoniego z Padwy. Każdy z nich jest opatrzony herbem miasta Opalenica, a równo o 12.00 można usłyszeć wygrywany hejnał miejski. 

Malowniczy, działdowski budynek ratuszowy, swą historią sięga XIV wieku. Współcześnie, mieści on w sobie jedną z dwóch wystaw Muzeum Pogranicza w Działdowie, nazwaną: Interaktywną wystawą państwa Zakonu Krzyżackiego. Ekspozycja niemalże w całości poświęcona jest historii Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, powstałym w 1190 w Akce. Muzeum składa się z dwóch pięter, pierwsze zawiera w sobie pięć pomieszczeń, które – usytuowane w sposób chronologiczny – sukcesywnie odkrywają przed zwiedzającymi ekspansję Zakonu. Od jego początków w Jerozolimie, pobytu na Węgrzech, po kolonizację ziem pruskich, aż do stopniowego jego upadku. Po dużej dawce historycznej wiedzy, należy udać się na poddasze. Znajdują się tu stanowiska do zajęć praktycznych: poszukiwanie „skarbów” w basenie z piłkami, interaktywne zdjęcia z epoki średniowiecza czy komiksy na ekranach dotykowych.

Idea budowy działdowskiego zamku sięga roku 1306. Wtedy właśnie, Zakon Krzyżacki – po ujarzmieniu pruskiego plemienia sasińskiego – począł budować drewnianą strażnicę graniczną, oddzielającą tereny Mazowsza, od rodzącego się państwa krzyżackiego. Strażnica stopniowo przeobrażała się w zamek, zbudowany na kwadracie o boku 46 m, osadnictwo postępowało, intensyfikował się rozwój gospodarczy i ekonomiczny, słowem: zaczynało rodzić się Działdowo. To właśnie wiek XIV okazał się przełomowym dla miasta, wówczas to: 14 sierpnia 1344 r., wielki mistrz krzyżacki Ludolf König, podpisał akt lokacyjny. Jedno z gotyckich skrzydeł zamku, przetrwało do dziś. Obecnie mieści się w nim wystawa stała: „Działdowo – miasto i ludzie dawnego pogranicza”. Chronologicznie uporządkowana ekspozycja, obejmuje dzieje Działdowszczyzny od pradziejów aż do połowy XX wieku.

Muzeum Regionalne im. Stanisława Sankowskiego powstało w 1970 roku. Jego siedziba mieści się w pochodzącym z 1859 roku eklektycznym budynku ratusza, przebudowanym w okresie międzywojennym według projektu radomszczańskiego architekta Włodzimierza Muchy. Prezentowane są tutaj stałe ekspozycje: archeologiczna – „Pradzieje ziemi radomszczańskiej”, historyczne: „Z dziejów miasta Radomska” i „Powojenne Radomsko 1945–89. Opowieść o PRL”, etnograficzna – „Życie wsi radomszczańskiej na przełomie XIX i XX w. oraz „Zbiory sztuki w radomszczańskim muzeum, gabinet Stanisława Sankowskiego” (założyciela i patrona Muzeum), a także wystawy czasowe. Na dziedzińcu Muzeum znajduje się dawny areszt miejski, w którym obecnie eksponowana jest kolejna stała wystawa historyczna – „W okupowanym Radomsku”. Od 2003 roku działa Galeria Muzeum, która organizuje wystawy sztuki współczesnej oraz promuje miejscowych artystów.

Stobiecko Miejskie (dawna wieś) jest dziś jedną z dzielnic Radomska. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1266 r. Według jednej legendy kiedyś osiedlili się tu jeńcy tatarscy (sto biesów), według innej mieszkańców Stobiecka nazywano Tatarami z powodu powszechnej na tych terenach uprawy gryki zwanej też tatarką. Jednym z dowodów tatarskości wsi miała być jej specyficzna zabudowa: kryte strzechą domy ustawione szczytem do drogi, do których przylegały, stojące prostopadle, zabudowania gospodarcze. Zwarty układ oraz brak okien od strony drogi nadawał zagrodzie charakter obronny. Podobno nawet w czasie silnego deszczu można było przejść pod ich słomianymi okapami suchą nogą. Ostatnia drewniana zagroda z tatarskich zabudowań w Radomsku, wzniesiona przez cieślę Adama Gałwę, w 1875 roku i przebudowana po II wojnie światowej, to jedyny tego typu zabytek w centralnej Polsce. Dziś jest częścią Muzeum Regionalnego w Radomsku. Obiekt czynny w okresie letnim z okazji wystaw, koncertów, warsztatów, itp.

UWAGA! Zwiedzanie możliwe po uprzednim umówieniu - tel. (044) 685 00 76

Ratusz w Wołowie jest następcą ratusza, który powstał w drugiej połowie XV w. Ratusz został przebudowany w latach 1689 i 1767. W 1819 roku dobudowano do niego główny odwach mieszczący wartownię.  Kolejny raz rozbudowano ratusz na początku XX wieku. W 1945 roku budowla uległa całkowitemu spaleniu. Budynek jednak zrekonstruowano w latach 1958-1962 i do czasów obecnych pełni on funkcje administracyjne. Główne wejście do ratusza ozdobione jest barokowym portalem z kartuszem. Do wejścia prowadzą dwubiegowe schody na szczycie których znajduje się figura św. Jana Nepomucena z 1723 roku. W części piwnicznej oraz na parterze budynku zachowały się sklepienia krzyżowo-żebrowe. Południową elewację ratusza zdobią herby książęce Piastów legnicko-brzesko-wołowskich z końca XVII w. Południowo-zachodnia część ratusza to dawny budynek wagi miejskiej. Do budynku tego i głównej bryły ratusza przylega wieża ratuszowa, dołem o przekroju kwadratowym, wyżej ośmioboczna. Wieża nakryta jest blaszanym, cebulastym hełmem zwieńczonym latarnią. Ratusz w Wołowie jest siedzibą Urzędu Miejskiego.

Opactwo Pocysterskie w Lubiążu to kompleks zabudowań dawnego klasztoru Cystersów lokowanego w tym miejscu na początku XII wieku. W czasie największego rozwoju mieściło się tu największe opactwo cysterskie na świecie. W skład licznych zabudowań tworzących ten kompleks wchodziły m.in. barokowy budynek klasztorny, trójnawowy kościół z XIII wieku, pw. Najświętszej Marii Panny, Pałac Opatów, kościół Świętego Jakuba będący najstarszym obiektem tego kompleksu, budynek dawnego browaru i piekarni, budynek bramny pełniący wcześniej funkcje obronne, a także wozownia czy budynek kancelarii klasztornej. W klasztorze wśród bogatego wystroju znajdowały się m.in. płótna i malowidła znanych wielkich malarzy Michaela Willmanna, Mateusza Steinla oraz liczne rzeźby i elementy wyposażenia, instrumenty muzyczne czy monety. Okres świetności klasztoru zakończył się w 1740 roku, a w 1810 roku zakon Cystersów przestał istnieć. Pozostałe zabudowania poklasztorne stopniowo niszczały ogołacane z pozostałych dzieł sztuki. Dopiero w II poł. XX w. rozpoczęto prace mające na celu odbudowanie dawnych zabudowań. Dziś część odrestaurowanych  obiektów udostępniono do zwiedzania, ale prace konserwatorskie trwają nadal.

Czy nietoperze wplątują się we włosy? Czy "latające myszy" mogą być groźne? Wiele osób na samą myśl o tych stworzeniach dostaje drgawek. Jednak jak to zwykle bywa strach ma wielkie oczy i nie ma się czego bać, wręcz przeciwnie te "straszydła" są przyjazne, niegroźne i bardzo pożyteczne, o czym można się przekonać w jedynym z nielicznych w Polsce obserwatorium nietoperzy. Te latające ssaki zadomowiły się na strychu szkoły w Brennej na dobre. Tutaj każdy zainteresowany może z bliska przyjrzeć się życiu tych niezwykłych latających ssaków. Poddasze budynku szkoły zamieszkują dwa gatunki nietoperzy podlegające w Polsce ochronie ścisłej. Są to podkowiec mały oraz nocek duży.  Obserwatorium czynne jest w okresie bytowania nietoperzy na strychu szkoły - od maja do końca września.

Dawne ludowe opowieści, przekazywane z pokolenia na pokolenie wśród mieszkańców Brennej i Górek, pełne są magicznych postaci, wśród których wyróżnić można strzygi, czarownice, zmory i utopce. Brenna szczególnie upodobała sobie utopca, wybrała go na promującą gminę maskotkę. Te zielone stworki mieszkają w rzekach, stawach i potokach. Trzeba na nie szczególnie uważać, bo mącąc ich spokój, można sobie zaszkodzić, a utopce potrafią być bardzo mściwe. Jednak Utopiec - Gazda Brennica został oswojony, bierze udział we wszystkich skierowanych do dzieci wydarzeniach. W Parku Turystyki znajduje się drewniana rzeźba Utopca. Z myślą o najmłodszych powstał także Bajkowy Szlak Utopca. Podążając tym szlakiem można poznać niesamowite przygody Utopca - Gazdy Brennicy, legendarnej postaci, która zamieszkuje potoki, stawy i rzeki. Na końcu szlaku znajduje się Chata Grabowa z „Ogrodem Bajek”, w którym znaleźć można wyrzeźbione stworki z legend i baśni.

Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza powołana została 15 grudnia 1953 roku w miejsce rozwiązanej Orkiestry RTM działającej od roku 1948. Siedzibą jej było lewe skrzydło Urzędu Miasta w Szczecinie. W 1958 r. w dziesięciolecie swego istnienia otrzymała imię Mieczysława Karłowicza. Była to pierwsza na ziemiach zachodnich, a dziewiąta w Polsce Państwowa Filharmonia. Z biegiem czasu dotychczasowa siedziba filharmonii okazała się zbyt mała. Dlatego też w 2007 r. został ogłoszony konkurs na projekt nowego budynku instytucji, który miał powstać w miejscu rozebranego w 1962 roku w wyniku zniszczeń wojennych Domu Koncertowego u zbiegu ulic Małopolskiej i Matejki. Spośród 44 propozycji została wybrana praca autorstwa Estudio Barozzi Veiga (Fabricio Barozzi, Alberto Veiga). Zwycięski projekt zakładał przedstawienie budynku Filharmonii w kształcie lodowej bryły mającej przypominać wierzchołek góry lodowej. Budowa trwała prawie trzy lata i zakończyła się wiosną 2014 roku. Uroczyste otwarcie nowej siedziby odbyło się wraz z rozpoczęciem sezonu artystycznego 2014/2015.

Zabytkowe Żurawie Portowe w Szczecinie to trzy zabytkowe dźwigi, które pracowały w szczecińskim porcie od lat 30. XX wieku, aż do początku XXI wieku. Są to typowe żurawie portowe. Zbudowała je prawdopodobnie niemiecka firma Krupp, albo wykonane zostały ze stali pochodzącej z jej hut, ponieważ na wielu elementach konstrukcji widnieje znak właśnie tej firmy. Przez cały okres międzywojenny były używane w szczecińskim porcie. Powstały z myślą o przeładunku drobnicy i takie materiały przeładowywały do końca swojej pracy. Żurawie te, przez mieszkańców Szczecina nazywane „Dźwigozaury”, stoją na Łasztowni – wyspie leżącej w centrum miasta. Są dobrze widoczne m.in. z reprezentacyjnych Wałów Chrobrego.  W czasie renowacji przywrócono żurawiom dawne malowanie oraz je podświetlono.