Lista znaczków

Świeradów-Zdrój położony w sercu Gór Izerskich i znany jest przede wszystkim jako miejscowość turystyczno-uzdrowiskowa. Odwiedzając to miasto warto jednak nie tylko podziwiać zabytki i walory krajobrazowe, ale także poznać jego ciekawą historię. W Świeradowskiej Izbie Pamięci, niczym w wehikule czasu, można przenieść się do minionych wieków i lepiej poznać zamierzchłe dzieje miejscowości. Izba Pamięci istnieje od 2010r., a w 2020 r. została rozbudowana. Jest to prywatne muzeum, które w zabytkowym budynku prezentuje liczne pamiątki związane ze Świeradowem oraz terenami Śląska. Dzięki prezentowanym pamiątkom, dokumentom i innym przedmiotom można zobaczyć, a nawet wręcz dotknąć historię miasta. Wśród licznych eksponatów znajdziemy wyroby szklarskie, materiały dotyczące historii miejscowego uzdrowiska, Kolei Izerskiej czy nieistniejącej już osady Gross Iser. W Izbie Pamięci można dowiedzieć się, jak wyglądało życie prostych mieszkańców. Znajdują się tu przedmioty gospodarstwa domowego z końca XIX i początku XX w. oraz wyroby lokalnych rzemieślników, a także wiele innych ciekawych skarbów.

UWAGA! Poza oficjalnymi godzinami otwarcia istnieje możliwośc umówienia indywidualnego zwiedzania dzwoniąc pod numer 609 066 152

Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą w Sochaczewie, posiada największy zbiór pamiątek dotyczącej jednej bitwy - rozgrywającej się na terenie całego niemal Powiatu Sochaczewskiego Bitwy nad Bzurą. Składa się na niego kolekcja broni, ekwipunku, umundurowania, przedmiotów osobistych i innych pamiątek. To jednak nie wszystko. W muzeum można również na wystawie stałej zobaczyć przedmioty związane z okresem całej II Wojny, w ogólnoświatowym jej aspekcie - a więc działalności żołnierza polskiego poza granicami okupowanej Polski. Dopełnieniem ekspozycji jest wystawa plenerowa, znajdująca się na dziedzińcu. Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą gromadzi ponadto zabytki kultury materialnej, dokumentacje i archiwa, związane z wielowiekowymi dziejami Sochaczewa oraz Ziemi Sochaczewskiej.

Park im. H. Siemiradzkiego położony jest na wzgórzach otaczających stare miasto w centrum Gorzowa Wielkopolskiego. Park powstawał etapami w latach 1869-1908 z inicjatywy Towarzystwa Upiększania Miasta. Do Parku Siemiradzkiego od północy przylega Park Zacisze połączony wąskim terenem zieleni. To właśnie tutaj na szczycie Kozaczej Góry znajduje się ażurowy pawilon widokowy wybudowany w 1909 roku. W południowej części parku znajduje się natomiast amfiteatr, a niedaleko niego dawna atrakcja turystyczna i jeden z najpopularniejszych punktów w mieście czyli „schody donikąd”, które pierwotnie miały prowadzić do budynku palmiarni. Tej jednak nigdy nie wybudowano stąd schody prowadziły właśnie donikąd. Powyżej schodów znajdował się kiedyś inny pawilon widokowy, po którym dzisiaj pozostała jedynie platforma widokowa. Bogate ukształtowanie terenu parku z różnicą wzniesień dochodzącą do 40 metrów, piękna szata roślinna oraz liczne malownicze doliny i wąwozy sprawiają, że park ten jest jednym z najpiękniejszych fragmentów zieleni w Gorzowie Wielkopolskim.

Fontanna Pauckscha w Gorzowie Wielkopolskim ufundowana została w 1896 roku przez gorzowskiego przedsiębiorcę Hermanna Pauckscha. Zaprojektowana i wykonana przez Cuna von Uechtritz-Steinkircha fontanna już rok później stanęła w centrum miasta, tuż za katedrą, a w uroczystości otwarcia dnia 20 czerwca udział brał sam Hermann Paucksch. Trzon fontanny stanowił kamienny słup z postacią kobiety niosącej na ramionach koromysło z wiadrami. Postać ta symbolizuje pracowitość gorzowian i życiodajność Warty. Siedzące u stóp kobiety dzieci to symbole przemysłu, rybołówstwa i żeglugi czyli ówczesnych podstaw gospodarki. W pierwotnej formie fontanna przetrwała do 1941 roku kiedy została rozebrana i w 1942 roku przez samych Niemców przetopiona na cele wojenne. Dopiero w połowie lat 90. postanowiono zrekonstruować fontannę. Nową rzeźbę przygotowała Zofia Bilińska, a uroczystego otwarcia dokonano 2 lipca 1997 roku w rocznicę 740-lecia miasta. Po ponownym demontażu elementów fontanny i  remoncie w 2010 roku, raz jeszcze uruchomiono ją w czerwcu 2011 roku i od tego czasu jest to jeden z ważniejszych symboli miasta.

Miejski ratusz w Gąbinie został wybudowany w 1824 roku. Budowlę zaprojektował Jakub Kubicki – znany polski architekt - projektant m.in. warszawskiego Belwederu. Obiekt powstał w duchu klasycystycznym. Ratusz został wzniesiony na planie prostokąta. Posiada ryzalit z attyką oraz czterospadowy dach. Nad oknami znajdują się półkoliste arkady i zdobienia. W fasadzie od strony rynku wyraźnie widoczna wnęka z balkonem na wysokości pierwszego piętra. Druga z fasad od strony kościoła posiada wnękę ujętą między kolumnami jońskimi. Murowany ratusz zastąpił wcześniejszy, drewniany budynek, wybudowany na środku Starego Rynku w drugiej połowie XVII w. Mimo prawie dwustu lat, nadal pełni rolę siedziby lokalnej administracji samorządowej. Budynek znajduje się przy wschodniej pierzei miejskiego rynku.

Kamienica przy Starym Rynku, to najstarszy budynek w mieście i jednocześnie, obok ratusza, najcenniejszy zabytek Gąbina. Zbudowana w 1809 roku, swoją konstrukcją nawiązuje do architektury barokowej. W 1885 roku w kamienicy urodził się ostatni premier II RP, Sławoj Felicjan Składkowski. Przed pierwszą wojną światową była siedzibą lokalnego gimnazjum. W jej murach znajdował się także miejscowy sąd gminny. W ostatnich latach, obiekt był siedzibą Społecznego Muzeum Ziemi Gąbińskiej im. Sławoja Felicjana Składkowskiego oraz stowarzyszeń: Towarzystwa Miłośników Ziemi Gąbińskiej i Związku Piłsudczyków Oddział Gąbin. W roku 2017 budynek został całkowicie wyremontowany. Obecnie odbywają się w nim wystawy historyczno-kulturalne oraz ceremonie ślubne (filia Urzędu Stanu Cywilnego w Gąbinie) Kontynuuje także swoją wcześniejszą funkcję – siedziby dwóch stowarzyszeń: Towarzystwa Miłośników Ziemi Gąbińskiej oraz Związku Piłsudczyków Oddział Gąbin.

Kościół w Troszynie Polskim powstał na początku XIV w., a pierwszej konsekracji świątyni dokonano w 1341 r.  To najstarsza parafia w okolicach Gąbina.  Ponowna erekcja parafii miała miejsce w 1556 r. Od 1879 roku Troszyn wymieniany jest jako filia Czermna. Dopiero w 1974 roku z parafii Czermno wydzielono parafię Troszyn i tym samym kościół w Troszynie stał się ponownie kościołem parafialnym. Współcześnie to zarówno jeden z najmniejszych kościołów pod względem powierzchni, jak i jedna z najmniejszych wspólnot parafialnych w Diecezji Płockiej. Obecny kościół wybudowano w 1636 r. o czym świadczy data wycięta na belce tęczowej Konsekrowano go w 1665 r. W drugiej połowie XVII w. kościół został oszalowany, natomiast gruntowny remont przeszedł w XIX w. i w 1926 r. Wówczas dokonano wymiany dachu gontowego na blaszany. Kościół pobudowany na podmurówce, wnętrze salowe, kryte sklepieniem kolebkowym. W kościele są dwa ołtarze: główny z obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej i Aniołów Stróżów, późnorenesansowy z ok. 1640 r., oraz boczny ołtarz z obrazem św. Leonarda. Na uwagę zasługuje ponadto ambona późnorenesansowa z ok. 1640 r. oraz prospekt organowy również z ok. 1640 r.

Fundacja dobrzykowskiej parafii nastąpiła przypuszczalnie w II połowie XIV w. Źródła wskazują, iż patronami najstarszej świątyni w Dobrzykowie byli: Św. Stanisław Biskup i Męczennik, Św. Dorota i Św. Barbara. W aktach wizytacyjnych z 1740 r. zachowała się wiadomość, że modrzewiowy kościół został wzniesiony w tym miejscu w 1489r. W 1635 r. ukończono kolejną świątynię. Z niej pochodzi zachowana do dziś najstarsza część obecnego kościoła – murowana zakrystia i skarbiec. W latach 1775–1776, nastąpiła gruntowna przebudowa świątyni. Przeprowadzone prace upamiętnia tablica nad wejściem do zakrystii oraz belka tęczowa z  datą ,,1774’’. Kościół konsekrowano w 1806 r. Budowla reprezentuje architekturę drewnianą, z tradycyjnym planem jednonawowej świątyni i węższym, wydłużonym prezbiterium. Wyposażenie kościoła stanowi wiele cennych zabytków renesansowo- barokowych jak pięć ołtarzy, liczne obrazy i rzeźby, a także późnorenesansowa ambona z końca XVI w., chrzcielnicy z XVI w. oraz krzyże: ołtarzowy i procesyjny. W zewnętrznych ścianach zakrystii przyciągają uwagę tablice epitafijne.

Francesco Nullo to jeden z niezwykłych uczestników Powstania Styczniowego. Urodził się w 1826 r. w Bergamo i choć zawodowo zajmował się handlem, to aktywnie włączył się w ruch rewolucyjny w ówczesnej Europie. Wziął udział w Wiośnie Ludów, gdzie poznał się z Giuseppe Garibaldim, rozpoczynając tym samym prace na rzecz zjednoczenia Włoch. Walczył u jego boku w czasie „Wyprawy Tysiąca” na Sycylię w 1860 r. Kiedy kilka lat później na ziemiach polskich wybuchło powstanie, wraz z niewielką grupą towarzyszy dołączył do oddziału płk. Józefa Miniewskiego, który na początku maja przekroczył granicę Galicji i Królestwa Polskiego. Pierwsza potyczka z jednostkami carskimi miała miejsce 4 maja, a następnego dnia powstańcy zostali zaatakowani pod Krzykawką. W tym właśnie starciu zostali rozbici, a Francesco Nullo poległ. Kilka dni później został on pochowany na cmentarzu w Olkuszu.  W sierpniu 1908 r. postawiono pomnik na tej ważnej mogile, ale jej poświęcenie nastąpiło dopiero w styczniu 1915 r. z inicjatywy Legionów Polskich. Wielokrotnie przy tym nagrobku spotykali się przedstawiciele dwóch narodów celem upamiętnienia wspólnej historii. 

W 44. rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki w 1861 r. olkuski „Komitet Narodowy” postanowił uczcić tego wielkiego Polaka poprzez „usypanie na wzgórzu pod tzw. „księżym laskiem” kopca. Niespełna dwa lata później w wyniku uczestnictwa miejscowego społeczeństwa w Powstaniu Styczniowym, carskie represje dotknęły również ten pomnik. Został on zrównany z ziemią, jednak pamięć o nim nie zaginęła. W setną rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki olkuszanie postanowili stworzyć kopiec na nowo. Powołano specjalny Komitet, który już od września przystąpił do prac. Przy budowie brała udział młodzież szkolna, członkowie stowarzyszeń i różnych instytucji. Na szczycie kopca ponownie stanął krzyż z cierniową koroną, pod którym umieszczono ziemię z miejsca bitwy pod Racławicami oraz pamiątkowe dokumenty. Kopiec przez lata był miejscem spotkań patriotycznych i ważnych uroczystości o charakterze narodowym. Przetrwał okres okupacji niemieckiej i rządów komunistycznych w Polsce. Obecnie kopiec mierzy siedem metrów wysokości, a wraz z wieńczącym go krzyżem osiąga wysokość trzynastu metrów.

Muzeum Regionalne PTTK im. Antoniego Minkiewicza liczy już z górą 100 lat. Mieści się ono w dwóch salach zabytkowej kamienicy przy rynku. Wśród muzealnych eksponatów do najcenniejszych należy bardzo dobrze zachowany miecz z przełomu XIII i XIV wieku, zwany „katowskim”. Inne cenne artefakty to m.in. pistolet skałkowy, fragmenty drewnianych rur wodociągowych z XVI-XVII w., sztylet, znalezione na zamku w Rabsztynie kule szwedzkie, czy fragmenty naczyń rzymskich z okresu brązu. Szczególnie ważne dla lokalnej tradycji są wyroby Olkuskiej Fabryki Naczyń Emaliowanych. Na uwagę zasługują również lokalne stroje ludowe, świątki z nieistniejących już kapliczek. Najważniejszą jest jednak ekspozycja górnictwa kruszcowego m.in. stare narzędzia górnicze, kopaczka, lampki, kilofki, młotki, pyrliki, drewniany młot górniczy, moździerz do rozdrabniania i sito do przesiewania rudy. W zbiorach malarstwa znajduje się kilka XIX-wiecznych litografii Napoleona Ordy, obrazy o tematyce górniczej Władysława Jastrzębskiego oraz portrety olkuskich gwarków. Osobną grupę eksponatów stanowią rzeźby i obrazy olkuskich artystów oraz grafiki. 

Mniszki to malutka miejscowość na zachodnim skraju Wielkopolski. Centrum Edukacji Regionalnej i Przyrodniczej w Mniszkach prezentuje warsztaty ginących zawodów - kowala, bednarza, szewca, pszczelarza, rybaka, a także wnętrze składu kolonialnego z pełnym wyposażeniem, dawną klasę szkolną oraz dioramę przyrodniczą Doliny Kamionki. Zobaczyć można również zakład fotografa, zegarmistrza i fryzjera, pracownię krawcowej, a także dawne kino, pocztę, drukarnię, sklep muzyczny, a nawet warsztat naprawy sprzętu RTV i remizę strażacką!  Dzięki zajęciom praktycznym w Centrum można także poczuć się, m.in. wikliniarzem - własnoręcznie wyplatając słynne wózki, garncarzem - tocząc lub lepiąc w glinie, świecownikiem - robiąc świecę z wosku pszczelego, stolarzem - zbijając własną ryczkę... I wiele innych!  Wszystkie warsztaty znajdują się w ceglanych budynkach dawnego folwarku rodziny von Unruh, z końca XIX wieku. W skład zespołu wchodzi również dwór i willa. W Mniszkach łączą się trasy edukacyjne i szlaki piesze Parku Krajobrazowego Dolina Kamionki oraz Pszczewskiego Parku Krajobrazowego i inne.

Kościół p.w. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny to najważniejszy kościół w mieście. To sandomierska Katedra, a właściwie to od 1960 r. Bazylika Mniejsza. W XII w. była w tym miejscu Kolegiata, która została ograbiona, a następnie zniszczona w XIII w. przez Tatarów. Obecna świątynia z czerwonej cegły to kościół pokutny ufundowany przez Kazimierza Wielkiego jako pokuta za zabicie krakowskiego wikariusza w XIV w. Wielokrotnie przebudowywany jak nakazywała ówczesna moda. To trójnawowy kościół z zachowanymi unikatowymi freskami bizantyjsko-ruskimi w prezbiterium z fundacji Jagiełły. Przedstawiają one sceny z życia Maryi i Jezusa, a najciekawsze z nich to tzw "Zaśnięcie Maryi". Na ścianach naw bocznych znajduje się cykl obrazów przedstawiających katolickich męczenników. Autorem jest Karol de Prevo, a ramy wykonał Polejowski, natomiast autorem obrazu w ołtarzu głównym jest Buchbinder.

Studnia na rynku to najbardziej rozpoznawalne miejsce w Sandomierzu. Znajduje się na niewielkim podwyższeniu, w miejscu XVI-wiecznej drewnianej cysterny. Z trzech stron otoczona jest barierką, a z czwartej są schodki prowadzące do środka, gdzie znajduje się bardzo dobrze zachowany mechanizm do wyciągania wody. Całość nakrywa stylowy daszek. To przy studni gromadzą się turyści aby zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie czy też przez chwilę odpocząć na "szklanych ławeczkach". W tym też miejscu często można spotkać najsłynniejszego księdza-detektywa z jednym z policjantów. Jest to centralne miejsce sandomierskiego rynku który wytyczono w 1286 r. Rynek ma wymiary 100 na 120 metrów. Wokół niego znajduje się 30 zabytkowych kamienic, a wśród nich jest: Dom Gomółki, Kamienica Oleśnickich, Ciżemka, Konwikt Boboli, ale też austriacki Odwach. Za studnią znajduje się ratusz, a obok figura Matki Bożej z 1776 r., przed którą sandomierscy rycerze trzymają wartę. Całość to od 2017r. Pomnik Historii Polski. 

Ucho Igielne w Sandomierzu inaczej zwane Furtą Dominikańską, to jedyne zachowane do dzisiaj przejście w murach miejskich, które nie było zamykane na noc kratą, ale strzeżone przez strażników będących na ganku. Powstało, jak i całe obwarowania miejskie, w XIV wieku z fundacji króla Kazimierza Wielkiego. Jak wskazuje jego nazwa wybudowane było dla sandomierskich dominikanów, którzy mieli klasztor na sąsiednim wzgórzu. Biorąc pod uwagę fakt, że dwa razy dziennie musieli się modlić w klasztorze, w obrębie murów miejskich przy kościele p.w. Marii Magdaleny, oszczędzono im długiej drogi do Bramy Krakowskiej i wykonano to przejście. Kształtem przypomina "uszko od igły" stąd jego druga nazwa. Warto pokonać te kilkadziesiąt schodów aby przez Ucho Igielne wejść do miasta i ..... Zresztą to niespodzianka, zatem sprawdźcie sami co odkryjecie po przejściu przez to miejsce.

Pałac w Sannikach jest XVIII-wiecznym, historycznie oryginalnym obiektem. Wybudowała go w roku 1793 rodzina Pruszaków h. Leliwa. Posadowiony jest w równie zabytkowym, 11. hektarowym parku. Zespół Pałacowo-Parkowy w Sannikach to wyjątkowe miejsce na mapie turystycznej Polski. Wpisuje się w dwa istotne trakty – Szlak Chopinowski i Szlak Książąt Mazowieckich. Mieszczące się tu Europejskie Centrum Artystyczne im. Fryderyka Chopina kusi bogatą ofertą koncertów chopinowskich, recitali fortepianowych, konkursów i festiwali muzycznych, spotkań z wyjątkowymi ludźmi, warsztatów malarskich, wokalnych, etnograficznych czy historycznych. Do dyspozycji jest sala konferencyjna, altana grillowa w parku, tereny sportowo-rekreacyjne. Dom Pracy Twórczej z komfortowymi pokojami gościnnymi emanuje spokojem i atmosferą doskonałą do wypoczynku, ale też i rozwijania pasji artystycznych.

Zamek Książąt Mazowieckich w Sochaczewie wybudowany został na miejscu wcześniejszej drewniano-ziemnej warowni w drugiej połowie XIV wieku. Murowany zamek zbudowany został na planie prostokąta i posiadał dwie murowane wieże, które później podwyższono o część drewnianą. Z drewna bowiem wykonane były również pozostałe zabudowania warowni. Najważniejszym gmachem był trzykondygnacyjny dom królewski, mieszczący piwnice, sklepy i składy oraz sale mieszkalne monarchy. Do budynku tego dołączono tzw. dom stary mieszczący mieszkania starosty oraz więzienie. Do północnej kurtyny dobudowano dom nowy, w którym mieściły się izby dla załogi oraz kilka sal o charakterze mieszkalnym. Niestety na skutek osunięcia się wzniesienia, na którym stała budowla, część zamku uległa zawaleniu. Po odbudowie zamek nękany był przez różnych najeźdźców i najpierw zniszczony został podczas wojny ze Szwedami, a następnie przez Prusaków podczas insurekcji kościuszkowskiej. Od tej pory zamek pozostał ruiną. 

Kościół pw. św. Andrzeja Boboli w Rawiczu jest świątynią poewangelicką. Dawny zbór pw. św. Trójcy został zbudowany (na miejscu strawionych w pożarach drewnianych świątyń z XVII w.) w latach 1803- 1808 według projektu z 1802 roku autorstwa Carla Gottharda Langhansa - architekta pruskiego słynącego z zaprojektowania m.in. bramy brandenburskiej w Berlinie. Projekt zrealizował budowniczy z Poznania - Krause. Budowla spłonęła  w pożarze w 1915 roku, po czym w ciągu 2 lat została odbudowana z zachowaniem zamysłu projektu. Drewniane wcześniej elementy zastąpiono żelazobetonowymi. Kościół wybudowano na planie prostokąta z wieżą od strony północnej - ma ona prostokątną podstawę zakończoną kopułą. Jej szczyt wieńczy kolumnowa latarnia pokryta blachą z kulą i krzyżem. Wnętrze świątyni zostało wybudowane na planie wpisanej w prostokąt elipsy z dwukondygnacyjnymi emporami podpieranymi przez rzędy jońskich kolumn. Znajdujący się w rejestrze zabytków kościół ceniony jest też ze względu na jedne z największych w Polsce, 50-głosowe organy, a także chrzcielnicę z XIX wieku. Kościół od 1945 roku jest świątynią katolicką, a od 1976 roku pełni rolę kościoła parafialnego.

Ratusz w Sarnowie został wybudowany w pierwszej połowie XIX wieku, a dokładnie w 1837 roku. Budowla ta zlokalizowana jest na środku rynku. W 1870 roku klasycystyczna, dwukondygnacyjna budowla wzbogaciła się o neogotycką wieżę zegarową. Ośmioboczna wieża została wybudowana z czerwonej cegły i ozdobiona rzeźbami oraz pilastrami. Ratusz wybudowany został na planie prostokąta z fasadą skierowaną w kierunku zachodnim. Nad głównym wejściem do budynku mieści się herb dawnej miejscowości - Sarnowa, która uzyskała prawa miejskie w XIII wieku. W 1973 roku utraciła je i włączona została w granice Rawicza. Ratusz przestał pełnić funkcję siedziby władz miasta. Obecnie mieści się w nim biblioteka.

Arboretum Bramy Morawskiej w Raciborzu to ogród botaniczny o charakterze naturalnego lasu. Utworzony został w 2000 r. na powierzchni 162 ha wcześniejszego lasu miejskiego Obora. Największą atrakcją jest kolekcja „Zaczarowany Ogród” z zimozielonym labiryntem w kształcie kwiatu i licznymi nasadzeniami, którą można podziwiać z usytuowanej nad nią platformy widokowej. Na terenie Arboretum znajdują się również: ścieżka edukacyjna „Zielona Klasa”, „Pożyteczne Grządki” z kolekcją roślin miododajnych, mini-zoo, ścieżka zdrowia, dwa dendrofony oraz średniowieczne cmentarzysko ciałopalne. W części leśnej największą wartością jest zachowany w swej niezmienionej ręką człowieka postaci las. Naturalne stanowiska ma tu 11 gatunków roślin objętych ochroną prawną, można tu również obserwować ptaki i słuchać ich śpiewu oraz spotkać typowe zwierzęta leśne.

Drewniany kościół odpustowy pw. św. Rocha w Dobrzeniu Wielkim to jeden z najcenniejszych obiektów sakralnych Opolszczyzny. Filialna świątynia z XVII/XVIII wieku, wraz z wnętrzem, figuruje w rejestrze zabytków województwa opolskiego oraz współtworzy Szlak Drewnianej Architektury Sakralnej. Kościół jest orientowany, zbudowany w całości z drewna w konstrukcji zrębowej, otoczony sobotami wspartymi na omieczowanych słupach. Nad nawą góruje niewielka wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona baniastym, podwójnym hełmem, nad głównym wejściem znajduje się ganek umożliwiający dojście do chóru. Bogate wyposażenie kościoła jest przeważnie barokowe, m.in. ołtarz główny z retabulum w kształcie rzeźbionej ramy, w której umieszczono obraz z wizerunkiem św. Rocha i manierystyczne ołtarze boczne. Cennym elementem wyposażenia jest ambona z początku XVII wieku, zdobiona rzeźbami ewangelistów i baldachimem. Z okresu baroku pochodzą również dwa XVIII-wieczne obrazy św. Barbary i św. Katarzyny. Kościół gruntowanie odnowiono w 1752 roku, a kolejne potwierdzone remonty miały miejsce w latach: 1928, 1958, 1997-98 i 2006.

SkyWalk w Świeradowie-Zdroju to najwyższa wieża widokowa w Polsce, która dla turystów otworzyła swoje podwoje w czerwcu 2021 roku. Lokalizacja wieży jest wyjątkowa i nie została wybrana przypadkiem. Wieża wznosi się ponad miastem, niemalże u zbiegu granic trzech państw: Polski, Czech i Niemiec. SkyWalk ma 65 metrów wysokości, jednak to nie tylko wieża widokowa. Ta niesamowita konstrukcja urozmaicona jest elementami edukacyjnymi i kulturowymi, które spotkać można podczas spaceru łagodnie wznoszącą się kładką o długości 850 metrów. Po dotarciu na szczyt czeka m.in. siatka relaksacyjna w kształcie kropli, mapy z panoramą gór, czy też przeszklona platforma widokowa. Podróż w dół można sobie urozmaicić zjazdem ze 105. metrowej zjeżdżalni. Pobyt na wieży to jednak nie tylko adrenalina, ale też zapierające dech w piersiach widoki na Góry i Pogórze Izerskie oraz zabudowania Świeradowa-Zdroju.

Wieża Bramna Zamku Biskupiego to najstarszy murowany zabytek na Warmii. Stanowi fragment nieistniejącego dziś zamku z XIII wieku - pierwszej siedziby biskupów warmińskich. Pierwotnie łączyła zamek z przedzamczem, trzykondygnacyjna budowla gotycka, budowana na planie kwadratu. W dolnej kondygnacji wieży znajdował się przejazd, a w górnej reprezentacyjna kaplica pw. św. Andrzeja z unikatowym sklepieniem gwiaździstym. Sam zamek w formie średniowiecznej istniał do XIX w. W 1811 w jego zabudowaniach ulokowano szkołę. W drugiej połowie XIX wieku uległ poważniej przebudowie i rozbiórkom na korzyść rozbudowy kompleksu szkolnego. Zabudowa kompleksu uległa zniszczeniu w wyniku II wojny światowej. Pozostałe ruiny uprzątnięto w latach 50. XX w. pozostawiając najstarszy fragment - wieżę bramną. W odrestaurowanej w 2020 r. wieży znajduje się Informacja Turystyczna oraz jedyny w mieście punkt widokowy, z którego można podziwiać krajobraz ziemi braniewskiej wraz z panoramą Zalewu Wiślanego.

Olkuski ratusz został wybudowany na przełomie XIV i XV wieku. Budowla w stylu gotyckim wzniesiona z miejscowego kamienia o czerwonej barwie miała kształt prostokąta. Co ciekawe, olkuski ratusz był większy od ratusza w stołecznym Krakowie.  W olkuskim ratuszu byli przyjmowani dostojni goście odwiedzający miasto. W 1547 roku rajcy olkuscy podejmowali tu króla Zygmunta Augusta, a w 1787 roku goszczono tu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ratusz został rozebrany na początku XIX wieku. Na mury piwnic natrafiono w 2011 roku podczas rewitalizacji olkuskiej starówki i podjęto decyzję o ich adaptacji w celu utworzenia tam podziemnej trasy turystycznej. Staraniem władz miasta powstała tu niezwykła ekspozycja „Podziemny Olkusz”, przybliżająca historię Olkusza, nazywanego Srebrnym Miastem. Jej elementem jest m.in. przestrzenna makieta pokazująca Olkusz w czasach największej świetności. W podziemiach można zobaczyć replikę astrolabium, czyli urządzenia astronomicznego, jakie należało do słynnego olkuskiego astronoma i astrologa Marcina Bylicy. Część ekspozycji jest poświęcona historii samego ratusza – siedziby władz miasta, kancelarii i więzienia miejskiego. Dzięki prezenterom multimedialnym można szczegółowo poznać historię miasta i jego mieszkańców, a także zobaczyć stare dokumenty, ryciny i mapy.

Ekspozycja „Podziemny Olkusz” w piwnicach dawnego starostwa jest poświęcona historii olkuskiego górnictwa oraz mennicy królewskiej. Można tu zobaczyć m.in. modele i repliki dawnych urządzeń górniczych i hutniczych, takich jak m.in. kierat, płuczka, śruba Archimedesa, czy tzw. Paternoster. Jest też część poświęcona metalurgii, gdzie prezentowane są repliki pieców używanych do wytopu ołowiu i srebra. Jedna z komór piwnic, nazwana „Srebrną komnatą”, jest opowieścią o historii srebra od starożytności po czasy współczesne. Uwagę przyciąga replika Srebrnego Krzyża Gwarków Olkuskich, którego oryginał znajduje się w olkuskiej bazylice. W ekspozycji została także przedstawiona historia olkuskiej mennicy.  W gablotach są prezentowane m.in. znaleziska archeologiczne, na jakie natrafiono podczas rewitalizacji olkuskiej starówki. Można tu zobaczyć m.in. formę do odlewania krążków, z których potem wybijano monety, czy fragmenty zabytkowych kafli piecowych. Przybliżeniu historii olkuskiego górnictwa i hutnictwa służą multimedia, czyli m.in. filmy, animacje, prezentacje, nagrania dźwiękowe i gry edukacyjne.

Przyjmuje się, że od czasów króla Kazimierza Wielkiego Olkusz był otaczany kamiennym murem, którego broniło 15 baszt oraz dwie bramy miejskie - Krakowska i Sławkowska. Mury miejskie miały długość około 1100 metrów i zostały wybudowane w technice opus emplectum. Zewnętrzna i wewnętrzna część muru była wykonana z ociosanych bloków czerwonego zlepieńca parczewskiego, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniona kruszonym wapieniem zalanym zaprawą. W XVII i XVIII wieku Olkusz padał łupem najazdów obcych wojsk, co przyczyniało się do pogorszenia stanu miejskich fortyfikacji, które popadały w ruinę.  Na początku XIX wieku mury miejskie zostały rozebrane, a na zasypanej fosie wytyczone nowe ulice.  W 1968 roku, po przypadkowym odkryciu fundamentów baszty przy ul. Szpitalnej, podjęto się rekonstrukcji fragmentu muru i baszty na oryginalnych fundamentach.  Podczas badań archeologicznych prowadzonych pomiędzy basztą a budynkiem dawnego Starostwa znaleziono kamienne fundamenty średniowiecznych budynków stojących przy tzw. uliczce przymurnej. Obecnie odkryte w trakcie badań archeologicznych fundamenty muru miejskiego, baszt i bram zostały pokazane jako niskie nadmurowania lub inny rodzaj kamienia w nawierzchni ulic i chodników. Podczas prowadzonych ostatnio prac rewitalizacyjnych zostało wymienione pokrycie dachu baszty i wyremontowany tzw. pomost bojowy. 

Folwark Mnichy znajduje się w powiecie międzychodzkim w dolinie niewielkiej rzeczki Kamionki. Obecny budynek dworski pochodzi z 1908 roku, jednak w bryle tej budowli znaleźć można pozostałości osiemnastowiecznego budynku, wzniesionego jeszcze przez rodzinę Sczanieckich. Budynek ten wzniesiony został na planie prostokąta. Fasada z charakterystycznym ryzalitem mieszczącym wejście główne. Jej szczyt wieńczy ozdobny ryzalit z figurą putta z rogiem obfitości oraz ozdobnymi wazami na zakończeniach fryzu. Całość udekorowana jest roślinnymi girlandami i owalami. W skład zespołu folwarcznego wchodzi także zbudowany z czerwonej cegły, na kamiennej podmurówce, budynek rządcówki z 1868 roku. Budynek ten z dworem połączony jest filarową galerią. Ponadto zespół folwarczny tworzy także stajnia z powozownią, budynek dawnej stodoły, a także gołębnik i gorzelnia. Do części dworskiej przylega zabytkowy park, założony w XIX wieku z historycznymi okazami drzew i krzewów. Na terenie folwarku mieści się ponadto izba rybacka, prezentująca bogate tradycje rybackie w regionie.

Pyrzyckie mury obronne o łącznej długości około dwóch kilometrów i średniej wysokości 7 do 9 metrów, to jeden z najlepiej zachowanych zespołów obwarowań w regionie. Pierwotnie do miasta można było wjechać dwiema bramami - Szczecińską od strony północnej i Bańską od strony południowej. Charakterystycznymi elementami są właśnie Brama Bańska, na której rozmieszczenie otworów strzelniczych sprawia wrażenie, jakby była ona cały czas czymś zaskoczona oraz Baszta Sowia - okrągła, ale i jedna z niewielu w Polsce krzywych baszt. Stosunkowo dobrze zachowane są jeszcze Baszta Lodowa, która jak sama nazwa mówi, w późniejszym czasie pełniła funkcję lodówki dla okolicznych mieszkańców, Baszta Prochowa, w której magazynowano materiały obronne oraz Baszta Pijacka, swojego czasu pełniąca funkcję miejskiej izby wytrzeźwień. Niestety II wojna światowa obróciła w pył większość historycznych zabudowań. Skutkiem trwających ponad miesiąc walk, są między innymi liczne ubytki w murach oraz totalnie zdruzgotane Brama Szczecińska i Baszta Mnisza. Dziś o ich istnieniu przypominają pozostałe niewielkie fragmenty, zaś mury można podziwiać, wędrując po dawnych wałach obronnych.

Kościół farny pw. Wniebowzięcia NMP, dawniej św. Maurycego, to jeden z najcenniejszych obiektów sakralnych Pomorza Zachodniego. Został wzniesiony jako część nowego grodu, prawdopodobnie w II połowie XIII wieku. Wielokrotnie przebudowywany, dwukrotnie płonął w czasie wielkich pożarów miasta. Na przestrzeni wieków dobudowane zostały nawy boczne, obejście prezbiterium oraz kaplice przy wieży zachodniej. Kościół został poważnie zniszczony w czasie walk o miasto w roku 1945, zaś jego odbudowa trwała praktycznie do końca lat 70. Dopiero współcześnie odkrywane są elementy jego oryginalnego wyposażenia - XVII-wieczne płyty epitafijne. Reszta wyposażenia, w większości XIX-wieczna uległa zniszczeniu w czasie walk, albo została wywieziona. Po wojnie kościół, należący od czasów reformacji do gminy luterańskiej, przekazano erygowanej w roku 1924 parafii pw. św. Ottona. Duszpasterstwo prowadzą zakonnicy z Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej.

21 września 2018 r. podczas sesji głuchołaskiej Rady Miejskiej nadano Głuchołazom honorowy tytuł Miasta Orderu Uśmiechu. Akt nadania przekazał Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu - Marek Michalak, a dokument miał następujące brzmienie: Wszem wobec i Każdemu z osobna wiadomym się czyni, że Prześwietny Gród Głuchołazy zyskał miano: Miasto Orderu Uśmiechu. Stało się to podczas Jubileuszu 50-lecia najsłoneczniejszego z odznaczeń, w roku ustanowionym przez Sejm Rokiem Ireny Sendlerowej - Kawalera Orderu Uśmiechu, w dniu 16 czerwca Roku Pańskiego 2018 w Rabce - Zdroju - Mieście Dzieci Świata z woli Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, która nadała Miastu Głuchołazy w imieniu Dzieci Świata ten zaszczytny tytuł w podzięce za obecne zasługi i przyszłe działania zacnych Mieszkańców na rzecz najmłodszych.

Szlak Złotych Górników prowadzi po miejscach związanych z eksploatacją złota w okolicach Głuchołaz. Jego atrakcyjność została wyróżniona tytułem Najlepszego Produktu Turystycznego Opolszczyzny w 2009 r. oraz nominacją w 2016 r.  do tytułu 7 cudów Polski miesięcznika National Geographic jako jednego z najatrakcyjniejszych turystycznie miejsc w kraju. Wartości historyczne szlaku podkreślają dodatkowo niezwykłe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Wędrówkę najlepiej zacząć w centrum dawnej dzielnicy uzdrowiskowej, przy fontannie Amorek – gdzie niegdyś, w XVI w. zobaczyć można było stojące jeden za drugim żurawie szybów górniczych. W kolejnych wiekach postępująca rozbudowa miasta zatarła część charakterystycznych budowli górniczych. Pozostały jednak na trasie szlaku, w masywie Przedniej Kopy, liczne relikty górnictwa złota w postaci szybów, hałd płonnego nadkładu i przepłukanego urobku, pozostałości płuczek i sztolni górniczych. Trasa szlaku prowadzi przez szczyt Przedniej Kopy (495 m n.p.m.) gdzie postawiono budynek schroniska z kamienną wieżą widokową. Niedaleko, na Wiszących skałach zbudowano kaplicę św. Anny, jeden z najbardziej malowniczo posadowionych obiektów w Górach Opawskich.

Przedstawiono tutaj PRL-owską rzeczywistość bez wyśmiewania, wychwalania i nostalgii, tylko taką, jaka była. Podczas blisko godzinnego zwiedzania poznasz mnóstwo kultowych rzeczy, postaci i zjawisk z czasów PRL. Muzeum zwiedza się z audio przewodnikiem, do którego głosu użyczył Tomasz Knapik - słynny lektor filmowy, radiowy i telewizyjny. Zbiory zaprezentowano w 8 gabinetach (sklep, pokój z lat 70, kuchnia, łazienka, gabinet I sekretarza, posterunek MO, pokój z lat 80 i sala filmowa) oraz na 14 wystawach tematycznych. Hitem jest nowa wystawa poświęcona katastrofie w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Prezentowany zakres zbiorów muzeum to pamiątki z lat 1944–1989. Zbiory zebrano głównie z terenów Roztocza i Zamojszczyzny, ale także zostały przekazane przez „Zasłużonych Zaopatrzeniowców” z całej Polski. Muzeum urządzono w starym domu, na którym znajduje się mural nawiązujący do bajek z okresu PRL. Kolorowe dzieło wywołuje mnóstwo radości na twarzach turystów! Zabierzemy Cię, Obywatelu, w podróż do dawnych lat – czasów kolejek, kartek na towary, propagandy i cenzury oraz prywatek, winylów i świetnej muzyki.

Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej w Hajnówce to organizacja pozarządowa, zajmująca się zachowywaniem dziedzictwa kulturowego białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce, oraz kreowaniem współczesnej kultury i sztuki Białorusinów. Muzeum to obiekt zbudowany staraniem białoruskiej społeczności Podlasia i całej Polski, państwa Białoruś jak również dzięki pomocy diaspor białoruskich z całego świata od Włoch i Anglii po Stany Zjednoczone, Kanadę, Australię czy Izrael. Dziś służy nie tylko Białorusinom, pokazuje skrawek białoruskiego świata. Muzeum to 3 stałe, etnograficzne ekspozycje związane z kulturą materialną Białorusinów. Na wystawach ukazanych jest kilkaset eksponatów z przełomu XIX i XX w. Muzeum to również wystawy czasowe związane z malarstwem, rzeźbą, fotografią, historią, oscylujące wokół białoruskiej kultury i sztuki.

„Głazy Krasnoludków” to rezerwat przyrody w północno-zachodniej części Gór Stołowych położony na zalesionym zboczu na północny wschód od Chełmska Śląskiego. Rezerwat utworzono w 1970 roku w celu ochrony form skalnych, naturalnych formacji roślinnych i rzadkich roślin chronionych. Główną formą ochrony w rezerwacie są formacje skalne tzw. Gorzeszowskie Skałki przybierające różne formy i przypominające postacie, wieże, grzyby, zwierzęta, maczugi oraz pionowe ściany. Formy te poprzecinane są wąskimi szczelinami i labiryntami utworzonymi w piaskowcach i marglach pochodzenia górnokredowego, dodatkowo wyżłobione wodą. Tworzące rezerwat Gorzeszowskie Skałki wypiętrzają się na długości ok. 1,5 km, tworząc pas szerokości ok. 150 metrów. Większość form skalnych wznosi się na 5-7 metrów, a najwyższe osiągają wysokość dochodzącą do 17 m.

Na południowy wschód od Żarek, tuż przy drodze 792, na szczycie wzgórza Leskowiec, znajdują się pozostałości dawnego kościoła św. Stanisława w Żarkach. Świątynia ta została zbudowana jeszcze przed 1782 rokiem. Jak podają źródła historyczne, pierwotnie była to drewniana, przydrożna kaplica wzmiankowana w 1595 r. Przy kościele znajdował się niewielki cmentarz, na którym pochówków dokonywano w pierwszej połowie XV w. Od połowy XIX w. obiekt pozostaje w trwałej ruinie. Co roku, 8 maja w dniu liturgicznego wspomnienia św. Stanisława, biskupa i męczennika, przy pozostałości kościoła odprawiana jest msza święta. Kościół św. Stanisława w Żarkach znajduje się na krawędzi uskoku zwanego kuestą jurajską. Tuż obok kościoła znajduje się doskonały punkt widokowy na pradolinę Warty i okoliczne miejscowości.

Rega jest jednym z najładniejszych i najciekawszych szlaków kajakowych północnej Polski. Bierze swój początek w lasach niedaleko wsi Bronowo i uchodzi do morza w urokliwym Mrzeżynie. Wielokrotnie zmienia kierunek biegu, dlatego jest wymarzoną trasą dla uprawiających kajakarstwo. Brzegi rzeki są dość wysokie ze zwisającymi gałęziami oraz pochylonymi lub zatopionymi drzewami, co czyni spływ bardziej atrakcyjnym i dostarcza wiele interesujących wrażeń. W Resku zlokalizowane są 3 przystanie kajakowe. Na jednej z nich można podziwiać obelisk poświęcony papieżowi Janowi Pawłowi II, który jeszcze, jako Karol Wojtyła płynął szlakiem rzeki Regi. Trasa szlaku biegnącego przez gminę to łącznie 25 km i jednodniowe wyzwanie dla kajakarzy. Przed rozpoczęciem spływu warto zapoznać się z historią rycerza Widanta, którego do dziś ciemną nocą można zobaczyć unoszącego się nad Regą.

Około roku 1190 nad rzeką Regą istniał gród strzegący drogi z Kołobrzegu do Stargardu. W drugiej połowie XIII wieku w miejscu grodu powstała rycerska siedziba. Początkowo warownia była drewniana i otoczona ziemnym wałem. Zbudowana została na wzgórzu wznoszącym się 3,5m ponad łąki nad rzeką Regą. Po roku 1365 Borkowie w miejscu drewnianej warowni rozpoczęli budowę zamku murowanego z kamienia i cegły. Jednocześnie z budową zamku Borkowie rozpoczęli wznoszenie murów miejskich, których długość wyniosła prawie 1300 metrów. Zamek w Resku, mimo, że sprzężony z fortyfikacjami miejskimi został oddzielony od miasta murem i nawodnioną fosą. Prowadziła do niego brama zamkowa. W 1774 r. Borkowie dokonują rozbiórki średniowiecznego zamku i wznoszą w jego miejsce dwór z szachulca. Zniszczono pozostałości gotyckich zabudowań, co utrudnia odtworzenie pierwotnego wyglądu zamku. Dwór uległ zniszczeniu w roku 1826. W kolejnych latach rozebrane zostały mury miejskie, a na terenie wokół zamku powstał park. Obecnie zobaczyć tu można zamkową strukturę: koronę współczesnych murów, zamkową piwnicę i stojący tam centralny filar renesansowych sklepień, schody, balustrady, galerie widokowe.

Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie powstało w 1962 r. w wyniku przekazania Państwu przez rodzinę Przypkowskich zbiorów gromadzonych od kilku pokoleń. Jedna z największych na świecie kolekcji zegarów słonecznych oraz przyrządów astronomicznych stanowi atrakcję nie tylko dla miłośników astronomii. Zawiera niemal wszystkie typy zegarów słonecznych używanych od XVI w. po czasy współczesne. Oprócz nich prezentowane są instrumenty gnomoniczne, klepsydry, zegary ogniowe i mechaniczne. Feliks Przypkowski, lekarz z wykształcenia, z zamiłowania astronom, kolekcjonował zegary słoneczne i sam je konstruował. W rozwijaniu tej nietypowej pasji pomagał mu syn Tadeusz, pierwszy dyrektor muzeum. Zwiedzający mogą dziś obejrzeć dawne mieszkanie rodziny z początku XX w. - gabinet lekarski Feliksa, salon, bibliotekę, jadalnię, sypialnię i kuchnię. W drugiej kamienicy wnętrza są stylizowane na pałacowe apartamenty. Tutaj eksponowane są zabytkowe meble i rzemiosło artystyczne z XVI-XIX w., a także zespół rokokowych kurdybanów z połowy XVIII w. Zbiory uzupełnia biblioteka starodruków oraz kolekcja grafiki i ekslibrisu, licząca obecnie około 25 tys. znaków książkowych i grafik od XVI do XX w.

Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Najsłabszym punktem obrony miasta był port i to m.in. na tej części miasta, skupili się projektanci nowych umocnień, podczas modernizacji twierdzy w latach 1770-1774. Przy ujściu Parsęty do morza powstał Fort Ujście i Szaniec Maikuhle. Razem z nimi miała współpracować nowa fortyfikacja, którą wykonano w widłach Parsęty i Kanału Drzewnego. Jest nią Reduta Bagienna, wzniesiona pod wpływem francuskiej szkoły fortyfikacyjnej. Nazywa się ją także Redutą Morast, z j. niemieckiego od moczarów, na których ją wykonano. Zaprojektowana została przez francuskiego inżyniera Madeleina Tourous hrabiego d’Heinze. Konstrukcję wzniesiono na palach, po czym zasypano ziemią. Od strony miasta wzniesiono dwa obiekty murowane, kryte ziemią. Była tam m.in. prochownia. Do obiektu prowadziła droga z mostem zwodzonym. Fortyfikację dostosowano do prowadzenia ognia z armat oraz broni strzeleckiej. W Reducie Morast funkcjonuje Klub Żeglarski. Miejsce to cieszy się dużym zainteresowaniem żeglarzy odwiedzających Marinę Solną Kołobrzeg, jak również turystów i mieszkańców Kołobrzegu.

Wystawa Starych Motocykli w Folwarku Cyziówka w miejscowości Kamionka koło Sędziszowa Małopolskiego to miejsce unikatowe. To tutaj czeka niezwykły wehikuł czasu  - świat starych, zabytkowych motocykli, lśniący chromem i pachnący przygodą. W świat dawnych podróży wprowadza największy zbiór przedwojennych jednośladów takich marek jak BMW i Zundapp, a także niezwykła kolekcja polskich przedwojennych, a dziś już kultowych motocykli jak Moj, Tornedo, Sokół, Niemen i wiele innych. Dla wszystkich pragnących powrócić wspomnieniem do lat 50. i 60. czekają jednoślady z czasów PRL, a także konstrukcje z czasów początków motoryzacji, takie jak Douglas z 1914 roku czy Indian z 1919 r. Ekspozycję tworzy ponad 85 maszyn z różnych epok i krajów. To u tutaj zetkniemy się z motocyklami, które mają swoją historię oraz duszę. Wystawa pokazuje żywe legendy i zaskakujące rozwiązania inżynierskie, których nie zobaczymy nigdzie indziej. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem sprawności. Nie przegapcie jednego z największych zbiorów zabytkowych motocykli w Polsce. Przygotujcie się na niezapomniane wrażenia. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania przewidziano dodatkowe atrakcje jakie oferuje Folwark Cyziówka.

Ponad zbiornikiem wodnym Dobromierz wznosi się wzgórze o nazwie Wieżyca. Na jej południowym stoku w 2000 roku stanął granitowy krzyż, który powstał by uczcić 2000 rocznicę przyjścia na świat Jezusa Chrystusa. Uroczystego poświęcenia Krzyża Milenijnego 12 października 2000 dokonał Biskup legnicki dr Tadeusz Rybak, w asyście mieszkańców miejscowej parafii i okolicznych miejscowości. Inicjatorem budowy tego krzyża był proboszcz dobromierskiej parafii ks Jan Gargasewicz. Kilkunastometrowej wysokości krzyż jest charakterystycznym punktem w okolicy widocznym z wielu okolicznych miejscowości. Spod krzyża rozciągają się natomiast przepiękne widoki na dobromierski zalew oraz widoczne w oddali Góry Sowie i Masyw Ślęży, a także zabudowania Strzegomia czy Świebodzic.

Stadion w Gorzowie Wielkopolskim powstał na terenie byłego wysypiska śmieci. Prace przy budowie prowadzone były w ramach czynu społecznego, a otwarcie stadionu nastąpiło w lipcu 1951 roku.  Pierwszymi zawodami przeprowadzonymi na obiekcie był turniej o „Stalowy But”. Początkowo tor miał długość 395 m. W latach 1957-1964 wybudowano m.in. garaż klubowy z wieloma urządzeniami, bandę w stylu angielskim i ogrodzenie oraz skrócono tor do 352 m. Kolejne prace modernizacyjne prowadzono cyklicznie od 1981 do 2011 roku. Ostatecznie pojemność stadionu wyniosła ok. 15 tys. miejsc. Od roku 1997 gorzowski stadion nosi imię Edwarda Jancarza, ikony gorzowskiego żużla, który w rozgrywkach rangi mistrzostw świata zdobywał medale we wszystkich kategoriach. Mnogość zdobytych medali i tytułów jest tak duża, że nie sposób ich tu wszystkich wymienić. Przez całą karierę związany był z macierzystym klubem - Stal Gorzów, który jest jednym z najbardziej utytułowanych żużlowych klubów w Polsce.

Dworzec Dobrych Myśli to wystawa misi i lalek, znajdująca się w budynku ustrońskiego dworca kolejowego. W miejscu tym znajdują się trzy niezwykle ciekawe kolekcje wpisane do Polskiej Księgi Rekordów i Osobliwości. Znajduje się tu największa w Europie, bo licząca przeszło 11 tys. egzemplarzy kolekcja misiów Bruna Zielonki, ale także kolekcja Lalki Świata – własność Ewy i Jagody Liszka. Całość uzupełnia ponad 600 lalek typu Barbie Anity Michałowskiej, w artystycznych strojach szytych na miarę. Jednak podstawą  wystawy jest kolekcja misiów, wśród których znajduje się zarówno eksponat najmniejszy, bo wielkości 2 mm, jak i największy – 10. metrowej wysokości. Kolekcja składa się z misiów różnych rodzajów z całego świata. Są tu maskotki znane młodszemu pokoleniu, ale i misie starsze pamiętane przez nasze babcie. Na wystawie znajdziemy gwiazdy bajkowego ekranu jak Uszatka, Colargola, Paddingtona czy Gumisie. Nie zabrakło eksponatów zdjęciowych, rysunków, znaczków pocztowych, pocztówek i przypinek oraz wielu innych związanych z misiami i niedźwiedziami. Na Dworcu Dobrych Myśli znajduje się kawiarenka oraz taras, na którym również spotkamy ciekawe misie.

Na szklaku wina i miodu w województwie lubuskim w gminie Zabór znajduje się pasieka o nazwie Pszczelarnia Słodnik. Jest to rodzinna pasieka wędrowna, której tradycja sięga lat 20. XX wieku.  Obecnie pasieka składa się z 70-ęciu rodzin pszczelich, które zamieszkują 10-ramkowe i 12-ramkowe ule wielkopolskie. Większość z nich wykonana jest z drewna, lecz w pasiece można też znaleźć modele styropianowe. Teren pasieki został przystosowany do potrzeb osób zwiedzających i szeroko pojętej apiturystyki. Gości wita u bramy rzeźba św. Ambrożego patrona pszczelarzy. W Pszczelarni można zobacz ścieżkę edukacyjną o owadach zapylających, wystawę uli, ogród z roślinami miododajnymi oraz  specjalne domki do inhalacji powietrzem z ula. Pszczelarnia Słodnik organizuje prelekcje o pszczołach i degustacje produktów pszczelich dla dzieci i dorosłych. Pasieka posiada również infrastrukturę turystyczną w postaci wiat rekreacyjnych umiejscowionych w pobliżu tężni solankowej. 

Centrum Tradycji i Kultury w Komornikach jest obiektem użyteczności publicznej, w którym prowadzona jest działalność oferująca bogaty wachlarz usług z dziedziny kultury, sztuki, rozrywki i turystyki. W obiekcie zlokalizowano m.in. bibliotekę, salę widowiskową z 283 miejscami,  pracownie oraz czytelnię. Budynek CTiK został oddany do użytku w 2020 r. Jego nowoczesna bryła oraz zastosowanie drewna i szkła doskonale korespondują z historycznym otoczeniem.  Niebanalna sylwetka budynku Centrum stanowi bez wątpienia jego element wyróżniający, nic więc dziwnego, że budowla została już dwukrotnie nagrodzona w prestiżowych konkursach architektonicznych. Jeszcze w 2020 r. CTiK w Komornikach uzyskało tytuł „Budowa XXI w.” w konkursie „Modernizacja Roku & Budowa XXI w.”. Na początku 2021 r. obiekt nagrodzono również w ramach konkursu Nagroda Architektoniczna Województwa Wielkopolskiego.

Centrum Szyfrów Enigma opowiada prawdziwą historię złamania szyfru Enigmy i pokazuje Polaków stojących za tym sukcesem. Ekspozycja pokazuje istotę Enigmy – sztukę szyfrowania i kodowania oraz doskonałą współpracę genialnych polskich matematyków. Podkreśla potęgę umysłu, znaczenie odwagi i moc pracy zespołowej, czego najlepszym przykładem jest współpraca Mariana Rejewskiego, Henryka Zygalskiego i Jerzego Różyckiego. Odwiedzający Centrum szyfrów Enigma mogą wziąć udział w kursie szyfrowania i odczytywania zakodowanych wiadomości. Poznają najciekawsze metody utajniania informacji stosowane od starożytności aż po czasy współczesne. Zmierzą się z łamigłówkami, zagadkami i szyframi. 
Przestrzeń CSE, znajdująca się w dawnym Collegium Martineum z przełomu lat 40 i 50 XX wieku, została przystosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, rodzin z dziećmi oraz seniorów i seniorek. Ekspozycję zwiedza się z audioprzewodnikiem (są dostępne w różnych wersjach językowych, z audiodeskrypcją, w tekście łatwym do zrozumienia oraz polskim języku migowym).

Kraina Otwartych Okiennic - położona zaledwie kilkanaście kilometrów od Puszczy Białowieskiej, na jej północno-zachodnim przedpolu, to trzy wsie – Puchły, Soce, Trześcianka. Jest to miejsce w którym, doświadczysz wolniej płynącego czasu. Do dziś zachowały się tu tradycyjne domy z bogatą dekoracją snycerską w formie nad- i podokienników, okiennic, wiatrownic, narożników, a także dekoracyjnym zdobieniem elewacji i szczytów. Ornamentyka ta niespotykana w innych regionach Polski nawiązuje do zdobnictwa stosowanego w rosyjskim budownictwie ludowym. Spędzisz tu czas zarówno leniwie snując się po okolicy, jak i bardzo aktywnie. Czekają na Ciebie rozmaite formy wypoczynku – z pewnością znajdziesz coś dla siebie. Przez Krainę Otwartych Okiennic przebiegają również szlaki o odmiennej tematyce – Podlaski Szlak Bociani, Szlak Świątyń Prawosławnych oraz Wodny Szlak Rzeką Narew. Ten typowy dla północnego Podlasia krajobraz kulturowy naturalnie harmonizuje z doliną Narwi, rozległymi łąkami i lasami, ale też ciszą i spokojem. To kwintesencja Podlasia.

Pierwsza wzmianka o cerkwi prawosławnej we wsi Puchły pochodzi z XVI w. Obecna cerkiew, wybudowana w latach 1913-1918, jest co najmniej trzecią świątynią wybudowaną w tym miejscu. Poprzednie uległy zniszczeniom spowodowanym przez huragan i pożar.  W cerkwi znajduje się cudowna ikona Bogarodzicy. Już w XVI wieku istniał kult ikony puchłowskiej, ale szczególnie znane są liczne uzdrowienia z okresu, kiedy na Podlasiu szalały epidemie dżumy i cholery. Potwierdzały to wota w postaci metalowych głów, serc, rąk, nóg itp. Z wypisanymi datami: 1646, 1710, 1732, 1812, 1830, 1855. Dzisiaj w dniu święta parafialnego – Pokrowy (14 października), tak jak przed wiekami, wielu pielgrzymów podąża do Puchłów aby wznieść swoje modlitwy i prosić o łaski. Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków 27 lutego 2003.

Dolina Górnej Narwi to jedna z najlepiej zachowanych w Polsce dolin łęgowych. Łączy Puszczę Białowieską z Narwiańskim Parkiem Narodowym i obejmuje odcinek rzeki od zbiornika Siemianówka do Suraża. Większość terenu pokryta jest przez zbiorowiska, których istnienie jest zależne od wylewów rzeki. Siedliska te uznawane są za najbardziej różnorodne biologicznie w strefie klimatu umiarkowanego. Liczne zakola, starorzecza i mokradła doliny stanowią doskonałe miejsce do bytowania dla wielu gatunków flory i fauny. Na terenie Doliny Górnej Narwi stwierdzono ponad 230 gatunków ptaków, w tym ok.150 lęgowych. Miejsce to jest jedną z najważniejszych w kraju ostoi dubelta, wodniczki, derkacza, zielonki i błotniaka łąkowego. Dzięki nieprzeciętnym walorom dolina należy do europejskiej sieci ochrony przyrody NATURA 2000. 

Ratusz w Zamościu znajduje się w północnej pierzei zamojskiego Rynku Wielkiego. Pierwszy ratusz w tym miejscu rozpoczęto budować w 1591 roku. W połowie XVII w. budowlę rozbudowano, dobudowano trzecią kondygnację i podwyższono wieżę. Ratusz ozdobiono attykami, wieżyczkami w narożach, ornamentami i innymi drobnymi elementami ozdobnymi. W latach 1767-1770 wybudowano charakterystyczne wachlarzowe, dwuskrzydłowe schody prowadzące do głównego wejścia na I piętrze, ozdobionego portalem przeniesionym z parteru budynku. Na wieży zamontowano wówczas zegar oraz większy dach chełmowy z latarnią. W narożach budowli dodano również mniejsze chełmy. W okresie międzywojennym przeprowadzono rekonstrukcję ratusza, podczas której przywrócono jego świetniejszy, manierystyczno-barokowy wygląd z XVII wieku - ponownie ozdobiony attykami i licznymi dekoracjami. Prace remontowe kontynuowano po II wojnie światowej. Wtedy też rozebrano odwach pod schodami i odnowiono elewację. W 1973 roku do ratusza powrócił magistrat. Z początkiem XXI w. dzięki unijnemu wsparciu przeprowadzono kolejne zabiegi upiększające zamojski ratusz.