Lista znaczków

Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Jeziorach Wysokich jest ciekawym miejscem zarówno edukacyjnym, jak i turystycznym, prowadzonym przez leśników i finansowanym przez Nadleśnictwo Lubsko. Posiada ciekawą, interesującą zarówno do zwiedzania jak i korzystania, infrastrukturę: drewnianą leśniczówkę z 1926 roku w której znajduje się pięć sal wystawowych z ekspozycją przyrodniczą, w formie eksponatów, gablot, efektów dźwiękowych itp., które zwiedza się w asyście przewodnika. Ponadto do dyspozycji jest także sala konferencyjna wyposażona w sprzęt multimedialny, internet, biblioteczkę przyrodniczo leśną, filmotekę i liczne pomoce dydaktyczne. Na zewnątrz uwagę przyciąga ogród dendrologiczny (ok. 2 ha), którego głównym założeniem jest zgromadzenie możliwie największej liczby różnych gatunków sosen (obecnie rośnie 27 gatunków). Rosną tu także ciekawe gatunki drzew i krzewów z różnych stron świata innych rodzajów. Leśne ścieżki dydaktyczne i bardzo ciekawie położone ścieżki spacerowe „Na Wąwozach”, są zorganizowane w formie pętli, czyli zaczynają i kończą się przy budynkach ośrodka. Charakteryzują się one różną długością i stopniem trudności. Kolejną atrakcją jest aleja potomków najsłynniejszych dębów Polski i Europy, w której już dzisiaj rosną potomkowie: „Chrobrego”, „Napoleona”, „Bartka”, Dębu Mużakowskiego, „Lecha”, „Alte Eiche” z landu Hessen z Miejscowości Gießen (najstarszy w landzie Hessen – 1000 letni dąb). Pozostałą część infrastruktury wypełnia drewniana wiata z paleniskiem oraz murowana, 41 metrowa wieża z tarasem widokowym.

Muzeum Ziemi Wschowskiej utworzono w 1968 r. i umiejscowiono je w zabytkowych kamieniczkach przy Placu Zamkowym. Barokowe kamienice, o dekoracyjnych partiach szczytowych, z detalami sztukatorskimi i pięknymi fasadami utrzymane są w konwencji reprezentacyjnych domów mieszczańskich. Wyraźnie wyróżniają się na tle okolicznej zabudowy i uznawane są za jeden z najciekawszych zespołów zabytkowych kamieniczek na terenie historycznej Wielkopolski. Wschowskie kamienice ozdabiane były łacińskimi sentencjami, a jedna z inskrypcji przetrwała do dziś. Do wiodących kolekcji MZW należą zabytki związane z kulturą protestancką, zaprezentowane na stałej wystawie „Soli Deo Gloria” w kamieniczkach. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

W 2013 r. na potrzeby Muzeum Ziemi Wschowskiej i Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy przeznaczono odrestaurowany budynek dawnej rezydencji jezuickiej. W 1727 r. jezuitom sprowadzonym do Wschowy przekazany został obiekt i teren dawnej mennicy. Zakonnicy wznieśli w tym miejscu, na niewielkiej parceli przy murze miejskim, okazały, piętrowy budynek o łukowatym kształcie, z fasadą zdobioną pilastrami i popiersiami jezuickich świętych, ustawionymi na kamiennych cokołach. Jezuicka misja we Wschowie z czasem została podniesiona do rangi rezydencji, a szkoła cieszyła się duża estymą. Dziś w salach ekspozycyjnych MZW prezentowane są stałe wystawy poświęcone dziejom ziemi wschowskiej. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

Łęknica to najmniejsza gmina miejska woj. lubuskiego, liczy 2600 mieszkańców. Położona jest na wysokości 155 m n.p.m. nad graniczną Nysą Łużycką, na terenie historycznych Łużyc. Miejscowość utworzona została po II wojnie światowej  z prawobrzeżnego Bad Muskau (łuż. Mużaków) oraz dawnej wsi Lugknitz.  W 1956 r. stała się osiedlem, a w 1969 r. uzyskała prawa miejskie.  Miasto było  ośrodkiem  przemysłowego przetwarzania miejscowych surowców: węgla brunatnego, glin i iłów ceramicznych oraz piasków szklarskich. Po przemianach społeczno-ustrojowych cały przemysł w Łęknicy upadł. Na terenach przy moście granicznym powstał największy na zachodniej granicy Polski bazar tzw. Manhattan. Miasto powoli zmieniało swój charakter na handlowo-usługowo-turystyczny.  Łęknica stanowi  ważny euroregionalny węzeł ścieżek rowerowych, leży na początku drogi krajowej nr 12 oraz posiada pięć mostów granicznych na Nysie Łużyckiej. Jako miejscowość o znaczących nie tylko w Polsce walorach turystycznych, Łęknica „odkryta” została dopiero po 1990 roku. W tym czasie udokumentowano istnienie Parku Mużakowskiego również po wschodniej stronie Nysy Łużyckiej oraz osobliwości geologiczno-górnicze na tzw. Łuku Mużakowa. Park Mużakowski został wpisany w 2004 r. na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a atrakcje geologiczno-górnicze uzyskały status Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa. To właśnie tymi walorami  i różnorodnymi krajobrazami Łęknica zachwyca i przyciąga liczne rzesze turystów.

Wyjątkowym zabytkiem na mapie Wschowy jest Lapidarium Rzeźby Nagrobnej. To przykład harmonii kultury i natury, doskonałe miejsce na spacery pośród drzew i zabytkowych pomników upamiętniających znamienitych wschowian i przekazujących zamknięte w symbolicznej ikonografii odwieczne prawdy wiary. Staromiejski Cmentarz Ewangelicki we Wschowie powstał w 1609 r. z inicjatywy sławnego, wschowskiego pastora Valeriusa Herbergera (1562 – 1627), jako typ nowożytnego cmentarza o założeniu „campo santo“ z najstarszą metryką w Polsce. Od 1982 roku opiekunem Lapidarium Rzeźby Nagrobnej jest Muzeum Ziemi Wschowskiej. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

UWAGA !!! - Lapidarium czynne od kwietnia do listopada w godz: wt. 9-16, śr, 10-18, czw., pt., 9-16, sob. 13-17, niedz., 11-18

Babimojski rynek jest uroczym placem z zachowaną małomiasteczkową zabudową. Jej główny element stanowi ratusz usytuowany w ciągu kamieniczek jednej z pierzei rynku. Ratusz powstał w 1850 r. i otrzymał klasycystyczną formę. Jest jedną z zabytkowych budowli w Babimoście. Ratusz od chwili powstania pełnił rolę budynku administracyjnego i do chwili obecnej jest siedzibą władz samorządowych Gminy Babimost. Zniszczony został 29 stycznia 1945 r. przez Armię Radziecką, i odbudowany dopiero w latach 1961-1963. Z tamtych czasów pozostał przepiękny i wiele mówiący napis-"ZIEMIA BABIMOJSKA OD WIEKÓW POLSKA". Elewację frontową wieńczy trójkątny szczyt, nad którym wznosi się wieża (odbudowana w 2004 r.) z dachem hełmowym, na którym znajdują się trzy zegary. Hymn Babimostu jest odgrywany z wieży ratusza  codziennie w południe.

Gminny Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych, działa przy Zespole Edukacyjnym im. Franciszka Sarnowskiego. Prace nad powstaniem skansenu trwały 3 lata, natomiast jego otwarcie miało miejsce w czerwcu 2007 roku. Skansen powstał przy udziale środków z Funduszu Mikroprojektów Inicjatywy Wspólnotowej Interreg IIIA Euroregionu Sprewa- Nysa- Bóbr. W latach 2009-2010 miała miejsce rozbudowa skansenu. W zbiorach skansenu znajduje się ok. 200 dawnych maszyn i urządzeń rolniczych, w tym dużo z okresu międzywojennego. Wśród zbiorów można zobaczyć m.in. zrekonstruowany, XIX-wieczny piec chlebowy oraz wiatrak typu „koźlak” z 1850 r., który został przeniesiony z Potrzebowa (woj. wielkopolskie) przez entuzjastów skupionych w Stowarzyszeniu Rozwoju i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Regionu „Przyjaźni Podmoklom”. Integralną częścią skansenu jest Izba Pamięci, znajdująca się w budynku szkoły, która jest bogato wyposażona w archiwalne dokumenty mówiące o historii mieszkańców Podmokli Małych i Podmokli Wielkich. W roku 2019 nastąpiła kolejna rozbudowa skansenu o dodatkowe wiaty dla urządzeń i maszyn. Skansen znajduje się na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu.

Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” powstał w1994 roku, kiedy to cały teren Nadleśnictwa Lubsko objęto eksperymentalnym projektem po nazwą: Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” (LKP „Bory Lubuskie”) jego zadaniem jest testowanie nowych pomysłów gospodarczych i funkcjonalnych. Obecnie w Polsce w Lasach Państwowych, takich obszarów jest 25. Niezaprzeczalnym symbolem LKP „Bory Lubuskie jest wybudowana w 1999 roku, pierwsza w Polsce murowana wieża, która jednocześnie pełni funkcję widokową i przeciwpożarową. Z tarasu widokowego wieży można podziwiać krajobraz w promieniu około 50 km, a może i więcej, zarówno po stronie Polskiej jak i Niemieckiej. Wieża widokowa, górująca nad lasami w Jeziorach Wysokich, dostępna jest dla turystów od środy do niedzieli.

Statek pasażerski Laguna pływa w rejonie malowniczej Doliny Środkowej Odry. Środkowe Nadodrze stanowią bogate przyrodniczo tereny Natura 2000, co pozwala turystom, korzystającym z rejsów podziwiać i poznać  niespopularyzowane  dotąd walory tego obszaru. Port macierzysty Laguny leży na 430 km Odry i jest nim położona w południowej części woj. lubuskiego Nowa Sól – miasto, którego  historia i rozwój nierozerwalnie związane są z rzeką Odrą. Na trasie odrzańskiego wycieczkowca znajdują się jeszcze inne miejsca o bogatym dziedzictwie historycznym i kulturowym jak port w Głogowie  i Cigacicach. Statek Laguna może pomieścić ponad 90 pasażerów. Jednostka posiada 2 pokłady: górny - otwarty, słoneczny oraz dolny - zadaszony, z panoramicznymi oknami. Na statku znajduje się mały bar pokładowy wraz z punktem sprzedaży pamiątek oraz zaplecze sanitarne. Jednostka jest dostosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami oraz do transportu rowerów.

UWAGA! Znaczek dostępny w sezonie turystycznym, który rozpoczyna się 1 kwietnia i trwa do 30 października.

Kościół farny w Gubinie to jeden z charakterystycznych obiektów w mieście. Początki kościoła sięgają 1324 roku, kiedy to po raz pierwszy wzmianki o świątyni pojawiają się w źródłach pisanych. Wiadomo, że pierwotny kościół wybudowano jako trzynawową bazylikę w stylu romańskim. Niestety na skutek trzęsienia ziemi jakie w XIV wieku nawiedziło te okolice, świątynia uległa znacznemu zniszczeniu i ostatecznie została rozebrana. Odbudowa kościoła w tym miejscu trwała bardzo długo i ostatecznie budowla została ukończona w 1844 roku. W czasie II wojny światowej kościół ponownie uległ uszkodzeniu, ale mimo licznych prób i wysiłków przez wiele lat nie udało się go odbudować. Od lat 70. XX wieku budowla znajduje się w stanie trwałej ruiny. I choć obecnie mówi się o szansie na zabezpieczenie obiektu to z pewnością jeszcze wiele lat minie, zanim dawny kościół farny zyska dawny wygląd lub nowe przeznaczenie. Niewątpliwie jednak ruiny kościoła są swego rodzaju magnesem, który przyciąga turystów i góruje nad miastem swą potęgą i tajemniczością.

Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina położona jest w obszarze dawnej podziemnej i odkrywkowej kopalni węgla brunatnego oraz iłów ceramicznych. Wydobycie na skalę przemysłową prowadzone była tutaj w latach 1920-1973. Ścieżka Geoturystyczna Znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Łęknicy, w południowej części Geoparku Łuk Mużakowa. Ścieżka ma długość około 5 km i przebiega przez fragment obszaru należącego do przedwojennej kopalni Babina oraz powojennej kopalni Przyjaźń Narodów – Szyb Babina. Trasa ścieżki prowadzi przez miejsca, gdzie znajdowały się szyby kopalni podziemnej, następnie odgałęzia się w stronę źródła kwaśnych wód żelazistych, przechodzi przez zapadliska kopalni podziemnej, dalej przebiega przez rejon wydobywania iłów ceramicznych oraz przecina bardzo ładnie wykształconą morenę polodowcową. Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina jest obszarem unikatowym w skali całego kraju. Obszar pokopalniany znajduje się obecnie pod ochroną i jest miejscem wielu obserwacji badawczych.

Park Mużakowski to park krajobrazowy z 1. połowy XIX wieku. Założył go na obszarze ponad 700 ha - książę Hermann von Pückler - Muskau, ekscentryczny arystokrata niemiecki, uznany literat, teoretyk i praktyk ogrodnictwa krajobrazowego. Park położony jest w naturalnej, malowniczej dolinie Nysy Łużyckiej, po obu stronach granicy Polski i Niemiec na odcinku przełomu rzeki przez formacje geologiczne moreny czołowej zwanej Łukiem Mużakowa. Park ten tworzy doskonale przemyślaną kompozycję - galerię obrazów utkaną z naturalnych elementów i zastanych wartości terenu - jego ukształtowania, starych dębów, naturalnych jeziorek i cieków wodnych. W 2004 roku w dowód uznania wartości historycznych i artystycznego charakteru parku uznano go za Pomnik Historii i wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Geopark Łuk Mużakowa (niem. Geopark Muskauer Faltenbogen), o powierzchni ponad 170 km2, położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w powiecie żarskim oraz w Niemczech na pograniczu Brandenburgii i Saksonii. Obejmuje on w swoich granicach, ciąg wzgórz morenowych przedzielony graniczną doliną Nysy Łużyckiej o bardzo dobrze zachowanym kształcie otwartej ku północy podkowy, od czego pochodzi jego nazwa - Międzynarodowy Geopark Łuk Mużakowa. Łuk Mużakowa został ukształtowany w efekcie działalności lądolodu skandynawskiego, dlatego posiada on unikalną formę morfologiczną i budowę wewnętrzną, ze specyficznym ułożeniem pokładów węgla brunatnego. Ich płytkie położenie sprzyjało rozwojowi górnictwa, które trwało tu od połowy XIX do drugiej połowie XX wieku. Najbardziej widoczną pozostałością przemysłu wydobywczego są liczne zbiorniki, o niespotykanych rdzawo-żółtych i szmaragdowych barwach, składające się na niespotykany nigdzie w Polsce fascynujący krajobraz polodowcowy i pogórniczy. W polskiej części, Geopark Łuk Mużakowa objęty jest ochroną prawną w formie parku krajobrazowego, o nazwie „Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa”.

Muzeum w Międzyrzeczu to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w województwie lubuskim. Na terenie blisko 6 hektarowego parku, który rozlokowany jest w widłach dwóch rzek Obry i Paklicy zwiedzający mogą podziwiać ruiny zamku królewskiego z czasów Kazimierza Wielkiego. Jest to jedyny królewski zamek piastowski na terenie województwa lubuskiego. Obiekt świetnie nadaje się do imprez plenerowych oraz wydarzeń okolicznościowych. W sąsiedztwie zamku znajduje się muzeum w którym obejrzeć można największą w Polsce kolekcję portretów trumiennych z XVII i XVIII w.

Stadion w Gorzowie Wielkopolskim powstał na terenie byłego wysypiska śmieci. Prace przy budowie prowadzone były w ramach czynu społecznego, a otwarcie stadionu nastąpiło w lipcu 1951 roku.  Pierwszymi zawodami przeprowadzonymi na obiekcie był turniej o „Stalowy But”. Początkowo tor miał długość 395 m. W latach 1957-1964 wybudowano m.in. garaż klubowy z wieloma urządzeniami, bandę w stylu angielskim i ogrodzenie oraz skrócono tor do 352 m. Kolejne prace modernizacyjne prowadzono cyklicznie od 1981 do 2011 roku. Ostatecznie pojemność stadionu wyniosła ok. 15 tys. miejsc. Od roku 1997 gorzowski stadion nosi imię Edwarda Jancarza, ikony gorzowskiego żużla, który w rozgrywkach rangi mistrzostw świata zdobywał medale we wszystkich kategoriach. Mnogość zdobytych medali i tytułów jest tak duża, że nie sposób ich tu wszystkich wymienić. Przez całą karierę związany był z macierzystym klubem - Stal Gorzów, który jest jednym z najbardziej utytułowanych żużlowych klubów w Polsce.

Barokowy pałac hrabiego Henryka Brühla położony jest w obrębie układu urbanistycznego wsi gminnej Brody (woj. lubuskie). Układ ten składa się z pałacu z dwoma skrzydłami, dwóch oficyn, kościoła, Bramy Zasieckiej oraz kilkunastu domów i zachował się do dnia dzisiejszego. Został wybudowany w latach 1741-1753. Składa się z gmachu głównego z dwoma skrzydłami w kształcie litery U oraz dwóch oficyn posadowionych w linii skrzydeł pałacowych. W przypałacowym parku (wartym szczególnej uwagi ze względu na rosnące tam niezwykle rzadkie okazy drzew i krzewów nad jeziorem Brodzkim) można spotkać klony, platany, tulipanowce, kasztany jadalne, magnolie oraz słynne gruszki na wierzbie. Henryk Brühl był ministrem króla polskiego i elektora saskiego Augusta III. Znany jako właściciel największych w Europie kolekcji zegarków i kamizelek. W pałacu znajdował się słynny „Schwanenservice” – największy w świecie porcelanowy serwis wykonany w Miśni. Obecnie w parku trwają prace porządkowe dzięki zaangażowaniu młodych wolontariuszy z gminy Brody oraz Forst z Brandenburgii. Dziś w dwóch odrestaurowanych oficynach znajduje się hotel i restauracja oraz sala balowa, a w przypałacowej Stajni czekają konie do jazdy w siodle lub do przejażdżek bryczką.

Most stalowy na Odrze w Krośnie Odrzańskim jest jednym ze znaków rozpoznawczych miasta Krosno Odrzańskie. Wybudowany został w 1905 roku przez firmę Beuchelt und Co. z Zielonej Góry. Ma 146 metrów długości, 12 metrów szerokości, jest mostem nitowanym, na dwóch przęsłach. Nowy most ulokowany został obok starego, nieistniejącego już drewnianego mostu typu holenderskiego . Podobno mieszkańcy nie lubili tej przeprawy. Mówi się, że niechęć była tak wielka, że jako pierwsza przejechała po moście fura z gnojem. W 1945 r. został on uszkodzony w trakcie działań wojennych. Dziś most uważany jest za perłę inżynierii. Łączy płaski południowy brzeg Odry (lewy) z północnym, pagórkowatym (prawym). W 2005 roku most obchodził setną rocznicę budowy.

Wieża widokowa zlokalizowana jest na terenie Geoparku Łuk Mużakowa (ZT Nr 79), który jest jednocześnie chroniony jako park krajobrazowy o takiej samej nazwie. Park Krajobrazowy „Łuk Mużakowa” utworzony został, przede wszystkim, by chronić wschodnią część pięknie ukształtowanej moreny czołowej, która zachowała się w całości stanowiąc unikat na skalę światową. Drewniana wieża widokowa usytuowana jest nad zbiornikiem pokopalnianym Afryka przy ścieżce geoturystycznej „Dawna Kopalnia Babina” (ZT Nr 77). Wieża ma 30 m wysokości oraz dwa tarasy widokowe: na 15 i 24 m wysokości. Z górnego tarasu możemy obserwować największy na pojezierzu antropogeniczny zbiornik pokopalniany Afryka (z lotu ptaka zbiornik przypomina kształtem kontynent afrykański). W dalszej perspektywie obserwujemy bezmiar największego w Polsce kompleksu leśnego Bory Dolnośląskie a w kierunku południowym Góry Łużyckie, Góry Izerskie oraz przy dobrej widoczności również pasmo Karkonoszy.

Pierwotny ratusz w Zielonej Górze był budynkiem drewnianym. W drugiej połowie XV wieku stał się piętrowym budynkiem murowanym z cegły i kamienia. Nękany licznymi pożarami był wielokrotnie przebudowywany, w wyniku czego m,in podwyższono do 54 m wieżę, osadzono na niej hełm z kulą i zamontowano zegar. Ściany ratusza ostatecznie pokryto też tynkiem. w 1801 roku budynek przeszedł generalną renowację i wtedy też nadano mu klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny. Zielonogórski ratusz w swojej historii pełnił rozmaite funkcje. Przechowywano w nim m.in. akta i dokumenty miejskie, służył gminie ewangelickiej jako miejsce spotkań, Mieściła się w nim także sala bankietowa, izba historyczna, a także restauracja. W nieco odleglejszych czasach w przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny, a w piwnicy ratusza urzędował kat. W piwnicach ratusza funkcjonowała także winiarnia.

Palmiarnia w Zielonej Górze położona jest na szczycie Winnego Wzgórza, a otoczona jest tak zwanym parkiem Winnym porośniętym winoroślami. Powstała w 1961 roku jako niewielka szklarnia i w ciągu dziesięcioleci wielokrotnie przebudowywano ją zwiększając tym samym jej powierzchnię i wysokość. Obecnie w palmiarni rośnie ponad 150 gatunków roślin, wśród których niewątpliwą atrakcją jest daktylowiec kanaryjski. Gatunek ten uznano za najwyższy egzemplarz rosnący w Europie w zadaszonym pomieszczeniu. Oprócz roślin, zielonogórska palmiarnia posiada także 7 akwariów, w tym jedno o pojemności 10 tys. litrów, w którym podziwiać można m.in. rekiny sumowate, sumy afrykańskie, piranie, jesiotry ostronose i wiele innych gatunków ryb. Oprócz ekspozycji przyrodniczych palmiarnia pełni także funkcję restauracji, w której są organizowane różne imprezy kulturalne i okolicznościowe.

Idea stworzenia Muzeum Bociana Białego w Kłopocie zrodziła się w 2001 roku. Uroczyste otwarcie nastąpiło w kwietniu 2003 roku. Muzeum prowadzone jest przez Zarząd Okręgu Ligi Ochrony Przyrody w Zielonej Górze. Jest to jedyne tego typu muzeum w Polsce położone na terenie największej w Polsce zachodniej kolonii bociana białego. Główne obszary działalności MBB to: edukacja przyrodnicza, koordynowanie zadań związanych z ochroną populacji bociana (np. montowanie platform gniazdowych, czyszczenie przez usuwanie sznurków, śmieci niebezpiecznych dla ptaków), współpraca z Krzesińskim Parkiem Krajobrazowym w zakresie ochrony najważniejszych i najcenniejszych przyrodniczo siedlisk (m.in. łąki zalewowe w dolinie Odry), monitoring liczebności kolonii bociana i badania ekologiczne populacji tego gatunku. Na co dzień Muzeum współpracuje z m.in. Urzędem Gminy w Cybince, Uniwersytetem Zielonogórskim, niemiecką organizacją FOEJ, której wolontariusze pracują na rzecz Muzeum oraz Europejską Siecią Bocianich Wiosek.

Budynek ratusza w Kargowej to obiekt zabytkowy z pierwszej połowy XVIII wieku usytuowany w centralnym punkcie rynku miasta, w granicach zabytkowego zespołu urbanistyczno-krajobrazowego. Na mocy decyzji z 30 maja 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków. W wyniku pożaru w 1885 roku uległ zniszczeniu. Swój obecny kształt zawdzięcza odbudowie, w obecnej formie charakterystyczny typ eklektycznej architektury połowy XIX w. o cechach klasycyzmu i neogotyku. Ratusz zbudowany jest na oryginalnym późnorenesansowym założeniu z XVII w.  Na frontowej ścianie została wmurowana tablica upamiętniająca wydarzenie, dzięki któremu Kargowa przeszła do historii jako jedyne miasto zachodniej Rzeczypospolitej, w którym stawiono zbrojny opór wkraczającym w  1793 roku wojskom pruskim. Obecnie w ratuszu mieści się  siedziba władz samorządowych.

Na szklaku wina i miodu w województwie lubuskim w gminie Zabór znajduje się pasieka o nazwie Pszczelarnia Słodnik. Jest to rodzinna pasieka wędrowna, której tradycja sięga lat 20. XX wieku.  Obecnie pasieka składa się z 70-ęciu rodzin pszczelich, które zamieszkują 10-ramkowe i 12-ramkowe ule wielkopolskie. Większość z nich wykonana jest z drewna, lecz w pasiece można też znaleźć modele styropianowe. Teren pasieki został przystosowany do potrzeb osób zwiedzających i szeroko pojętej apiturystyki. Gości wita u bramy rzeźba św. Ambrożego patrona pszczelarzy. W Pszczelarni można zobacz ścieżkę edukacyjną o owadach zapylających, wystawę uli, ogród z roślinami miododajnymi oraz  specjalne domki do inhalacji powietrzem z ula. Pszczelarnia Słodnik organizuje prelekcje o pszczołach i degustacje produktów pszczelich dla dzieci i dorosłych. Pasieka posiada również infrastrukturę turystyczną w postaci wiat rekreacyjnych umiejscowionych w pobliżu tężni solankowej. 

Podobnie jak inne kopce w parkach krajobrazowych, także kopiec w Parku Książęcym w Zatoniu pełnił role punktu widokowego. Na jego szczyt wiedzie spiralna ścieżka, a zwieńczeniem wzniesienia jest drewniana altana zbudowana na planie wieloboku, z nadbudówką w formie latarni. Punkt ten był miejscem spotkań i odpoczynku nazywanym Świątynią Różaną lub Altaną Różaną. Można stąd podziwiać najdłuższą oś widokową w parku, która zamyka widok na pałac. U podnóża kopca znajduje się sztuczna grota, zbudowana z polnego kamienia. Miała dodać temu miejscu uroku i tajemniczości. Dawniej z altany można było zejść po kamiennych schodach na niewielki taras umiejscowiony nad grotą. Kilkanaście metrów dalej znajdowała się najmniejsza z trzech parkowych fontann. Niecka miała kształt nerki, a nad nią pochylała się rzeźba dzika kalidońskiego (obecnie umieszczona przy Małym Stawie).

Murawy kserotermiczne są nieleśnymi zbiorowiskami roślinnymi. Rozpowszechnione są przede wszystkim w południowej i południowo-wschodniej Europie. W Polsce można je najczęściej spotkać na nasłonecznionych zboczach o suchym i zasadowym podłożu. Rośliny tworzące tego typu ekosystemy są światłolubne i wapieniolubne. Przystosowały się do życia na suchym podłożu o odczynie zasadowym lub obojętnym, bogatym w węglan wapnia, a ubogim w związki organiczne i wodę. W Polsce murawy są najczęściej siedliskami półnaturalnymi, tzn. powstały dzięki ekstensywnej gospodarce rolnej – głównie wypasowi zwierząt. Murawy kserotermiczne w Owczarach należą do jednych z najlepiej zachowanych w Polsce. Położone są na krawędzi doliny Odry poprzecinanej licznymi wąwozami, których zbocza mają nachylenie od 5° do 90°, co czyni je niezwykle malowniczymi. Występuje tu wiele rzadkich i chronionych gatunków roślin : m.in. pajęcznica liliowata, ostnica Jana, ostnica włosowata, wężymord stepowy i wiele innych. Oprócz roślin na murawach występują również rzadkie i chronione gatunki zwierząt, zwłaszcza bezkręgowce przystosowane do tych ekstremalnych warunków życia. Wytyczona jest tu ścieżka edukacyjna (ok. 2 km), na której znajdują  się tablice edukacyjne i miejsca postojowe.Trasa jest dostępna bezpłatnie przez cały rok.

Muzeum w Pszczewie zostało otwarte we wrześniu 1984 roku. To przede wszystkim zabytkowy budynek mieszkalny z II połowy XVIII wieku zbudowany z drewna na wysokiej kamiennej podmurówce. Dom Szewca wyróżnia się spośród innych budynków na pszczewskim rynku kształtem i proporcjami, wyznaczonymi przez kryty gontem wysmukły dach, stanowiący 2/3 wysokości budowli. Zamieszkiwany był niegdyś przez znaną w Pszczewie rodzinę Paździorków. Część powierzchni ekspozycyjnej muzeum przeznaczona została na odtworzenie warsztatu i sklepu szewca Feliksa Paździorka znanego działacza polonijnego. Ciekawostką Muzeum jest zachowana tzw. „czarna kuchnia” z połowy XVII w. Ponadto zobaczyć można znaleziska z wykopalisk archeologicznych, a także wystawę pt. „Dawny Pszczew na fotografii i pocztówce”. Obecnie, poza funkcjami muzealnymi, obiekt spełnia również rolę sklepu z pamiątkami oraz centrum informacji turystycznej. 

Centralnym miejscem Parku Książęcego w Zatoniu jest Łąka Joanny, upamiętniająca starszą siostrę księżnej Doroty. To tutaj pośrodku łąki rośnie, zwracające uwagę swą rozłozystością, najbardziej imponujące drzewo w Parku Książęcym, czyli Dąb Talleyranda. Upamiętnia postać, która zaważyła na całym życiu księżnej Dino. Karol Maurycy de Talleyrand-Perigord był jednym z najwybitniejszych francuskich polityków końca XVIII i początku XIX wieku. To on wprowadził ks. Dorotę, żonę swego bratanka Edmunda, do europejskiej elity. Wspólna przygoda Karola i Doroty z polityką i dyplomacją na salonach Paryża, Wiednia, Berlina i Londynu trwała blisko 30 lat. Ona stała się jego powiernicą, doradczynią, z czasem towarzyszką życia, a po śmierci swego mentora główną spadkobierczynią wielkiego majątku.

Skansen Budownictwa Łużyckiego powstał w 1992 roku z inicjatywy Zdzisławy i Jana Solarzów. Funkcjonuje dzisiaj jako gospodarstwo agroturystyczne, organizujące konferencje i spotkania promujące kulturę Łużyc Dolnych. W Ośrodku można zwiedzić Muzeum Etnograficzne z biblioteką sorabistyczną oraz drewniane chaty, obejrzeć sprzęt domowego użytku i stroje łużyckie z terenu wschodniej części Łużyc Dolnych. W Karczmie Łużyckiej można się posilić, degustując regionalne potrawy i zebrać siły przed podróżą, do kolejnych niedaleko znajdujących się 3 miejsc znaczkowych, oznaczonych nr 77,78 i 79. Obiekt usytuowany jest we wsi Buczyny, gm. Trzebiel, w pow. żarskim woj. lubuskiego przy drodze krajowej nr 12 na trasie Żary – Łęknica.

Muzeum Twierdzy Kostrzyn stanowi specyficzny zespół muzealny. Obejmuje on jedyny w swoim rodzaju powierzchniowy pomnik - zniszczoną w 1945 r. i nieodbudowaną kostrzyńską Starówkę wraz z obiektami XVI-wiecznej twierdzy bastionowej. Historia kostrzyńskiej Starówki jest pasjonująca. Stare Miasto ze swoim zamkiem, ratuszem, kościołem parafialnym i rynkiem posiadało niepowtarzalny urok. Wojna spowodowała, że miasto zamarło na bez mała 50 lat. Jeszcze nie tak dawno miejsce po dawnej Starówce mogło budzić jedynie tęsknotę za tym, co przestało istnieć. Dziś spod hałd ziemi wyłoniły się ruiny starych kamienic, bruki uliczek i chodniki, a część obiektów twierdzy została odrestaurowana. Spacer po Starym Mieście to sentymentalna podróż do czasów, kiedy Kostrzyn był jednym z najpiękniejszych miast Brandenburgii.

Zamek został wybudowany w XIII przez książąt piastowskich (czasy Henryka Brodatego), w miejscu strategicznej przeprawy przez Odrę. W zamku, w ówczesnych czasach, mieszkała wdowa po Henryku św. Jadwiga Śląska. W XIV i XV w. zamek został przebudowany i powiększony o nowe budynki. Prawdopodobnie składał się już wówczas z dwóch skrzydeł - północnego i południowego oraz wysuniętego w kierunku zachodnim prostokątnego budynku z przejazdem bramnym i przylegającej do niego ośmiobocznej wieży. W XVI w. przeszedł on na własność elektorów brandenburskich. W XVI w. został przebudowany w stulu renesansowym. W swojej historii kilkakrotnie płonął - ostatni raz w 1945 r. Powstałą ruinę po wojnie zabezpieczono, a następnie częściowo odbudowano w stulu gotycko-renesansowym: skrzydło zachodnie – w tym budynek bramny z ośmiokątną wieżą i budynek tzw. „wozowni” oraz skrzydło południowe – gdzie zachowany został renesansowy podcień arkadowy z krużgankiem w drugiej kondygnacji jako cenny element architektury renesansowej. Obecnie na zamku działa instytucja kulturalna pod nazwą Centrum Artystyczno – Kulturalne „Zamek”. W sporym, interesującym Muzeum można zapoznać sie z historią zamku oraz okolicy, a także z otaczającą przyrodą. Ciekawostką jest sala poświęcona 1000-letniej historii Krosna Odrzańskiego. W niej znajduje się diorama przedstawiająca obronę grodu krośnieńskiego w 1005 roku. Figury uczestników wykonano z godną podziwu precyzją. Dodatkowo w gablotach można obejrzeć figury rycerzy ze średniowiecza. Zwiedzając zamek w Krośnie Odrzańskim, można przy okazji zwiedzić Muzeum Regionalne w Świebodzinie (ok. 40 km) i zdobyć Znaczek nr 513 oraz Międzyrzecki Rejon Umocnień - Znaczek nr 551 (ok. 65 km).

Baszta Pachołków Miejskich w Lubsku, zwana również wieżą Bramy Żarskiej lub Basztą Katowską jest pozostałością po średniowiecznych obwarowaniach otaczających miasto. Mury zostały wymienione w dokumentach już w 1283 roku. Baszta jest zbudowana pod koniec XIV wieku z cegły w stylu gotyckim, założona na planie koła, siedmiokondygnacyjna. W 1834 roku do wieży przeniesiono z ratusza więzienie. Prawdopodobnie w tym okresie powstała nazwa Wieża Pachołków. W okresie międzywojennym do Bramy dostawiono duży budynek mieszkalny. Spod Baszty łatwo dojść deptakiem na plac Wolności, na którym stoją dwie cenne budowle: kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz renesansowy ratusz a w przeciwnym kierunku można trafić do hotelu i restauracji „Duet” położonego nad rzeczką Lubszą.

Sława leży w województwie lubuskim na Pojezierzu Sławskim. Sercem tego obszaru jest jedno z największych jezior zlokalizowanych w zachodniej Polsce – Jezioro Sławskie (854 ha). Szczególne walory przyrodnicze Pojezierza Sławskiego stanowią o bardzo dużych wartościach turystyczno-krajobrazowych gminy. Jezioro ze względu na swoją powierzchnię, zróżnicowaną linię brzegową, wielokilometrowe rozbiegi fal i wiatru, stwarza doskonałe warunki do żeglowania. Plaża miejska z molo i nowym wyciągiem do nart wodnych – wakeparkiem, zlokalizowane są na terenie Sławskiego Centrum Kultury i Wypoczynku. To tutaj najchętniej przybywają wczasowicze oraz wypoczywają mieszkańcy gminy. Oprócz SCKiW swoją siedzibę mają tu inne ośrodki wczasowe i kluby żeglarskie zaopatrzone w niezbędny  sprzęt pływający. Cień w letnie upały oraz zieleń i czyste powietrze zapewnia Park Miejski, który niedawno został podany rewaloryzacji. Jeszcze więcej miejsca do opalania znajdziemy na drugiej już plaży miejskiej, a sporą dawkę adrenaliny dostarcza Park Linowy na terenie SCKiW. Zielonym pasażem stała się także jedna z głównych ulic w mieście – ulica Odrodzonego Wojska Polskiego, której przebudowa niedawno się zakończyła. To tylko niektóre z atrakcji jakie czekają w tym wyjątkowym mieście i równie wyjątkowych, urokliwych okolicach.

Kościół farny jest najcenniejszym zabytkiem Żar. Gotycka świątynia góruje nad zabudową miasta, stanowiąc najważniejszy akcent w jego panoramie. Wzniesiona została w miejscu późnoromańskiego kościoła. Zabytek ten jest najstarszym kościołem parafialnym Żar, towarzyszył narodzinom i rozwojowi miasta, przetrwał mimo kataklizmów, jakich wielokrotnie doświadczył na przestrzeni stuleci. Zanim w Żarach zbudowano ratusz, kościół był miejscem obrad rady miejskiej, tutaj odbywały się zebrania ogółu mieszczan, ścigani przez prawo znajdowali w nim azyl a w czasach wojennych stawał się szpitalem. Podczas drugiej wojny światowej kościół został poważnie uszkodzony i dopiero w 1984 roku ukończono jego odbudowę, dzięki czemu mogła ponownie służyć celom kultowym parafii rzymsko-katolickiej. Na placu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, obok kościoła znajduje się budynek starej plebanii (dziś Muzeum Pogranicza Śląsko-Łużyckiego), kamienna dzwonnica (dawna baszta obronna) oraz siedziba Oddziału PTTK Powiatu Żarskiego.

Muzeum Pogranicza Śląsko - Łużyckiego w Żarach jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest miasto Żary. Muzeum powstało w połowie 2013 roku, a jego celem jest pokazywanie bogactwa kulturowego pogranicza, historycznych Łużyc i zachodnich rejonów Śląska. Muzeum prezentuje przemysł miasta i rejonu ze szczególnym uwzględnieniem porcelany, która stanowiła czołówkę europejskich wyrobów. Bogaty dorobek i tradycje przemysłu szklarskiego, ceramicznego, budowlanego i włókienniczego oraz kopalń węgla brunatnego stanowią ważny element ekspozycji Muzeum. Na szczególną uwagę zasługuje ekspozycja związana z żarskim garnizonem po 1945 roku, którego jednostki wojskowe po likwidacji w 2001 roku przekazały swoje zbiory w depozyt miastu jako darowiznę przyszłemu muzeum.Siedziba Muzeum znajduje się w zbudowanej w XV wieku gotyckiej plebanii. W XVI wieku obiekt rozbudowano, dobudowując w stylu renesansowym drugi budynek. Połączone ze sobą stanowią integralny element zespołu zabudowy kościelnej najstarszej części miasta. W obiekcie są najstarsze i najokazalsze świeckie komnaty w Żarach z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami, a ogromna piwnica ze sklepieniem łukowym nie znajduje analogii w całej okolicy.

Zamek został wybudowany w XIII przez książąt piastowskich (czasy Henryka Brodatego), w miejscu strategicznej przeprawy przez Odrę. W zamku, w ówczesnych czasach, mieszkała wdowa po Henryku św. Jadwiga Śląska. W XIV i XV w. zamek został przebudowany i powiększony o nowe budynki. Prawdopodobnie składał się już wówczas z dwóch skrzydeł - północnego i południowego oraz wysuniętego w kierunku zachodnim prostokątnego budynku z przejazdem bramnym i przylegającej do niego ośmiobocznej wieży. W XVI w. przeszedł on na własność elektorów brandenburskich. W XVI w. został przebudowany w stulu renesansowym. W swojej historii kilkakrotnie płonął - ostatni raz w 1945 r. Powstałą ruinę po wojnie zabezpieczono, a następnie częściowo odbudowano w stulu gotycko-renesansowym: skrzydło zachodnie – w tym budynek bramny z ośmiokątną wieżą i budynek tzw. „wozowni” oraz skrzydło południowe – gdzie zachowany został renesansowy podcień arkadowy z krużgankiem w drugiej kondygnacji jako cenny element architektury renesansowej. Obecnie na zamku działa instytucja kulturalna pod nazwą Centrum Artystyczno – Kulturalne „Zamek”. W sporym, interesującym Muzeum można zapoznać sie z historią zamku oraz okolicy, a także z otaczającą przyrodą. Ciekawostką jest sala poświęcona 1000-letniej historii Krosna Odrzańskiego. W niej znajduje się diorama przedstawiająca obronę grodu krośnieńskiego w 1005 roku. Figury uczestników wykonano z godną podziwu precyzją. Dodatkowo w gablotach można obejrzeć figury rycerzy ze średniowiecza. Zwiedzając zamek w Krośnie Odrzańskim, można przy okazji zwiedzić Muzeum Regionalne w Świebodzinie (ok. 40 km) i zdobyć Znaczek nr 513 oraz Międzyrzecki Rejon Umocnień - Znaczek nr 551 (ok. 65 km).

Jezioro Głębokie znajdujące się nieopodal Międzyrzecza jest turystyczną wizytówką regionu oraz jednym z największych i najbardziej znanych letnisk na lubusko-wielkopolskim pograniczu, z domkami i polami namiotowymi, w których można znaleźć nocleg. Działa tu też od 16 lat Pensjonat Pod Strzechą, odbudowany w 2005 roku w miejscu restauracji Pod Strzechą, która spłonęła w latach 70-tych. Powierzchnia Jeziora Głębokiego to w zależności od źródła ok 112-124 ha. Średnia głębokość jeziora to 9,2 m. przy czym głębokość maksymalna to 25,3 m. Akwen leży na terenie zlewni rzeki Obry jednak nie posiada odpływu. Jego brzegi porastają głównie lasy iglaste, ale na północy i południu w miejscach podmokłych także liściaste. Kąpielisko nad jeziorem Głębokie jest ulubionym miejscem wakacyjnego wypoczynku i weekendowych wypadów mieszkańców Międzyrzecza.

Na obszarze Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa w historycznym budynku przemysłowym uruchomiono Centrum Kulturalno-Edukacyjne Łuk Mużakowa. Centrum położone jest w Łęknicy przy ścieżce rowerowej po dawnej linii kolejowej. Ścieżka bierze początek przy łukowym moście kolejowym na Nysie Łużyckiej /ZT Nr 438/ i prowadzi dalej obok ścieżki geoturystycznej „Dawna kopalnia Babina” /ZT Nr 77 i Nr 79/, przez wieś Buczyny ze Skansenem Łużyckim /ZT Nr  76/ oraz przez Tuplice do Brodów z Pałacem Bruhla /ZT Nr 81/. W Centrum można zwiedzić stałą ekspozycję produktów byłych zakładów przemysłowych: kopalni węgla brunatnego, szamotowni i huty szkła oraz makietę chodnika wydobywczego byłej Kopalni Węgla Brunatnego „Przyjaźń Narodów” w Łęknicy. Placówka oferuje również udział w ciekawych formach aktywności jak warsztaty w zakresie wyrobów ceramicznych, obróbki szkła oraz dodatkowo można przejść przez stanowiska w ogrodzie edukacyjnym. Przed obiektem można sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie na tle mamuta – symbolu dawnej epoki lodowcowej kiedy to powstawała morena czołowa zwana dziś Łukiem Mużakowa. 

Zatonie to niewielka miejscowość położona kilka kilometrów na południe od Zielonej Góry. Pierwsze historyczne wzmianki o miejscowości datuje się na XIII wiek. Pod koniec XVII wieku w Zatoniu wzniesiono pałac w stylu barokowym. W 1841 roku do Zatonia wprowadziła się księżna Dorota Talleyrand–Perrigord, za panowania której pałac i ogród zostają przebudowane w stylu klasycystycznym. Z rządami księżnej Doroty w Zatoniu związanych jest wiele legend, jednak najważniejszym faktem jest to, że była ona osobą cieszącą się ogromnym szacunkiem lokalnej ludności. Księżna otaczała bowiem opieką medyczną najuboższych, budowała kościoły, szkoły i szpitale m.in. w Żaganiu. Ponadto fundowała stypendia dla najuboższych dzieci, a przy wielu pracach, które zlecała, zatrudniała ludzi biednych. Zatonie dzięki obecności Doroty Talleyrand–Perigord miało okazję gościć wiele osobistości, m.in. króla Fryderyka Wilhelma IV oraz kompozytora Franciszka Liszta czy Aleksandra von Humboldt. Miejsce to stało się wówczas ośrodkiem życia kulturalnego i politycznego Księstwa Żagańskiego. Po śmierci Doroty, majątek stopniowo upadał, a w roku 1945 pałac został podpalony dla zatarcia grabieży dokonanej przez Armię Czerwoną. Obecnie ruiny pałacu można oglądać w pozostałościach parku położonego w centrum wsi.

Powstało w 1971 r. z inicjatywy i staraniem miejscowego Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Świebodzińskiej. Siedzibą Muzeum jest zabytkowy ratusz miejski znajdujący się na świebodzińskim rynku. Zbiory Muzeum stanowią w większości przedmioty o charakterze regionalnym w tym głównie pamiątki historyczne, przedmioty o charakterze historycznym, numizmatycznym, etnograficznym, a także eksponaty numizmatyczne, dzieła sztuki i eksponaty przyrodnicze. Muzeum posiada dwie ekspozycje stałe: "Dziejów regionu” oraz "Przyroda Ziemi Lubuskiej".

Mury obronne zostały zbudowane w latach 1272-1290. Wzniesione zostały z nieobrobionego kamienia polnego na zaprawie wapiennej na wysokość 8-9 m, ich długość wynosiła pierwotnie 1700 m, jednak do dnia dzisiejszego zachowało się 1640 m. Wraz z murami przetrwała Brama Młyńska, Baszta Więzienna oraz 37 baszt łupinowych. Brama Młyńska, nazywana też Drezdenecką lub Wschodnią, została wybudowana na początku XIV wieku. Wzniesiona została na wylocie historycznej ul. Młyńskiej i strzegła traktu biegnącego po grobli między dwoma jeziorami miejskimi. Została założona na planie czworobocznym, jest budowlą czterokondygnacyjną, prostopadłościenną, nakrytą dachem dwuspadowym. W 2012 roku z inicjatywy Urzędu Miejskiego zamontowano w Bramie Młyńskiej zrekonstruowaną bronę, wykonaną według historycznych opisów oraz przekazów ikonograficznych.

Muzeum zostało założone przez kostrzyńskiego przyrodnika Janusza Wieczorka. Obecnie prowadzone jest przez Klub Przyrodników. W muzeum można zobaczyć dwie ekspozycje stałe mianowicie „Przyroda dolin rzecznych” oraz „Przyroda miasta Kostrzyna nad Odrą”. Dodatkowo kilka razy do roku organizowane są wystawy czasowe. W punkcie Informacji Turystycznej mieszczącym się przy muzeum funkcjonuje wypożyczalnia rowerów. MUZEUM ZLIKWIDOWANE

Wystawa przyrodnicza poświęcona ekosystemom trawiastym Polski i świata w Stacji Terenowej Klubu Przyrodników w Owczarach. Obok znajduje się gospodarstwo, hodowane są owce rzadkiej rasy wrzosówka, kozy oraz koniki polskie. Przy stacji znajduje się obszar chroniony "Owczary", będący społecznym rezerwatem przyrody chroniącym murawy kserotermiczne z gatunkami stepowymi, takimi jak ostnica Jana, ostnica włosowata, pajęcznica liliowata, mikołajek polny. Murawy można zwiedzać ścieżką przyrodniczą. W budynku stacji znajduje się również schronisko turystyczne.

Otwarte zostało 24 czerwca 1978 r. Składa się ono z dwóch części. Ekspozycja zabytków archeologicznych znajduje się w budynku przy starej przeprawie przez Wartę, przez którą wiódł szlak handlowy prowadzący z Poznania do Szczecina i dalej do Wolina. Obecnie w miejscu tym znajduje się przeprawa promowa. Natomiast po drugiej stronie Warty znajduje się grodzisko-rezerwat archeologiczny. Gród santocki leżący w naturalnie obronnym miejscu jakim były widły rzek Warty i Noteci odegrał ważną rolę w organizacji państwa polskiego przez pierwszych Piastów. Pierwsze prace wykopaliskowe przeprowadzone w latach 1932-1934 związane były z regulacją Warty. Znaczna część zabytków archeologicznych z tego okresu zaginęła. Ponownie badania na grodzisku przeprowadzone zostały w latach 1958-1965. Zgromadzono tu min. naczynia gliniane, relikty produkcji tkackiej czy też metalurgicznej. W trakcie badań znaleziono kości zwierząt domowych i dzikich, które prezentowane są na wystawie.

Kościół w Klępsku  zbudowano w latach 1367-1377 i przez niemal trzy stulecia był siedzibą parafii katolickiej. W 1576 roku kościół przejęli ewangelicy, rozpoczynając długotrwałe prace renowacyjne. Jest to świątynia, z prostokątnym prezbiterium, murowaną zakrystią z 1588 roku i kwadratową, drewnianą wieżą z 1657 roku. Ściany dłuższe są konstrukcji ryglowej, wypełnionej cegłą. Pierwotne są ściany krótsze, o konstrukcji wieńcowej. Kościół okrywa gontowy dach o dwóch kalenicach. We wnętrzu zachowały się charakterystyczne drewniane empory oraz dwupoziomowy układ okien. Bogactwem kościoła jest jego urzekająca polichromia. Na różnych płaszczyznach znajduje się aż 117 biblijnych malowideł, którym towarzyszą starannie wykonane inskrypcje. Obok nich na uwagę zasługuje manierystyczna chrzcielnica z 1581 roku, ołtarz z 1400 roku przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem czy piękna ambona z 1614 roku, przy której zachowała się rzeźba przedstawiająca Marcina Lutra. Kościół jest skarbem renesansowej architektury drewnianej i jedynym tego typu obiektem ewangelickiego kultu nie tylko w Polsce, ale również w Europie. 15 marca 2017 roku świątynię wyróżniono nadanym przez Prezydenta RP tytułem „Pomnika Historii”.

UWAGA!  Zwiedzanie kościoła i zakup znaczka po wcześniejszym umówieniu z przewodnikiem tel. 68 385 16 38

Nazwa została wymyślona przez Towarzystwo Przyjaciół Słońska „Unitis Viribus”. Inicjatywa ta ma na celu m.in. promocję nadwarciańskich rozlewisk oraz zrzeszanie wszystkich przyjeżdżających tu ptakolubów. W stolicy Rzeczpospolitej Ptasiej, w Słońsku, można otrzymać paszport, a tym samym stać się pełnoprawnym Obywatelem ptasiej republiki. Turyści mogą uzyskiwać potwierdzenie pobytu w Rzeczpospolitej Ptasiej otrzymując w paszporcie pieczątkę z wizerunkiem ptaka roku oraz mogą kupić Znaczek Turystyczny. Ujście Warty to mało znana, a niewątpliwie godna bliższego poznania część Polski. Jest to kraina ptaków i wody. Kilka tysięcy hektarów mokradeł, ważnych w skali europejskiej.

Przewóz to wieś gminna położona nad Nysą Łużycką przy końcu drogi krajowej nr 27 prowadzącej z Żar i dalej do Saksonii w Niemczech. Ciekawe dzieje tej miejscowości sięgają czasów wczesnopiastowskich. Istniał już wtedy gród, który strzegł przeprawy przez Nysę Łużycką i szlaku handlowego z Saksonii do Wielkopolski. Wiek XV zapisał się w historii Przewozu tragicznym wydarzeniem. W wyniku bratobójczych walk o sukcesję po Janie I Żagańskim w wieży przewoskiego zamku zmarł śmiercią głodową jego syn Baltazar, uwięziony przez własnego brata Jana II. Od tego czasu istniejącą do dziś wieżę nazywano Wieżą Głodową. Sama wieża zbudowana była z cegły i kamienia polnego w XII w. Jej mury osiągają grubość 3,8 metra i wysokość 22 m z kilkoma otworami strzelniczymi i wejściem prowadzącym na mur obronny wysoki na 6 m. Legenda mówi, że zawsze 15 lipca, dokładnie o północy, rozlega się z lochu przeraźliwy krzyk przekleństwa. To duch zmarłego tutaj księcia Baltazara przeklina swojego brata Jana, sprawcę straszliwej głodowej śmierci.

System umocnień stworzony przez Niemców w latach 1934–1944 dla ochrony wschodniej granicy (Bramy Lubuskiej i przedmościa odrzańskiego). W skład systemu wchodzą między innymi jedne z największych podziemi fortyfikacyjnych świata. Podziemia odcinka centralnego MRU są obecnie rezerwatem nietoperzy, w którym zimuje ponad 30 tys. osobników należących do 12 gatunków. Łączną długość podziemnych korytarzy szacuje się na około 32–35 km. Schrony bojowe wzniesione zostały na całej, około 80-kilometrowej długości linii Frontu. Ich największe nagromadzenie znajdowało się na centralnym odcinku oraz w zamykających ważne strategicznie kierunki grupach warownych (Werkgruppe).

Międzyrzecki Rejon Umocniony jest jednym z największych założeń obronnych w Europie. Stanowi szczytowe osiągnięcie niemieckiej i europejskiej sztuki fortyfikacyjnej lat 30. XX wieku. Budowle MRU są szczególnym przykładem architektury militarnej, co wynika z ich wyjątkowego charakteru, rozwiązań konstrukcyjnych, unikatowych pancerzy fortecznych oraz wykorzystania warunków terenowych. Międzyrzecki Rejon Umocniony jest największą atrakcją turystyczną Ziemi Lubuskiej. Dzisiaj system podziemnych korytarzy stał się idealnym miejscem schronienia dla nietoperzy, zapewne przez dogodne warunki jakie im oferuje, czyli stałą temperaturę 10 stopni, stałą wilgotność oraz mrok. W tymże największym rezerwacie nietoperzy w Środkowej Europie zimuje (od października do kwietnia) ok. 30 000 sztuk (12 różnych gatunków) owych latających stworzeń. Ze względu na ich ochronę podziemne tunele udostępnione są dla turystów w okresie letnim od kwietnia do października. Jeśli zaś chodzi o przeszłość, to najwięcej dowiedzieć się można od naszych przewodników, którzy posiadają ogromną wiedzę na ten temat. Zapraszamy więc do zwiedzania tajemniczych miejsc infrastruktury pomilitarnej w Boryszynie!

Zabór wzmiankowano po raz pierwszy na początku XIV wieku. Imponujący pałac w Zaborze jest jedyną w regionie budowlą przypominającą wczesnobarokowe pałace francuskie. Historia pałacu sięga roku 1677. Powstał on z polecenia Johanna Heinricha von Duennewalda. Budowla skonstruowana została na kształt podkowy z trzema kondygnacjami. Wnętrze pałacu urządzone zostało również według stylu barokowego. Po wojnie rezydencja została przekształcona na Prewentorium Przeciwgruźlicze dla Dzieci, później na Sanatorium Dziecięce, zaś od 1998 roku znajduje się w niej szpital psychiatryczny dla dzieci i młodzieży, stąd też nie ma wstępu do wnętrza pałacu. Budynek otoczony jest fosą głęboką na 3 metry i szeroką na 15 metrów. Wokół dziedzińca stoją piękne barokowe budynki. Do zabudowań należy również park liczący 20 hektarów o symetrycznym układzie alei, których główną osią jest jezioro Liwno.

Dokładna data budowy ratusza w Sulechowie nie jest znana. Przypuszcza się, że budynek powstał na początku XIV wieku. Pierwszy ratusz był małym drewnianym budynkiem, dopiero po tym jak spłonął w pożarze miasta w 1557 roku, na jego miejscu wybudowano murowany renesansowy, dwukondygnacyjny gmach zaopatrzony w dwie wieże. Mniejsza z dzwonem, za pomocą którego wzywano posiedzenia rady miasta, czy ogłaszano alarmy, natomiast druga, wyższa o przekroju ośmioboku. Po raz drugi ratusz spłonął w roku 1633, w czasie trwania wojny trzydziestoletniej. Z powodu braku funduszy, długi czas budynek nie był odbudowywany i stan jego pogarszał się z każdym rokiem. W 1670 roku na dużej wieży zamontowano wahadłowy zegar, zaś na wierzchołku zawieszono sygnalizacyjny dzwon. Gruntownej przebudowy ratusz doczekał się w II połowie XIX wieku. Zlikwidowano wówczas dwuspadowy dach, dobudowując trzecią kondygnację i zlikwidowano liczne przybudówki. W czasie II wojny światowej budynek uległ uszkodzeniu, jednak już w 1945 roku został uporządkowany i zaczął działać w nim Urząd Miejski. Na przełomie lat 60 -70 ubiegłego wieku, przy kolejnym remoncie, wzmocniono wieżę ratuszową, na której zamontowano nowy hełm, a w kilku miejscach odsłonięto fragmenty gotyckich murów. W 2009 roku ratusz zyskał nową elewację i podświetlenie budynku, a w roku 2013 został zrewitalizowany w ramach projektu współfinansowanego przez Unię Europejską. Do chwili obecnej budynek jest siedzibą Urzędu Miejskiego.