Lista znaczków

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych zakątków Gdyni. Jest to ściana wschodnia Kępy Redłowskiej, na której w 1938 r. utworzono rezerwat krajobrazowy. Chroni on piękny nadmorski krajobraz, w którym główną rolę odgrywają strome zbocza klifowe, poprzecinane głębokimi wąwozami i porośnięte lasem mieszanym. Osobliwością florystyczną jest występowanie tutaj naturalnych stanowisk chronionego jarzębu szwedzkiego. Strome brzegi, o wysokości do ok. 40 m, są systematycznie podmywane przez fale morskie, a po niemal każdym większym sztormie brzegi ulegają erozji i się obsuwają. Co roku klif zmniejsza się o ok. jeden metr. Orłowo to południowa dzielnica Gdyni. Jest atrakcyjnym terenem wypoczynkowym, który od ponad sto lat chętnie odwiedzają mieszkańcy i turyści. Urzeka malowniczym położeniem u stóp zalesionego klifu, kameralną plażą, rybackimi łodziami oraz drewnianym molo o długości 180 m i willową zabudową. W pobliżu molo można usiąść na ławeczce Antoniego Suchanka – artysty malarza, marynisty i kronikarza Gdyni. W okresie letnim działa Scena Letnia Teatru Miejskiego w Gdyni - jedyna w Polsce scena na plaży.

Wielka Zbrojownia w Gdańsku wzniesiona została w latach 1600-1605. Do roku 1793 użytkowana była zgodnie ze swoim przeznaczeniem, jako skład broni i amunicji. Ogromna sala była największą tego typu budowlą w Europie.  Zbrojownia pełniła też rolę muzeum uzbrojenia, techniki, oraz sztuki.  W jej zbiorach znalazły się egzemplarze białej broni, zbroje rycerskie, kusze, maczugi, ale również uprzęże, urządzenia techniczne, części powozów itp. Na ścianach z kolei wisiały liczne obrazy, a we wnętrzu nie brakowało posągów. Zbrojownia była chętnie odwiedzana przez wielu podróżnych zwiedzających Gdańsk. Ich uwagę przykuwały ruchome manekiny odziane w stylowe szaty, na których eksponowano elementy uzbrojenia. Cała ekspozycja miała za zadanie raczej zastraszyć potencjalnych wrogów, ale w razie zagrożenia mogła być użyta w walce. W XIX i na początku XX wieku zbrojownia była zamknięta dla osób postronnych. Mieściły się w niej magazyny broni. Przez władze Gdańska obiekt został przejęty w 1922 roku. W 1945 roku budynek poważnie ucierpiał. Odbudowany w późniejszych latach służył celom wystawienniczym, teatralnym, ale też handlowym. Dawną świetność zbrojownia odzyskała dopiero na początku XXI wieku.

Modernizm to styl w architekturze europejskiej lat 20 i 30 XX w., kiedy powstawała Gdynia. Cechowała go szlachetna prostota, funkcjonalizm, nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne. Styl ten zrodził architekturę piękną i zarazem przyjazną człowiekowi, stwarzającą nieznany wcześniej komfort mieszkania i pracy. W budynkach modernistycznych przywiązywano dużą wagę do nowoczesnej konstrukcji (żelbet i stal) oraz do funkcjonalnych i wygodnych rozwiązań pomieszczeń. Budynek przy ul. 10 Lutego 24 to obiekt biurowo-mieszkalny zaprojektowany przez Romana Piotrowskiego dla Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, zaś zrealizowany w latach 1935-36, już jako budynek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od momentu powstania budynek stanowi symbol awangardowej, modernistycznej architektury Gdyni. Dla wielu Gdynian budynek kojarzy się z siedzibą Polskich Linii Oceanicznych, a także słynną, jeszcze przedwojenną kawiarnią Cafe Bałtyk. Obecnie mieści się tutaj Urząd Miasta Gdyni, Miejska Informacja Turystyczna oraz Gdyńskie Centrum Wspierania Przedsiębiorczości.

Bazylika Mariacka w Gdańsku to jeden z największych na świecie kościołów w całości zbudowanych z cegły. Początki świątyni sięgają XIII wieku, kiedy to w miejscu dzisiejszej Bazyliki znajdował się pierwszy drewniany kościół wzniesiony przez Świętopełka II. Kamień węgielny pod budowę późniejszej bazyliki położono 25 marca 1343 roku. Budowa świątyni trwała 159 lat i zakończyła się w 1502 roku. Bazylikę zdobi siedem wieżyczek oraz masywna, 82. metrowa wieża dzwonnicza. Budowla jest przykładem gotyku ceglanego. Wewnętrzny wystrój kościoła stanowią cenne zabytki malarstwa i rzeźby jak np. ołtarz główny – poliptyk powstały w latach 1510-1517, kamienna Pieta z roku ok. 1410, figura Pięknej Madonny Gdańskiej wyrzeźbiona w latach 1400-1435 czy zegar astronomiczny wykonany w latach 1464-1470 przez Hansa Düringera. Podczas walk o Gdańsk w marcu 1945, Bazylika uległa zniszczeniu, ale ok. 80% wyposażenia udało się uratować. Po wojnie przystąpiono do przywracaniu Bazylice dawnego blasku, a prace rekonstrukcyjne trwają do chwili obecnej.

Park Krajobrazowy „Mierzeja Wiślana” powołano w 1985 roku. Obszar ten objęto ochroną prawną w celu zachowania unikatowych w skali kraju walorów przyrodniczych, kulturowych, historycznych i krajobrazowych. Swym zasięgiem park obejmuje wschodni fragment Mierzei Wiślanej od Sztutowa do granicy z Rosją, z ciągami wydm porośniętych nadmorskim borem sosnowym. W zagłębieniach oprócz torfowisk występują płaty brzeziny bagiennej. Powierzchnia Parku wynosi 4 410 ha, a powierzchnia jego otuliny to prawie 23 tys. ha. Na terenie parku znajdują się dwa rezerwaty: leśny „Buki Mierzei Wiślanej” oraz ornitologiczny „Kąty Rybackie”. Na obszarze otuliny parku z kolei, w jej zachodniej części znajduje się ornitologiczny rezerwat „Mewia Łacha” obejmujący swym zasięgiem ujście największej polskiej rzeki – Wisły, a chroniący m.in. stanowiska lęgowe rybitw czubatych i wiele innych rzadkich okazów fauny i flory nadmorskiej.

Gmina Stegna położona jest w północno - zachodniej części powiatu nowodworskiego w województwie pomorskim. Należy do jednych z najpiękniejszych i najbardziej interesujących gmin Mierzei Wiślanej, otoczona wodami Wisły, Szkarpawy i Morza Bałtyckiego. Dzięki atrakcyjnemu położeniu, wyjątkowemu mikroklimatowi i wspaniałym krajobrazom na terenie Gminy Stegna znajdują się liczne ośrodki wypoczynkowe przyciągające rzesze turystów. Największym atutem gminy są piaszczyste plaże bogate w bursztyn i pasmo wydm porośniętych borami sosnowymi.  Gmina bogata w liczne rzeki i kanały stanowi raj dla wędkarzy, a ponadto jest interesującym miejscem dla wielbicieli wszelkiego rodzaju turystyki. Atrakcyjność gminy podnoszą liczne zabytki architektoniczne i przemysłowe, które związane są z bogatą historią tych terenów. Poszukiwacze ciszy i spokoju również znajdą tu swoje miejsce. Wszelkie wrażenia spotęguje obcowanie z przyrodą, która obfituje tutaj w ciekawe okazy fauny i flory, dzięki czemu Gmina Stegna włączona została do otuliny  Parku Krajobrazowego „Mierzeja Wiślana”.

Pierwszy kościół w Stegnie istniał już prawdopodobnie w XV wieku. W 1609 roku wybudowano mały, drewniany kościółek, który jednak spłonął. Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stegnie został wybudowany w latach 1681-1683, w konstrukcji ryglowej. Świątynia posiada jedną nawę przykrytą drewnianym stropem oraz wieżę, na której znajduje się zabytkowy dzwon pochodzący jeszcze z poprzedniego kościoła. We wnętrzu na uwagę zasługuje największy w Polsce płócienny obraz sufitowy autorstwa  Reinholda Shneidera oraz cztery mniejsze obrazy ścienne tego samego autora. Ponadto godny uwagi jest ołtarz główny z obrazem "Najświętsze Serce Pana Jezusa" oraz ukrytą kopią lustrzaną obrazu "Złożenie do grobu" Caravaggia. W kościele znajduje się również chrzcielnica z 1666 roku oraz bogato zdobiona ambona z  1687 roku. Ciekawostką jest również model fregaty, ufundowany przez uratowanych z tonącego statku marynarzy. Imponujący jest również, ocalały z poprzedniego kościoła prospekt organowy z pneumatycznymi 32. głosowymi organami z 1914 roku. To dzięki temu instumentowi licznie przybywają tu turyści, a raz w roku  odbywa się Międzynarodowy Festiwal Organowy. 

Pomysł budowy pomnika zrodził się w Lokalnej Organizacji Turystycznej Ustka (dzisiejszy LOT "Ustka i Ziemia Słupska") w 2008 roku. Powołano społeczny Komitet Budowy Syrenki, któremu patronował burmistrz miasta Ustki. Fundusze na budowę pomnika zbierano od lokalnych przedsiębiorców oraz od mieszkańców i sympatyków miasta. Na ten cel można było przekazywać zarówno środki finansowe, jak i metale kolorowe potrzebne do wykonania pomnika. Konkurs na projekt pomnika wygrał rzeźbiarz Michał Rosa pochodzący z Ustki. Mieszkańcy miasta wybrali lokalizację dla przyszłego pomnika Syrenki. Uroczyste odsłonięcie rzeźby nastąpiło 15 sierpnia 2010 roku, w dniu, który obchodzony jest jako Święto Ustki. Syrenka jest piękną wizytówką miasta i jego symbolem. Spod pomnika wytyczono trasę spacerową Szlakiem Legendy Usteckiej Syrenki. Prowadzi nas kolejno do najważniejszych obiektów miasta: latarni, pomnika poświęconego Ludziom Morza, skweru Jana Pawła II, portu, poczty, domów rybackich przy ulicy Kosynierów, kościoła pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela, ulicy Kopernika i Parku Nadmorskiego.

W Ustce pierwsza latarnia powstała w 1871 roku, wykorzystując istniejący budynek stacji locji. Na jego maszcie, na wysokości 11,6m umieszczono aparaturę Fresnela, emitującą ciągłe czerwone światło. Widoczne było ono z odległości 6 mil morskich. W 1893 roku przebudowano wieżę stacji locji zastępując strzelisty dach przeszkloną galerią i umocowano na niej stałe źródło światła. Wysokość, zasięg i charakterystyka światła pozostały bez zmian. W 1904 roku światło zmieniono na białe, przerywane. W latach 1914- 1926 zmodernizowano nabrzeże, a później rozpoczęto rozbudowę portu, co przerwała wojna. Zniszczenia wojenne szczęśliwie ominęły latarnię i stację pilotów. Po wojnie światło w latarni zapłonęło znów 15 listopada 1945 roku. Ta XIX wieczna budowla przetrwała do dzisiejszych czasów bez większych renowacji. Nie zniszczyła jej nawet wojenna zawierucha. Latarnia stoi tuż przy samym wejściu do usteckiego portu i ujścia rzeki Słupi do Bałtyku. Jej wysokość to 19,5 metra, a zasięg światła wynosi 18 mil morskich. Oprócz zwiedzania tego niewysokiego obiektu, można obejrzeć galerię złota Bałtyku – bursztynu.

Fabryka Sztuk to wszechstronna placówka kulturalna miasta Tczewa. Powstała w 2007 r. Siedziba Fabryki Sztuk znajduje się w zabytkowych pofabrycznych budynkach z II połowy XIX w. Mimo nowoczesnej aranżacji, obiekty zachowują pierwotny klimat będąc miejscem rozwoju dla działań promujących dziedzictwo Tczewa i Kociewia. Przez cały rok organizowane są liczne wystawy oraz zajęcia artystyczno-edukacyjne. To także miejsce ciekawych spotkań, konferencji, debat, szkoleń, odczytów i wykładów. Spotykają się tam dorośli, dzieci i młodzież, żeby porozmawiać z artystami, podróżnikami, naukowcami i politykami. Organizowane są liczne promocje książek i publikacji. Wyjątkową popularnością cieszy się organizowana przez placówkę Noc Muzeów oraz widowiskowe inscenizacje historyczne. Fabryka Sztuk jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym głównej nagrody w I Ogólnopolskim Konkursie Polska Pięknieje – 7 Cudów Funduszy Europejskich w kategorii Rewitalizacja oraz Ludowego Oskara 2010 za najważniejsze wydarzenie folklorystyczne w Polsce, w dziedzinie konkursy i wystawy.

Muzeum Regionalne w Chojnicach istnieje od 1932 r. Na początku jego siedziba mieściła się w prywatnym domu W.J. Schreibera, a pieczę nad zbiorami sprawował chojnicki regionalista Julian Rydzkowski. W takiej formie muzeum funkcjonowało do momentu wybuchu II wojny światowej. W 1960 r. reaktywowano muzeum, które miało siedzibę w chojnickim ratuszu, a następnie od 1962 r. zaczęło działać w Bramie Człuchowskiej, której wnętrze przebudowano i dostosowano do potrzeb muzeum, tworząc w niej sale wystawowe. W Bramie eksponowane są wystawy stałe i czasowe. Na wystawach stałych prezentowane są zbiory historyczne, etnograficzne i archeologiczne. Na wystawach czasowych pokazywane są eksponaty o różnej tematyce, między innymi malarstwo, rzeźba itp. Na przełomie lat 70-80 XX w. do obiektów muzealnych dołączyły baszty: Baszta Wronia, Dom Szewski, Baszta Szewska, Baszta Kurza Stopa, Dom na Murach oraz Kolekcja regionalna Makowskich. W 1984 roku uległa zmianie nazwa instytucji na Muzeum Historyczno-Etnograficzne w Chojnicach, a w 2012 roku muzeum przyjęło imię swojego założyciela Juliana Rydzkowskiego.

W momencie oddania do użytku w 1857 r. był to najdłuższy most Europy i pierwszy żelazny most na Wiśle. Okrzyknięty cudem ówczesnej techniki stał się wzorem dla budowniczych innych mostów. 1 września 1939 r. o godz. 4:34 (11 min. przed Westerplatte) został zaatakowany przez Niemców, co pozwala uznać go za miejsce rozpoczęcia II Wojny Światowej. Częściowo wysadzony przez broniące go Wojsko Polskie został w pełni odbudowany dopiero w 1959r. Do naszych czasów dotrwały jedynie trzy przęsła oryginalnej konstrukcji i cztery wieżyczki, które w 2000 r. zostały wpisane na listę zabytków. Pozostałą część budowli stanowią różne rozwiązania techniczne będące namacalnym dowodem ewolucji budownictwa mostowego. W 2004 r. Most Tczewski został uznany za Międzynarodowy Zabytek Inżynierii Budowlanej.

Kościół p.w. Podwyższenia Krzyża Św., czyli tczewska fara jest najstarszym zabytkiem Tczewa. Zbudowana jest w stylu gotyku nadwiślańskiego. Już od ponad 750 lat w panoramę miasta wpisana jest jej dostojna i monumentalna sylwetka. Kościół tczewski wraz z kościołem parafialnym p.w. Św. Piotra i Pawła w Pucku jest najstarszą pamiątką budownictwa sakralnego na Pomorzu. Zanim wybudowano murowaną świątynię, parafia posiadała drewniany kościółek, który podczas napadu Prusów w 1224 roku uległ spaleniu. Najstarszą częścią kościoła jest dolna część wieży, która dawniej miała służyć jako przedsionek oraz schronisko dla żebraków natomiast górna platforma jako strażnica wojenna.  Jednym z najcenniejszych zabytków fary jest krzyż relikwiarzowy z cząstką Krwi Pańskiej. Najprawdopodobniej relikwia ta trafiła do Tczewa za pośrednictwem Krzyżaków. Możliwe, że darczyńcą był któryś z książąt pomorskich, a nawet założyciel miasta książę Sambor II. Sam kościół farny wiele razy ulegał spaleniu w 1433 roku, 1577 roku i w 1982 roku. W tczewskiej farze znajduje się wiele cennych zabytków do których można zaliczyć: kamienną chrzcielnicę pochodzącą jeszcze z XII wieku. W nawie północnej znajduje się tzw. Kaplica Świętych Niewiast, a w niej gotyckie malowidło z końca XIV wieku przedstawiające święte niewiasty, które można zidentyfikować po trzymanych w ich rękach atrybutach: św. Elżbietę, św. Helenę, św. Katarzynę, św. Jadwigę, św. Dorotę, św. Genowefę, św. Barbarę i  św. Irenę. W tej kaplicy wyeksponowana jest tczewska Pieta z pierwszej połowy XV wieku. To jeden z najcenniejszych zabytków tego kościoła.

Kopiec Kaszubów został odsłonięty w 2013 roku. Sam pomysł zaakcentowania Helu jako symbolicznego początku Polski zrodził się w 2007 roku. Główny element kopca stanowi wybudowany w jednym z najpiękniejszych miejsc naszej ojczyzny, na Cyplu Helskim, kamienny obelisk, który symbolizuje początek Rzeczypospolitej oraz podkreśla jedność i tożsamość społeczności kaszubskiej. Elementem obrazującym tę wspólnotę jest Gryf Kaszubski, umieszczony w centralnym miejscu pomnika. Stąd wzięła się nazwa - „Kopiec Kaszubów”. Inspiracją do budowy monumentu były również legendy o Stolemach Kaszubskich – olbrzymach o spokojnym usposobieniu, które od niepamiętnych czasów władały Pomorzem. Poza energią i siłą wielkoludy imponowały wiarą, niezłomnością oraz hartem ducha. Nieprzypadkowo Kaszubi, a w szczególności rybacy przejęli te cechy. Niestety wielce szlachetne i silne olbrzymy przetrwały tylko w ludowych podaniach, została po nich pamięć oraz … kamienie! Jedna z legend mówi, że kiedy na świecie zapanuje powszechna zgoda i przyjaźń pomiędzy ludźmi, potężne głazy obudzą się i zamienią na powrót w przyjazne Stolemy.

Grodzisko Owidz to rekonstrukcja średniowiecznego grodu z XI wieku, malowniczo położona na naturalnym morenowym wzgórzu w zakolu rzeki Wierzycy. Na około 5 h powierzchni znajdują się także: amfiteatr, przystań kajakowa, plac zabaw oraz restauracja. To idealne miejsce na szkolną wycieczkę, rodzinny piknik, firmową integrację. Grodzisko w Owidzu to miejsce, w którym dotkniesz historii - poznasz rzemiosła swoich przodków, nauczysz się strzelać z łuku i władać mieczem, zagrasz w gry plebejskie. Będziecie mieli Państwo okazję nie tylko wypocząć w wyjątkowej i przyjemnej atmosferze, ale również „łyknąć” solidną porcję dziejów okolicznych terenów, epoki, a także ludzi, którzy w niej żyli. Wszystko to podane w naturalny sposób przez żywą załogę Grodziska Owidz, która dziś właśnie stanowi jego mieszkańców, kultywujących tradycję i obyczaje, a nade wszystko pamięć o naszych przodkach.

Muzeum Ziemi Kościerskiej, jako odrębna instytucja kultury, istnieje od 2007 roku. Mieści się w, atrakcyjnym historycznie oraz turystycznie, miejskim ratuszu przy ulicy Rynek 9. Jest to jeden z najstarszych budynków w Kościerzynie, pochodzący z 1843 roku. Eksponaty znajdujące się w Muzeum pochodzą ze zbioru zapoczątkowanego w latach 60. XX w. przez dra Jerzego Knybę, który obecnie jest patronem kościerskiego Muzeum. W salach muzealnych, mieszczących się na dwóch piętrach zabytkowego budynku, oglądać można kilka stałych wystaw. Dział historii i kultury oraz ziemi kościerskiej prezentuje dzieje Kościerzyny oraz jej mieszkańców. Do prezentowanych tam eksponatów należą m.in. popielnice – archeologiczne znaleziska z terenu powiatu kościerskiego czy pamiątki z II Wojny Światowej. Natomiast dział etnograficzny przybliży odwiedzającym rękodzieło oraz przybory użytku codziennego mieszkańców Kaszub - w tym mebli, haftów czy naczyń. Ponadto od 2013 r. w klimatycznej piwnicy mieści się stała ekspozycja dotycząca Towarzystwa Młodokaszubów, którzy na początku XX wieku podjęli się walki o rodzimą kulturę i kaszubszczyznę.

Muzeum Akordeonu jest oddziałem Muzeum Ziemi Kościerskiej. To nie przypadek, że muzeum tego instrumentu powstało właśnie na Kaszubach. To na tych terenach muzyka akordeonowa towarzyszy mieszkańcom od bardzo dawna i wciąż cieszy się zainteresowaniem. Pomysłodawcą oraz osobą, która zapoczątkowała kolekcję instrumentów jest Paweł Nowak, akordeonista i kolekcjoner. Przekazał on swój zbiór instrumentów Muzeum Ziemi Kościerskiej. To działanie pozwoliło w niedługim czasie utworzyć odrębny oddział, początkowo znajdujący się przy ulicy Długiej w Kościerzynie. Po czterech latach akordeony trafiły do miejskiego ratusza, czyli do siedziby Muzeum Ziemi Kościerskiej, gdzie znajdują się do dzisiaj. Obecnie zwiedzający mogą podziwiać ponad 120 instrumentów pochodzących z pierwotnej kolekcji Pawła Nowaka, ale również z już własnego zbioru Muzeum Akordeonu. Instrumenty pochodzą nie tylko z krajów europejskich, lecz również z dalszych zakątków świata. Wiele eksponatów to pozycje unikalne, dla których warto odwiedzić właśnie Kościerzynę. Każdy gość Muzeum Akordeonu ma możliwość nie tylko podziwiać instrumenty, ale też sprawdzić swoje siły w grze na udostępnionych egzemplarzach.

Muzeum Kolejnictwa od 2009 roku funkcjonuje jako oddział Muzeum Ziemi Kościerskiej, a powstało na miejscu dawnej lokomotywowni. Kościerzyna była jednym z punktów na trasie węglowej łączącej Śląsk z Gdynią, powstałej w latach 1926-1933. Od 2013 roku Muzeum zaskakuje odwiedzających swoją nowoczesną formą, którą uzyskała dzięki projektowi „Pomorskiej Kolei Skarbnica – Rewitalizacja Zabytkowych Obiektów Zespołu Parowozowni w Kościerzynie.” Obecnie ekspozycja obejmuje kilkadziesiąt pojazdów szynowych rozlokowanych na otwartym powietrzu. Ponadto dla zwiedzających udostępniono budynek hali parowozowni. Tam znaleźć można wystawę stałą wyposażoną w multimedialne środki przekazu, makiety kolejowe oraz pokaz 3D. Główną atrakcją Muzeum są stare parowozy oraz wagony, które są najliczniejszym zbiorem tego typu w Północnej Polsce. Unikatowym eksponatem jest między innymi prototypowa lokomotywa SP47-001. Swoją ekspozycję posiada również Polski Czerwony Krzyż, w postaci zrekonstruowanego wagonu sanitarnego. Dodatkowo każdy miłośnik kolejnictwa ma niepowtarzalną okazję przejażdżki ręczną drezyną.

Hel to miasto położone na cyplu Mierzei Helskiej, znane jako ośrodek turystyczny oraz ośrodek rybołówstwa. Niemal ze wszystkich stron miasto otoczone jest rzez wody Morza Bałtyckiego, a tylko od północno-zachodniej strony wąskim fragmentem lądu połączone jest z Jastarnią i dalej Władysławowem. Znaczenie nazwy Hel nie zostało do końca wyjaśnione, ale jednym z nich jest tłumaczenie jakoby nazwa ta oznaczała „wydmę, pustkowie, cypel”. Pierwsze wzmianki o Helu pochodzą z 1198 r. W XIII w. ówczesna wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu. Prawa miejskie otrzymał już przed 1266 rokiem. Na przestrzeni lat Hel intensywnie się rozwijał, ale ostatecznie ustąpił pobliskiemu Gdańskowi. Prawa miejskie stracił w roku 1872. W 1893 r., kiedy we wsi został zbudowany port rybacki powstrzymano upadek Helu. Stał się on wtedy schronieniem dla statków rybackich, ale także popularnym celem wycieczek dla mieszkańców Gdańska i Sopotu, a później także miejscowością uzdrowiskową. Prawa miejskie odzyskał po 1945 roku.

Początek sopockich szlaków spacerowych miał miejsce w latach sześćdziesiątych XX wieku w czasach rozwoju kurortu Jana Jerzego Haffnera. Kuracjuszom, obok kąpieli, polecano przejażdżki łodziami po Zatoce Gdańskiej i spacery w lasach okalających Sopot od zachodu. Wtedy też na terenie miasta, a głównie w jego terenach leśnych wyznaczono kilka krótkich tras. Powstało wówczas pięć szlaków: wiewiórki, sarni, motyli, leśny, morski.  Faktem natomiast jest to, iż tak naprawdę pierwsze znakowane szlaki turystyczne powstały w Sopocie około 40 lat wcześniej.  Pod koniec XX wieku staraniem miejscowego  Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego i jego działaczy przy współudziale Urzędu Miasta Sopotu, podjęto działania zmierzające do odtworzenia historycznych szlaków. Przy zachowaniu tradycyjnego nazewnictwa oraz sposobu znakowania, przygotowano i wyznaczono sieć sześciu szlaków. Pięć z nich biegnie na terenie lasów graniczących z miastem od zachodu, a jeden biegnący wzdłuż morskiego brzegu pozwala poznać to, co najciekawsze w Sopocie i jego bliskim otoczeniu. W 2012 roku  wytyczono dodatkowo ścieżkę dydaktyczną - Szlak Borsuka, która upamiętnia osoby zaangażowane w akcję pomocy prześladowanym w czasach PRL robotnikom.

Dworek Sierakowskich należy do najstarszych zabytków budownictwa sopockiego. Historia Dworku Sierakowskich sięga 1714 roku, kiedy to znajdujący się w jego miejscu  dwór letniskowy został naniesiony na najstarszy zachowany obecnie plan Sopotu. Posiadłość wielokrotnie zmieniała właścicieli by ostatecznie w roku 1797 trafić w ręce Hrabiego Kajetana Onufrego Sierakowskiego. W tym samym czasie nadano dworkowi jego obecny kształt, który nawiązuje do typowego dworu polskiego. Zadbano przy tym także o otoczenie dworu czyli niespełna hektarowy ogród. Od 1805 roku dworek funkcjonował jako letnia rezydencja Heleny Dzieduszyckiej, która była drugą żoną Sierakowskiego. Mimo częściowej dewastacji dworku w latach powojennych we wnętrzach zachowało się sporo oryginalnych elementów wyposażenia, m.in. kaflowe piece z początku XIX wieku, kilka par dwuskrzydłowych drzwi,  okucia metalowe i sztukaterie oraz  malowidło na suficie. W 1958 roku właścicielem dworku zostaje Państwo Polskie, a cztery lata później działka wraz z zabudową zostaje wpisana do rejestru zabytków. W1974 roku powstaje Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, które swoją siedzibę do dnia dzisiejszego ma właśnie w Dworku Sierakowskich. Sam dworek w roku 2009 przeszedł gruntowną rewitalizację i dzisiaj pełni rolę jednego z najaktywniejszych w mieście ośrodków życia kulturalnego.

Tczewska starówka obejmuje swym zasięgiem rynek wraz z przyległymi ulicami, dwa kościoły: Farny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz pw. Św. Stanisława Kostki z pozostałością zabudowań podominikańskich, oraz zachowanymi fragmentami murów obronnych pochodzącymi z XIV wieku.  Do najstarszych ulic w grodzie Sambora zaliczamy ul. A. Mickiewicza. W średniowieczu trakt ten prowadził do najważniejszej bramy  miejskiej prowadzącej do Gdańska. O randze tej ulicy świadczą relikty, nie zachowanych niestety już dziś przedproży. Dziś wizytówką tej ulicy są zabytkowe kamieniczki. Ich średniowieczny charakter zachował się po dzień dzisiejszy w piwnicach. Kamienica znajdująca się obecnie pod numerem 8 została zakupiona w 1667 roku prze protoplastę tczewskiego odłamu rodu Forsterów - Adama Simona Ferstera, który cieszył się dużym szacunkiem wśród mieszkańców oraz piastował urząd burmistrza. Zabytkowy charakter ma także odrestaurowana niedawno kamienica o numerze 9. Dziś mieści się w niej nowoczesna drukarnia. Dla turysty zwiedzającego miasto zapewne ciekawe będą zaznaczone w poziomie ulic specjalnymi mosiężnymi znakami piesze szlaki turystyczne: forteczny, spacerowy i widokowy z zaznaczonym mostem zwodzonym i bramą wjazdową. Również na rynku w układzie poziomym zaznaczono zarys nieistniejącego ratusza, który spłonął w maju 1916 roku i  nie został nigdy odbudowany.

Sopockie molo stało się symbolem i wizytówką miasta. Jest najdłuższym molo nad Morzem Bałtyckim. Ma ponad 500 metrów długości z czego 458 metrów wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej. Molo składa się z dwóch części: Skweru Kuracyjnego i części spacerowej. Skwer Kuracyjny jest olbrzymim placem, przy którym znajduje się  sopocka latarnia morska, zabytkowa fontanna, a także muszla koncertowa oraz kawiarnie i restauracje. Część spacerowa składa się z pomostu oraz pokładów dolnych i bocznych. Na końcu mola od 2011 roku zlokalizowana jest przystań jachtowa na sto jednostek. Pierwszy pomost w tym miejscu zbudowany został  w 1827 roku przez doktora Jerzego Haffnera. Miał on wówczas nieco ponad 31 metrów, ale do końca XIX wieku wydłużono go do 150, a w 1910 roku do 315 metrów. Obecne molo zostało zbudowane w 1928 roku i w tym samym czasie przebudowano Skwer Kuracyjny. Początkowo molo spełniało funkcje lokalnej przystani, , a w okresie międzywojennym także przystani dla dużych statków pasażerskich, które cumowały w pewnym oddaleniu. Dopiero gdy miasto stało się uzdrowiskiem molo zyskało funkcję rekreacyjną. Obecnie oprócz powyższych funkcji stanowi doskonały punkt widokowy z widokiem na nadmorską cześć miasta oraz gdański port morski. 

Kościół św. Jerzego w Sopocie to budowla neogotycka powstała w latach 1899–1901 według projektu Ludwiga von Tiedemanna. Świątynię wzniesiono jako jednonawową z czerwonej cegły z fasadą w części wykonaną z kamienia. Wysokość nawy głównej wynosiła 15 metrów, a korpusu do dachu 24 metry. Sama wieża od podstawy do szczytu osiągnęła wysokość 47 metrów. Środki na budowę kościoła pochodziły ze zbiórki wśród wiernych przy czym znaczną kwotę przekazali cesarzowa Augusta Wiktoria wraz z cesarzem Wilhelmem II. Do 1945 roku świątynia służyła do użytku wiernych wyznania ewangelickiego. 8 maja 1945 roku przekazano ją polubownie na potrzeby duszpasterstwa wojskowego Kościoła rzymskokatolickiego z przeznaczeniem na kościół garnizonowy i szkolny. W tymże roku kościół został poświęcony pod wezwaniem św. Jerzego.  W 1970r. w ramach adaptacji kościoła zmieniono wystrój prezbiterium. Ustawiono wówczas marmurowy ołtarz oraz zamontowano obecne tabernakulum. Do dzisiejszych czasów z pierwotnego wyposażenia kościoła zachowały się jedynie żyrandole, ławki oraz 23-głosowe organy pneumatyczne firmy Terletzki i Wittek z Elbląga. We wnętrzu możemy także podziwiać płaskorzeźbę Matki Bożej Częstochowskiej oraz  drewnianą figurę Serca Pana Jezusa czy witraże przedstawiające świętych i błogosławionych Kościoła Katolickiego. 

Bulwar Nadmorski to jedno z najpopularniejszych miejsc i symboli Gdyni. Jest to promenada o długości 1,5 km prowadząca brzegiem morza, u stóp Kamiennej Góry. Już w latach 20. XX w. była to popularna trasa spacerowa wśród Gdynian i letników. Początkowa piaszczysta ścieżka, z biegiem lat, była wielokrotnie poszerzana i wydłużana, a także wzmacniania przed zalewem fal. W 1949 r. bulwar został w 80% zniszczony przez sztorm. Ostatecznie, w latach 1965-68, zbudowano nowy bulwar i jednocześnie falochron, chroniący brzeg przez niszczącym działaniem morza. Zwieńczeniem budowy w 1969 r. był montaż „Gdyńskich rybek”, autorstwa prof. Adama Smolany. Jest to metalowa rzeźba, przedstawiająca trzy fladry, poniżej których umieszczono spiżową tablicę pamiątkową z metryczką budowy Bulwaru Nadmorskiego. Od 1981 r. bulwar nosi imię Feliksa Nowowiejskiego – dyrygenta, organisty, pedagoga, kompozytora m.in. opery „Legenda Bałtyku” i „Hymnu do Bałtyku”, a także wielkiego miłośnika Gdyni.

Torpedownia to jedna z najdziwniejszych budowli w Polsce. Wznosi się w odległości około trzystu metrów od brzegu w Gdyni Babich Dołach. Jest to obiekt z czasów II wojny światowej, wybudowany przez Niemców jako ośrodek Badań Broni Podwodnych Kriegsmarine. Służył do testów torped odpalanych w kierunku Juraty i Jastarni. Składał się z dwóch obiektów położonych na wodzie: Torpedowaffenplatz Gotenhafen-Hexegrund (Babie Doły), który pracował na potrzeby Luftwaffe, doskonaląc torpedy lotnicze oraz Torpedo Versuchs Anstalt-Oxhöft (Oksywie), który zajmował się rozwojem torped dla okrętów podwodnych. Po II wojnie światowej obiekt na Oksywiu został przejęty przez Marynarkę Wojenną i stacjonuje tam Grupa Specjalna Płetwonurków „Formoza”. Z kolei torpedownia w Babich Dołach nie została w żaden sposób ani odbudowana, ani zabezpieczona, a jej budynek został zniszczony m.in. na skutek sztormów. W połowie lat dziewięćdziesiątych wysadzono resztki mola prowadzącego do budynku. Obiekt nie jest udostępniony zwiedzającym. Bywa jednak tłem lub miejscem akcji polskich filmów oraz seriali telewizyjnych.

Uznany za największy na świecie zamek gotycki, zbudowano w kilku etapach począwszy od roku 1274. Na przestrzeni dziejów był rezydencją wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego, a także królów Polski. Pod koniec II wojny światowej zamek został zamieniony w punkt oporu, co doprowadziło do ogromnych zniszczeń. Obecnie jest siedzibą muzeum zamkowego, które co roku zwiedza pół miliona turystów z całego świata. Ekspozycja obejmuje ok. 40 tys. muzealiów, takich jak kolekcje numizmatów, uzbrojenia, broni, czy artystycznych wyrobów z bursztynu. Obiekt jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku obejmuje odrestaurowany po II wojnie światowej Zamek Książąt Pomorskich, a także Młyn Zamkowy, fragmenty gotyckich obwarowań miejskich i malownicze nadrzeczne spichlerze. Może poszczycić się ogromnymi zbiorami średniowiecznej rzeźby drewnianej oraz umeblowaniem i dokumentami pochodzącymi z terenów dawnego Księstwa Pomorskiego. Unikatową kolekcję stanowią pamiątki pogrzebowe po ostatnich książętach z rodu Gryfitów: szaty, biżuteria i niemal idealnie zachowane cynowe sarkofagi. Zabytki kultury ludowej Pomorza, związane zarówno z ludnością autochtoniczną, jak i przesiedloną po wojnie, prezentowane są w Młynie Zamkowym – jednym z najstarszych w Polsce obiektów przemysłowych. W sąsiedztwie zamku położony jest gotycki kościół i renesansowy ogród księżnej Erdmuty. W Spichlerzu Richtera funkcjonuje popularna herbaciarnia, gdzie eksponowane są dawne pocztówki, fotografie i plakaty filmowe. Największą dumą Muzeum jest spuścizna po Stanisławie Ignacym Witkiewiczu, niepokornym artyście znanym jako Witkacy. W Słupsku znajduje się największa na świecie – i stale rosnąca – kolekcja jego prac. Trzon zbiorów stanowią pastelowe portrety przyjaciół i klientów firmy portretowej „S. I. Witkiewicz”, prezentowane na jedynej w swoim rodzaju stałej wystawie.

Zamek w Sztumie jest kompleksem obiektów powstających od XIV do XX w. Najstarszą część stanowią pozostałości krzyżackiej warowni wzniesionej w końcu XIV w. jako siedziba wójta i rezydencja wielkich mistrzów. Przez trzy wieki był także siedzibą polskiego starosty. Uszkodzony w czasie wojen szwedzkich w XVII w. został zajęty przez Prusaków w 1772 r. W ciągu XIX w. Prusacy dokonali rozbiórki większości średniowiecznej zabudowy. Do czasów obecnych zachowała się kamienna część muru obronny z basztą więzienną, skrzydło południowe – dawny średniowieczny dom mieszkalny, wieża bramna, XIX-wieczna zabudowa skrzydła wschodniego, studnia, a także pozostałości dawnej fosy. Przy zamku działa Bractwo Rycerzy Ziemi Sztumskiej, prezentujące bogatą przeszłość historyczną miasta, organizujące turnieje rycerskie i pokazy walk.

Muzeum Kultury Ludowej Pomorza w Swołowie stanowią dwie zagrody muzealne, wtopione w krajobraz wsi zwanej stolicą Krainy w Kratę. Są żywym obrazem dobrze prosperującej, przedwojennej osady – pielęgnowane są tam stare nasadzenia, uprawiane pola i ogrody, hodowane zwierzęta popularne dawniej w regionie. Zrewitalizowane domy i zabudowania gospodarskie dodatkowo kryją nowoczesne, multimedialne ekspozycje, umożliwiające nauczanie wiejskiej historii Pomorza w atrakcyjnej formie. Realizowany jest bogaty program edukacyjny dla dzieci i młodzieży, obejmujący ginące rzemiosła i codzienne funkcjonowanie wiejskiego gospodarstwa. Organizowane są imprezy plenerowe – kultywujące dawne obyczaje Szparagowe Święto czy Pomorska Gęsina, a także skierowana do najmłodszych Dziecięca Zagroda.

Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach to skansen powstały w miejscu ostatniego domu Słowińców. Mimo wielu wieków niemieckich wpływów, Słowińcom udało się zachować i ocalić język oraz tradycje z gruntu słowiańskie, tworząc unikatowe połączenie dwóch odrębnych kultur. Enklawa Słowińców przetrwała aż do końca II wojny światowej, kiedy to duże grupy rodzimych mieszkańców Kluk zostały wywiezione do Niemiec, a wieś zaczęła podupadać. Nieliczni, którzy pozostali, wzięli udział w ratowaniu spuścizny po przodkach. Skansen w Klukach stanowi rekonstrukcję słowińskiej osady rybackiej, złożonej z krytych strzechą chałup szachulcowych. Niektóre budynki zachowano w miejscu ich powstania, inne zostały przeniesione do Kluk i usytuowane w skansenie według dawnej struktury wsi. Autentyzmu zagrodom muzealnym dodaje naturalne otoczenie wydm, jezior, podmokłych łąk i starych drzew, a także uprawiane w skansenie pola i ogrody, umieszczone w chałupach obiekty z życia codziennego, sprzęty gospodarskie i zwierzęta hodowlane. Sezon w Klukach otwiera organizowana z rozmachem impreza plenerowa – Czarne Wesele – nawiązująca do tradycyjnego święta słowińskiego, związanego z wydobyciem torfu. Bogata oferta edukacyjna obejmuje naukę o dawnej kuchni pomorskiej, domowych zajęciach i dawnych rzemiosłach – lekcje przeprowadzane są w autentycznych wnętrzach i przy użyciu oryginalnych narzędzi.

Szlak Pstrąga Tęczowego to trasa rowerowa znajdująca się w gminie Łęczyce, leżącej w Powiecie Wejherowskim. Liczne wzniesienia wśród lasów i pól oraz lokalizacja trasy z dala od ruchu drogowego sprawiają że jest to miejsce idealne na odpoczynek na świeżym powietrzu. Drogi, po których wiedzie szlak to głównie szerokie i ubite gruntowe dukty leśne. Na całej trasie znajduje się także kilkanaście wiat przystankowych umożliwiających wypoczynek. W sąsiedztwie wiat zlokalizowane są także stojaki rowerowe, a całość dopełnia fachowe oznakowanie trasy w postaci tabliczek kierunkowych i map. Nazwa szlaku pochodzi od licznych w tym regionie hodowli pstrąga tęczowego. Przy okazji więc, szczególnie na odcinku wiodącym w pobliżu przełomu rzeki Łeby, warto skosztować świeżo przyrządzonego pstrąga. Wszelkich miłośników turystyki rowerowej ale i nie tylko, z pewnością zainteresują piękne krajobrazy jak i często spotykane zabytki architektury. Szlak liczy 32 kilometry długości.

Muzeum Helu wchodzące w skład Helskiego Kompleksu Muzealnego to stosunkowo młoda placówka muzealna. Wcześniej, bo od maja 2015 roku działało w tym miejscu Muzeum Przyrodniczo – Etnograficzne będące oddziałem Muzeum Obrony Wybrzeża. Siedzibą muzeum został obiekt B-1, „Anton”, wybudowany przez Niemców w 1941 roku jako stanowisko armaty 406 mm w kompleksie Schleswig – Holstein. Po wojnie miejsce to użytkowane było przez wojsko, a następnie przez kilka lat obiekt niszczał, by w końcu zostać przekazanym stowarzyszeniu „Przyjaciele Helu". Tak powstał pomysł na Muzeum Przyrodniczo - Etnograficzne. W nowo wyremontowanych salach zorganizowano osiem wystaw etnograficznych, pokazujących Hel sprzed 150 laty oraz trzy wystawy przyrodnicze. Sale wystawowe oraz gabloty zapełniły się eksponatami wcześniej zgromadzonymi oraz wypożyczonymi od kolekcjonerów. W maju 2016 roku dotychczasową placówkę muzealną przekształcono w Muzeum Helu ukazujące historię miasta, z działem przyrodniczym poświęconym przyrodzie Półwyspu Helskiego i Zatoki Puckiej. Ekspozycje uzupełniają kopie historycznych dokumentów, wyszukiwane w archiwach państwowych. W wyremontowanych pomieszczeniach tworzone są także nowe wystawy poświęcone Kaszubskim twórcom ludowym.

Zamek w Gniewie jest jednym z najlepiej zachowanych zamków krzyżackich na Pomorzu. Znajduje się nieopodal rynku, na skarpie na lewym brzegu Wisły. Zamek ten powstał w miejscu wcześniejszej warowni obronnej pod koniec XIII wieku z inicjatywy komtura Dietricha von Spira. Ceglana budowla ma kształt zbliżony do kwadratu, z czterema wieżyczkami w narożach. Mury zamkowe okalają wewnętrzny dziedziniec, pośrodku którego znajduje się studnia. Wszystkie skrzydła zamku mają jednakową wysokość, ale różną ilość kondygnacji, na co wpływa zmienna wysokość pomieszczeń. Dawniej w północnym skrzydle mieściły się komnaty komtura. W części południowej natomiast znajdowały się m.in. kaplica i kapitularz. Piwnice oraz parter zajmowały pomieszczenia gospodarcze takie jak kuchnia, piekarnia czy magazyny. Na przestrzeni stuleci zamek w Gniewie był zarówno siedzibą komtura gniewskiego jak i polskich starostów. W późniejszym okresie służył także za spichlerz, a po roku 1939 również jako więzienie dla Polaków. Mimo licznych zniszczeń wojennych zamek odbudowano w latach 60. i 70. XX wieku przywracając częściowo średniowieczny charakter warowni. Obecnie zamek w Gniewie zajmuje hotel z licznymi pokojami gościnnymi, restauracją i salą wystawienniczą oraz galerią. Możliwe jest także zwiedzanie zamku. 

Figura Misia Maciusia to symbol i maskotka miasta. Znajduje się na ścianie kamienicy przy ulicy Sambora, nieopodal kościoła pw. św. Mikołaja w Gniewie. Figura z brązu o wysokości 75 cm i wadze 30 kg, powstała w 2010 roku i została wykonana z inicjatywy księdza Zbigniewa Rutkowskiego. Powstanie tej figury związane jest z miejscową legendą o bitwie jaką stoczono pod Gniewem z wojskami szwedzkimi. Mieszkańcy miasta, wraz z wojskami  króla Zygmunta III Wazy walczyli z wojskami szwedzkimi. W tym czasie dzwony kościoła św. Mikołaja  wzywały na msze, ale kiedy nikt z ludzi nie pojawił się do miasta weszły wypłoszone z łąk i lasów zwierzęta. Prowadzone pod wodzą misia Maciusia pojawiły się w świątyni, gdzie modliły się o dar pokoju wśród ludzi. Ponoć jeszcze dzisiaj słychać wieczorami  pomrukiwania Maciusia, który wraz z innymi zwierzętami prosi o pokój i jedność między ludźmi. Ciekawostką jest również fakt iż figura posiada kilka kompletów ubrań, w które ubierana jest na specjalne okazje. Wśród strojów znajduje się m.in. kolczuga, kontusz szlachecki, ale także strój kominiarza, strażaka, a nawet kibica.

Stała wystawa kapsli "Muzeum Kapsla" to prywatna inicjatywa Patryka Pokorskiego, gniewianina, lokalnego przewodnika. Swe podwoje muzeum otworzyło podczas Nocy Muzeów w 2017 roku. Na początku zbiory muzealne miały być wystawą czasową, ale szybko pomysł przerodził się w działania zmierzające do powstania stałej placówki muzealnej. Dziś Muzeum Kapsla mieści się w jednej z kamienic przy gniewskim rynku. Prezentuje zbiór kapsli z całego świata, począwszy od zamknięć polskich, czeskich, niemieckich, a skończywszy na kapslach z tak egzotycznych krajów jak Chiny, Maroko, Kolumbia czy Australia. Urozmaiceniem wystawy jest stół z torem do gry w kapsle. To swego rodzaju atrakcja, szczególnie dla młodych turystów, którzy nie znają tej formy zabawy. Muzeum cały czas się rozwija i stanowi ciekawą alternatywę dla wszystkich, którzy lubią nieszablonowe zwiedzanie połączone z odrobiną rozrywki.

Słupski Ratusz jest jednym z najokazalszych budynków w Słupsku i należy do grona najpiękniejszych ratuszy w Polsce. Oddano go do użytku w 1901 roku, zaledwie po 27 miesiącach budowy. Łączy w sobie styl neogotyckiej bryły, nawiązującej do gotyckich budowli Słupska, z bogatymi secesyjnymi motywami dekoracyjnymi wnętrza, obecnymi m.in. w witrażach, kasetonowych sufitach, zdobieniach korytarzy czy snycerce. W wyposażeniu wnętrza na uwagę zasługują także obrazy przedstawiające historię Słupska umieszczone w klatce schodowej oraz w Sali Obrad Rady Miejskiej. Zachwyca gabinet Prezydenta miasta z biurkiem pierwszego burmistrza Słupska urzędującego w tym budynku, ponad stupiętnastoletnia tapeta – imitacja kurdybanu i niegdyś gazowy żyrandol. W Ratuszu można zobaczyć także kopię bursztynowej figurki Niedźwiadka Szczęścia. Ratusz wraz z 59-metrową wieżą zegarową, z której rozpościera się panorama miasta, można zwiedzać z pracownikami Centrum Informacji Turystycznej w Słupsku.

Biały Spichlerz jest jednym z najcenniejszych zabytków budownictwa przemysłowego w Słupsku. Budowę tego magazynu wojskowego rozpoczęto wiosną 1804 roku z przeznaczeniem na przechowywanie obroku dla koni. Był pierwszym spichlerzem o tak nowoczesnych rozwiązaniach konstrukcyjnych oraz jednym z pierwszych o murowanych i otynkowanych ścianach. Cechował go klasycystyczny wygląd z niewielką ilością dekoracji. Spichlerz pełnił swoją funkcję do 1945 roku. W latach powojennych był tymczasowym więzieniem dla niemieckich mieszkańców miasta, spichlerzem zbożowym, magazynem mechanicznych artykułów gospodarstwa domowego. W roku 2013 właścicielem obiektu stało się Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Dzięki zaangażowaniu muzealników, po ponad 200 latach istnienia, budynek odzyskał świetność. Poprzez wprowadzenie funkcji muzealnej: wystawienniczej i magazynowej, zaczął nowy rozdział. Dziś w Białym Spichlerzu, znajdują się wystawy stałe prezentujące największą na świecie kolekcję dzieł Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz zbiory sztuki współczesnej. Ponadto zobaczyć tu można wystawę "Słupsk - miasto i ludzie", prezentującą pamiątki po osadnikach przybyłych do miasta po 1945 roku.

Siedziba Muzeum Żuławskiego znajduje się na terenie dawnej mleczarni w budynku byłej serowni powstałym w 1902 r. W 2009 r. rozpoczęto przebudowę obiektu i 1 maja 2011 roku powołano w tym miejscu Żuławski Park Historyczny. Zbiory Muzeum Żuławskiego podzielone zostały tematycznie i przedstawiają historię stolicy Żuław i delty Wisły, prezentując budowle, ich zabytkowe elementy oraz wyposażenie. W dalszej części przedstawiono dzieje mennonitów, mniejszości religijnej, która przybyła na Żuławy z terenów Niderlandów i północnych Niemiec w połowie XVI w. Zaprezentowano także przedmioty ze starego strychu, czyli dawne wyposażenie gospodarstw domowych oraz przedstawiono ówczesne zawody i rzemiosła. Nie zabrakło tu również zdobyczy techniki jak maszyny do pisania, lampy naftowe itp. Plenerową częścią zbiorów muzealnych jest ekspozycja „Cmentarz 11 wsi”, czyli lapidarium założone w miejscu dawnego cmentarza z pozostałościami nagrobków mennonitów i luteran, którzy żyli na tych terenach przed wiekami. Muzeum Żuławskie prowadzone jest przez Stowarzyszenie Miłośników Nowego Dworu Gdańskiego Klub Nowodworski.

Muzeum Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku powstało w siedemdziesiątą piątą rocznicę wybuchu II wojny światowej - 1 września 2014 z inicjatywy działaczy Stowarzyszenia Historycznego Morskiego Dywizjonu Lotniczego. Jego członkowie od wielu lat gromadzili pamiątki związane z działalnością tej niezwykłej jednostki, by w końcu w odpowiednim miejscu móc je pokazać szerszemu gronu osób zainteresowanych historią lotnictwa i Pucka. Muzeum mieści się w budynku dawnej radiostacji MDLot zajmowanych przez tę jednostkę jeszcze w czasach międzywojennych. W jego wnętrzach można się przenieść do zapomnianego świata puckich hydroplanów. Zaczątek prezentowanej kolekcji to zbiory p. Tadeusza Stankiewicza, a także innych miłośników historii. Twórcy placówki są jednak przekonani, że już wkrótce zbiory się rozrosną.

Muzeum Obrony Wybrzeża w Helu powstało z inicjatywy Sekcji Militarnej Stowarzyszenia „Przyjaciele Helu”  przy wsparciu Burmistrza Helu. Przystąpiono do uprzątnięcia terenu i poszczególnych obiektów i 1 maja 2006 roku muzeum otwarto dla zwiedzających. Pierwszą ekspozycją była sala poświęcona pamięci bohaterskiego obrońcy Helu, dowódcy baterii cyplowej, a po wojnie tragicznej ofierze bestialstwa wojskowej bezpieki - komandorowi Zbigniewowi Przybyszewskiemu. Obecnie MOW dysponuje sześcioma obiektami dawnej baterii 406 mm Schleswig-Holstein eksponując w nich kilkanaście wystaw stałych i czasowych. 1 stycznia 2017 r. decyzją Zarządu Stowarzyszenia "Przyjaciele Helu" na bazie Muzeum Obrony Wybrzeża utworzono Helski Kompleks Muzealny w którego skład wchodzą: Muzeum Helu, Pracownia Konserwatorska, Muzeum Obrony Wybrzeża, Muzeum Kolei Helskich oraz stanowisko baterii H. Laskowskiego.

Zamek w Bytowie został wybudowany w latach 1398 – 1405. Był siedzibą Zakonu Krzyżackiego, a następnie książąt pomorskich. Po zniszczeniu w czasie wojny polsko – szwedzkiej został częściowo odbudowany, odkąd pełnił rolę siedziby starosty. Ostatecznej odbudowy dokonano w latach 1957 – 1962 oraz 1969 – 1990. Obecnie mieści się w nim Muzeum Zachodniokaszubskie, hotel z restauracją oraz biblioteka. Ekspozycja umieszczona została w 15 salach wystawowych, obejmuje m. in. zabytki kultury materialnej Kaszubów, portrety książąt pomorskich, a także broń i uzbrojenie.

Dzieje puckiego szpitalnictwa sięgają XIV w., gdy utworzono poza granicami miasta pierwszy szpital z kaplicą, a następnie kościołem św. Jerzego. Początkowo był on miejscem odosobnienia zakaźnie chorych. Z czasem przejął funkcje przytułku dając schronienie ubogim, starcom i osobom kalekim. Podczas wojen polsko – szwedzkich zespół szpitalny uległ całkowitemu zniszczeniu (1656 r.). Wkrótce przystąpiono do wznoszenia nowej lecznicy.  Odbudowa szpitala (bez kościoła) nastąpiła około 1681 r. Nowy budynek posadowiono tym razem w obrębie murów miejskich Pucka. W 1970 r. budynek stał się siedzibą Stacji Gromadzenia Dóbr Kultury i Upowszechniania Wiedzy o Regionie przekształconej w 1980 r. w Muzeum Ziemi Puckiej. Trzon dzisiejszych wystaw stanowi  prezentacja zbiorów etnograficznych. Ponadto  część wystawy przybliża tematykę związaną z tradycyjnym rybołówstwem morskim, a także z historią lecznictwa ludowego na  Kaszubach Północnych.  Dopełnienie stanowi prezentacja sztuki ludowej oraz zagadnień związanych z regionalizmem kaszubskim.

„Hallerówka” to drewniana willa wybudowana w 1922 r. Należała do gen. Józefa Hallera oraz jego rodziny. Na cześć generała tworzące się wokół willi letnisko nazwano Hallerowem. Józef Haller spędzał w niej wakacje letnie, równie często zapraszano na wypoczynek harcerzy oraz członków innych organizacji młodzieżowych. Po II wojnie światowej obiekt był w zarządzie Miasta Władysławowa i pełnił funkcję lokalu komunalnego. W 1981 r. przekazano go Zarządowi Nadmorskiego Parku Krajobrazowego na siedzibę oraz działalność muzealną. Utworzono wówczas pierwszą izbę pamięci Hallera. W 2000 r. otwarto w „Hallerówce” Centrum Pamięci gen. J. Hallera i Błękitnej Armii. Od czerwca 2013 r. obiekt stał się oddziałem Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy w Pucku. Obecnie znajduje się tam stała ekspozycja pt. „Dla Ciebie Polsko i dla Twej Chwały. Życie i służba gen. J. Hallera (1873-1960)” na która składają się przede wszystkim pamiątki poświęcone generałowi oraz żołnierzom z Błękitnej Armii. Do najcenniejszych zbiorów należą rzeczy osobiste generała podarowane przez jego synową Izabellę Haller.

W związku z projektem budowy zespołu elektrowni w rejonie Jeziora Żarnowieckiego konieczne stało się podjęcie działań związanych z organizacją skansenu w Nadolu.  Ochroną konserwatorską objęto tradycyjną XIX-wieczną zagrodę wiejską. Obecnie w obrębie skansenu znajdują się: domostwo, zabudowania gospodarcze oraz obiekty towarzyszące jak studnia, piwnica, wozownia, gołębnik, kierat, pasieka, wędzarnia i piec chlebowy. Chata, w której koncentrowało się życie trzypokoleniowej rodziny, posadowiona jest w głębi podwórza, odgrodzona od części gospodarczej ogrodem kwiatowym. W jej najbliższym sąsiedztwie znajdują się piwnica, studnia oraz warzywnik. Stodoła posadowiona jest równolegle do drogi z możliwością obustronnego wjazdu na klepisko z drogi i z podwórza. Obecnie w stodole znajduje się ekspozycja poświęcona historii pszczelarstwa pomorskiego. W skład zespołu wchodzi ponadto wielofunkcyjna obora, która pod jednym dachem mieściła pomieszczenia dla koni, bydła, trzody chlewnej, owiec i drobiu. Do obory dobudowana została wozownia. Kompleks wzbogaciła niedawno zrekonstruowana chata rybacka oraz remiza. 

Muzeum Ziemi Puckiej mieści się w odrestaurowanej w latach 80-tych XX w. kamienicy zlokalizowanej w północnej pierzei rynku. Wystawa archeologiczna umieszczona w piwnicach ukazuje najstarsze, bo sięgające epoki kamienia (7000 – 1700 l. p.n.e.) dzieje osadnictwa na Ziemi Puckiej. Można zobaczyć tu m.in. najstarsze narzędzia krzemienne, naczynia, a także ozdoby. Do interesujących zabytków należy niewątpliwie brązowy skarb z Władysławowa, w skład, którego wchodzą naramienniki, tarczki spiralne, sierp, sztylet. Wystawę zamyka prezentacja wyników badań prowadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego portu odkrytego w 1977 r. na dnie Zatoki Puckiej u ujścia rzeki Płutnicy.  Ekspozycję historyczną na piętrze kamienicy otwiera wystawa poświęcona dziejom średniowiecznego Pucka. Ponadto znajduje się tutaj także prezentacja obejmująca okres niewoli pruskiej na Ziemi Puckiej oraz ekspozycja przedstawiająca losy międzywojennego Pucka oraz dramatyczne wydarzenia II wojny światowej.  

Muzeum Kaszubskie im. Franciszka Tredera w Kartuzach jest niezwykle atrakcyjnym miejscem, które oczarowuje swoją bogatą historią oraz prezentacją dziedzictwa kulturowego Kaszub. Początki muzeum sięgają lat ’20 XX w., w tym czasie Franciszek Treder za namową Aleksandra Majkowskiego zajął się kolekcjonowaniem artefaktów z terenu Kaszub.  Przerwaną przez wydarzenia II wojny światowej tradycje muzealnictwa przywrócono w 1945 r. Zbiory Muzeum prezentowane są w ośmiu wystawowych salach budynku głównego (rybołówstwo, rolnictwo, gospodarstwo domowe, ceramika kaszubska, haft kaszubski, posag panny młodej, izba kaszubska, sala historyczna). Muzeum posiada unikatową kolekcję obrazów malowanych na szkle i lustrze oraz kolekcję XVIII i XIX wiecznych czepców kaszubskich (złotogłowia). Poza udostępnianiem ekspozycji stałej, Muzeum Kaszubskie jest koordynatorem wielu cennych inicjatyw. Każdego roku w lipcu, na terenie muzeum, odbywa się  Festiwal Nalewki Kaszubskiej.

Nazwa wsi Ostrowo, w języku kaszubskim Òstrowò, co po polsku znaczy wyspa. Wieś położona jest niczym wyspa pośród bagien i torfowisk, stanowiących dzisiaj rezerwat Bielawa. Według legend, niegdyś w okolicy, żył groźny smok, który zginął w pożarze lasu. Pamiątką po nim jest brunatna gleba Bielawskich Błot. Ostrowo było dawniej miejscowością rolniczą i rybacką, współcześnie przede wszystkim letniskową. We wsi, przy ulicy Zabytkowej, znajduje się „Zagroda Kaszubska” – oddział Muzeum Ziemi Puckiej. W skład „Zagrody” wchodzą dziewiętnastowieczna chëcz kaszubskiego rolnika – gbùra (w trakcie odtwarzania), oraz budynek dawnej wozowni, w którym znajduje się wystawa „Pszczelarstwo Pomorskie”. Na terenie kompleksu zapoznać się można z wystawą plenerową – „Bielawa”, która opowiada o pobliskim rezerwacie przyrody.

Historia kościoła św. Stanisława Kostki związana jest z obecnością zakonu dominikanów w Tczewie.  Akt nadania ziemi dla braci zakonu kaznodziejskiego wystawiono 8 maja 1289 roku w Świeciu. Zabudowania klasztorne powstały na początku XIV w. i składały się z kaplicy, dwóch budynków mieszkalnych i murów obwodowych. Wewnątrz tego terenu znajdował się dzieciniec, zwany wirydarzem. Kaplica była pokryta płaskim drewnianym stropem, bez żadnych ozdób i wież. W 1433 roku w mieście wybuchł pożar. Można przypuszczać, że zniszczenia nim wywołane były spore i ucierpiał również klasztor. W kolejnych latach zespół klasztorny przechodził znaczne przemiany. Kluczową sprawą było odbudowanie i poszerzenie kaplicy o prezbiterium. Wraz z prezbiterium, niesymetrycznym w stosunku do reszty kaplicy, wybudowano zakrystię, ceglaną wieżyczkę z klatką schodową prowadzącą na strych kościoła. W tym samym czasie dobudowano charakterystyczną, ośmioboczną wieżę dzwonną w formie westwerku. W XIX wieku świątynię zakupiła gmina ewangelicka, dokonując zmian w architekturze i wystroju kościoła. Wśród wyposażenia kościelnego z tamtego okresu podziwiać można dwa wieloramienne żyrandole. Współcześnie kościół charakteryzuje się skromnym wyposażeniem. Wnętrze kościoła posiada sklepienia krzyżowe nad nawą główną i gwiaździste nad prezbiterium. Do ciekawszych zabytków należy ołtarz boczny z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej ufundowany przez Zrzeszenie Kupców Tczewskich w 1947 roku. Obecnie świątynia służy głównie młodzieży dlatego też miejscowi wierni nazywają ją "kościołem szkolnym".

Tczew otrzymał prawa miejskie w 1260 r., ale dopiero z chwilą dotarcia do  miasta kolei zyskał na znaczeniu. Pierwszy pociąg  do 5-tysięcznego wówczas Tczewa dotarł 19 lipca 1852 r.  Szybko rozwijająca się kolej wywarła wyraźny wpływ na rozwój techniczny, a przede wszystkim społeczny stając się symbolem „wielkiej rewolucji przemysłowej”. Nastąpił gwałtowny wzrost ilości mieszkańców miasta. Powstawały nowe zakłady przemysłowe i fabryki. Wybudowanie w latach 1910 - 1917 na obrzeżach miasta dużej stacji towarowej w Zajączkowie Tczewskim zwiększyło znaczenie węzła kolejowego w Tczewie, czyniąc go jednym z najważniejszych w Polsce. W okresie międzywojennym trwała dalsza modernizacja stacji i samego węzła kolejowego. W Tczewie krzyżowały się najważniejsze linie kolejowe wschód - zachód, oraz północ południe. W mieście prawie jeszcze do końca lat siedemdziesiątych XX w. nie było rodziny, w której chociażby jeden z jej członków nie pracował na tczewskim węźle kolejowym. Dziś Tczew nadal jest jednym z najważniejszych węzłów kolejowych w Polsce, a jego władze i mieszkańcy starają się pamiętać o swej kolejarskiej historii, zachowując liczne pamiątki dawnej infrastruktury kolejowej, zlokalizowane na terenie całego miasta.