Lista znaczków

Tischnerówka - góralska chałupa dobudowana do GOK w Łopusznej - miejsce uznania, pamięci i hołdu dla największego w dziejach Łopusznej syna tej ziemi - ks. prof. J. Tischnera, wybitnego filozofa, wspaniałego kapłana, przyjaciela górali i gór. Miejsce powstania muzeum nie jest przypadkowe, ponieważ ksiądz często bywał w GOK-u. Uczestniczył w spotkaniach z góralami, gościł z okazji różnych imprez i uroczystości, spotykał się z młodzieżą z zespołu góralskiego. Izba Pamięci istnieje od 2004 roku i składa się z dwóch części: sali muzealnej i audiowizualnej. Można tutaj zobaczyć zarówno autentyczne przedmioty należące do księdza profesora, jak również bardzo bogaty zbiór fotografii z rodzinnego albumu Tischnerów, rękopisy księdza, książki, jego listy, dokumenty, nagrody. Część audiowizualna „Tischnerówki” to miejsce gdzie można usłyszeć i zobaczyć księdza profesora w czasie projekcji filmu z jego udziałem pt. „Byli chłopcy byli...”

Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Jeziorach Wysokich jest ciekawym miejscem zarówno edukacyjnym, jak i turystycznym, prowadzonym przez leśników i finansowanym przez Nadleśnictwo Lubsko. Posiada ciekawą, interesującą zarówno do zwiedzania jak i korzystania, infrastrukturę: drewnianą leśniczówkę z 1926 roku w której znajduje się pięć sal wystawowych z ekspozycją przyrodniczą, w formie eksponatów, gablot, efektów dźwiękowych itp., które zwiedza się w asyście przewodnika. Ponadto do dyspozycji jest także sala konferencyjna wyposażona w sprzęt multimedialny, internet, biblioteczkę przyrodniczo leśną, filmotekę i liczne pomoce dydaktyczne. Na zewnątrz uwagę przyciąga ogród dendrologiczny (ok. 2 ha), którego głównym założeniem jest zgromadzenie możliwie największej liczby różnych gatunków sosen (obecnie rośnie 27 gatunków). Rosną tu także ciekawe gatunki drzew i krzewów z różnych stron świata innych rodzajów. Leśne ścieżki dydaktyczne i bardzo ciekawie położone ścieżki spacerowe „Na Wąwozach”, są zorganizowane w formie pętli, czyli zaczynają i kończą się przy budynkach ośrodka. Charakteryzują się one różną długością i stopniem trudności. Kolejną atrakcją jest aleja potomków najsłynniejszych dębów Polski i Europy, w której już dzisiaj rosną potomkowie: „Chrobrego”, „Napoleona”, „Bartka”, Dębu Mużakowskiego, „Lecha”, „Alte Eiche” z landu Hessen z Miejscowości Gießen (najstarszy w landzie Hessen – 1000 letni dąb). Pozostałą część infrastruktury wypełnia drewniana wiata z paleniskiem oraz murowana, 41 metrowa wieża z tarasem widokowym.

Skansen Budownictwa Łużyckiego powstał w 1992 roku z inicjatywy Zdzisławy i Jana Solarzów. Funkcjonuje dzisiaj jako gospodarstwo agroturystyczne, organizujące konferencje i spotkania promujące kulturę Łużyc Dolnych. W Ośrodku można zwiedzić Muzeum Etnograficzne z biblioteką sorabistyczną oraz drewniane chaty, obejrzeć sprzęt domowego użytku i stroje łużyckie z terenu wschodniej części Łużyc Dolnych. W Karczmie Łużyckiej można się posilić, degustując regionalne potrawy i zebrać siły przed podróżą, do kolejnych niedaleko znajdujących się 3 miejsc znaczkowych, oznaczonych nr 77,78 i 79. Obiekt usytuowany jest we wsi Buczyny, gm. Trzebiel, w pow. żarskim woj. lubuskiego przy drodze krajowej nr 12 na trasie Żary – Łęknica.

Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina położona jest w obszarze dawnej podziemnej i odkrywkowej kopalni węgla brunatnego oraz iłów ceramicznych. Wydobycie na skalę przemysłową prowadzone była tutaj w latach 1920-1973. Ścieżka Geoturystyczna Znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Łęknicy, w południowej części Geoparku Łuk Mużakowa. Ścieżka ma długość około 5 km i przebiega przez fragment obszaru należącego do przedwojennej kopalni Babina oraz powojennej kopalni Przyjaźń Narodów – Szyb Babina. Trasa ścieżki prowadzi przez miejsca, gdzie znajdowały się szyby kopalni podziemnej, następnie odgałęzia się w stronę źródła kwaśnych wód żelazistych, przechodzi przez zapadliska kopalni podziemnej, dalej przebiega przez rejon wydobywania iłów ceramicznych oraz przecina bardzo ładnie wykształconą morenę polodowcową. Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina jest obszarem unikatowym w skali całego kraju. Obszar pokopalniany znajduje się obecnie pod ochroną i jest miejscem wielu obserwacji badawczych.

Park Mużakowski to park krajobrazowy z 1. połowy XIX wieku. Założył go na obszarze ponad 700 ha - książę Hermann von Pückler - Muskau, ekscentryczny arystokrata niemiecki, uznany literat, teoretyk i praktyk ogrodnictwa krajobrazowego. Park położony jest w naturalnej, malowniczej dolinie Nysy Łużyckiej, po obu stronach granicy Polski i Niemiec na odcinku przełomu rzeki przez formacje geologiczne moreny czołowej zwanej Łukiem Mużakowa. Park ten tworzy doskonale przemyślaną kompozycję - galerię obrazów utkaną z naturalnych elementów i zastanych wartości terenu - jego ukształtowania, starych dębów, naturalnych jeziorek i cieków wodnych. W 2004 roku w dowód uznania wartości historycznych i artystycznego charakteru parku uznano go za Pomnik Historii i wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Geopark Łuk Mużakowa (niem. Geopark Muskauer Faltenbogen), o powierzchni ponad 170 km2, położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w powiecie żarskim oraz w Niemczech na pograniczu Brandenburgii i Saksonii. Obejmuje on w swoich granicach, ciąg wzgórz morenowych przedzielony graniczną doliną Nysy Łużyckiej o bardzo dobrze zachowanym kształcie otwartej ku północy podkowy, od czego pochodzi jego nazwa - Międzynarodowy Geopark Łuk Mużakowa. Łuk Mużakowa został ukształtowany w efekcie działalności lądolodu skandynawskiego, dlatego posiada on unikalną formę morfologiczną i budowę wewnętrzną, ze specyficznym ułożeniem pokładów węgla brunatnego. Ich płytkie położenie sprzyjało rozwojowi górnictwa, które trwało tu od połowy XIX do drugiej połowie XX wieku. Najbardziej widoczną pozostałością przemysłu wydobywczego są liczne zbiorniki, o niespotykanych rdzawo-żółtych i szmaragdowych barwach, składające się na niespotykany nigdzie w Polsce fascynujący krajobraz polodowcowy i pogórniczy. W polskiej części, Geopark Łuk Mużakowa objęty jest ochroną prawną w formie parku krajobrazowego, o nazwie „Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa”.

Muzeum Pogranicza Śląsko - Łużyckiego w Żarach jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest miasto Żary. Muzeum powstało w połowie 2013 roku, a jego celem jest pokazywanie bogactwa kulturowego pogranicza, historycznych Łużyc i zachodnich rejonów Śląska. Muzeum prezentuje przemysł miasta i rejonu ze szczególnym uwzględnieniem porcelany, która stanowiła czołówkę europejskich wyrobów. Bogaty dorobek i tradycje przemysłu szklarskiego, ceramicznego, budowlanego i włókienniczego oraz kopalń węgla brunatnego stanowią ważny element ekspozycji Muzeum. Na szczególną uwagę zasługuje ekspozycja związana z żarskim garnizonem po 1945 roku, którego jednostki wojskowe po likwidacji w 2001 roku przekazały swoje zbiory w depozyt miastu jako darowiznę przyszłemu muzeum.Siedziba Muzeum znajduje się w zbudowanej w XV wieku gotyckiej plebanii. W XVI wieku obiekt rozbudowano, dobudowując w stylu renesansowym drugi budynek. Połączone ze sobą stanowią integralny element zespołu zabudowy kościelnej najstarszej części miasta. W obiekcie są najstarsze i najokazalsze świeckie komnaty w Żarach z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami, a ogromna piwnica ze sklepieniem łukowym nie znajduje analogii w całej okolicy.

Dom Carla i Gerharta Hauptmannów został odrestaurowany i otwarty w 1994 roku jako oddział Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze. W muzeum zgromadzono eksponaty o charakterze biograficznym, a także portrety, książki i dokumenty związane z Carlem i Gerhartem Hauptmannami. Ponadto w muzeum tym mieści się stała ekspozycja poświęcona królestwu Ducha Gór. Na uwagę zasługują także zbiory i wyroby  huty szkła „Józefina” w Szklarskiej Porębie.  Ponadto na stałej wystawie eksponowane są także dolnośląskie meble ludowe. Sporą część ekspozycji poświęcono biografii patronów tejże placówki oraz ich znajomym. Stałe wystawy wzbogacone są o tematyczne galerie Gerhart Hauptmann, Carl Hauptmann, Stowarzyszenie Twórców św. Łukasza, a także Galeria Wlastimila Hofmana. Dziś Dom Carla i Gerharta Hauptmannów nadal pełni rolę centrum inspirującego ruch artystyczny w okolicy.

Początki muzealnictwa jeleniogórskiego ściśle związane są z drugą połową XIX wieku. W 1880 roku w Jeleniej Górze powstało „Towarzystwo Karkonoskie”, którego działalność polegała m.in. na gromadzeniu oraz ochronie przedmiotów historycznych i artystycznych o tematyce regionalnej. W oparciu o tą działalność w 1888 roku utworzono placówkę muzealną, natomiast w latach 1912 – 1914 wzniesiono nowy gmach muzeum. W roku 1975 placówka zmienia nazwę na Muzeum Okręgowe w Jeleniej Górze, a kilka lat później przejmuje kolejne obiekty tworząc w nich oddziały zamiejscowe m.in. w Bolkowie i Szklarskiej Porębie. W roku 2001 placówka zmienia nazwę na Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze. Muzeum gromadzi, konserwuje, przechowuje i upowszechnia zgromadzone zbiory archeologiczne, etnograficzne i artystyczne. Posiada największą w Polsce kolekcję szkła artystycznego, malarstwa karkonoskiego, kolekcję wyrobów z cyny oraz jedną z większych w Polsce kolekcja XVIII i XIX w. obrazów na szkle. Prowadzi własne badania naukowe i działalność wydawniczą. Od początku 1999 roku jest Samorządową Instytucją Kultury Województwa Dolnośląskiego.

Muzeum Historii i Militariów w Jeleniej Górze znajduje się przy dawnej jednostce wojskowej. Początki ekspozycji sięgają połowy lat 70. ubiegłego stulecia, kiedy w Cieplicach Śląskich powstała Wojskowa Izba Pamięci koła ZBOWiD. Zgromadzono tam łącznie 19 eksponatów, które do dnia dzisiejszego stanowią trzon ekspozycji. W sierpniu 1979 roku powołano do życia Muzeum Walki i Pracy, będące oddziałem Muzeum Okręgowego w Jeleniej Górze, w obrębie którego prezentowano zabytki techniki wojskowej. Od 1985 roku eksponaty znajdują się w obecnej lokalizacji, a opiekę nad nimi sprawuje wojsko. Dopiero w roku 2001 powstaje Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego, który przejmuje opiekę nad ekspozycją i rozbudowuje ją. Od dnia 1 lutego 2013 Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego przemianowany został na Muzeum Historii i Militariów. W muzeum prezentowana jest broń ciężka używana po 1945 roku, a także sprzęt radiolokacyjny. Na uwagę zasługuje fakt, iż urządzenia można oglądać nie tylko z zewnątrz ale także można zapoznać się ze szczegółami wyposażenia wewnętrznego.

Kowary leżą u podnóża Karkonoszy i Rudaw Janowickich. Dom Tradycji to od 1993 roku siedziba Stowarzyszenia Miłośników Kowar. Zadania statutowe SMK to promocja miasta, jego historii i walorów turystycznych. W Domu Tradycji do dyspozycji są 4 sale wystawowe. Na parterze jest stała wystawa „Kowary na starej widokówce” i zabytkowy wiedeński fortepian z 1870 r. Na piętrze stała wystawa „Górnictwo Kowarskie” (TAJNE mapy rosyjskie z poszukiwań i eksploatacji rud uranu po 1945 r.) w 2 salach okolicznościowe wystawy. Na ZT znajduje się herb miasta z 1890 r. Współpracujemy ze Stowarzyszeniem z Schӧnau – Berzdorf. z Niemiec i z miastami Vrchlabi i Zacler w Czechach. Organizujemy koncerty i spektakle teatralne. W 2013 obchodzono 20-lecie stowarzyszenia i 500 lat nadania praw miejskich Kowarom. Stowarzyszenie zostało uhonorowane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Od 2016 roku w Domu Tradycji Miasta Kowary miejscowi artyści w różnych technikach ozdabiają pokojowe drzwi. Temat przewodni to "Kowary i okolice", a swoje prace akrylem namalowali Jerzy Jakubów, Krystyna Matusiak i Stanisław Kanonowicz.

Muzeum Skarbów Matki Ziemi w Arłamowie mieści się Rezydencji Hotelu Arłamów. Ekspozycja składa się z ponad 900 sztuk różnych eksponatów spotykanych w Polsce i na świecie. Są wśród nich zarówno kamienie szlachetne jak również skamieniałości i meteoryty. Spotkać tu więc można nie tylko gips lub kwarc, ale również siarkę czy rudy metali takich jak żelaza, cynku czy miedzi. Wśród kamieni szlachetnych zwiedzających na pewno zainteresują rubiny, agaty, jaspisy, malachity i szmaragdy, a prawdziwą perełką jest niezwykle rzadki niebieski diament. W muzeum znajdziemy także skamieniałości i blisko 200 odłamków meteorytów oraz ważący blisko 10 kg bursztyn.Obecnie trwają prace nad nową aranżacją pomieszczenia ze zbiorami. Do kolekcji doszły nowe okazy minerałów, skamieniałości, oszlifowanych klejnotów, meteoryt Morasko ważący 17 kg, diament nat. o szlifie brylantowym: czarny 9,54 ct, biały 4,81 ct. Do 30.11.2015 r. ekspozycja mieści się w salonie jubilerskim Diamond & Gold, a zwiedzanie jest bezpłatne.

Budynek dawnego teatru zdrojowego w Dusznikach – zwany „Dworkiem Chopina” powstał w 1802 roku. Uroczystość położenia kamienia węgielnego pod budowę odbyła się w  1802 roku. Do końca 1805 roku wykonano wszystkie zaplanowane elementy. Dziś Dworek Chopina, jest najstarszym obiektem w dusznickim zdroju. W Dworku od zawsze skupiało się życie kulturalne uzdrowiska. W 1826 dał w nim swój pierwszy charytatywny koncert F. Chopin. Obiekt jest codziennie dostępny dla zwiedzających w godzinach 10.00-17.00. Obejrzeć go można za symboliczną opłatą 1 zł. Każdy zwiedzający otrzyma gratis oficjalną miejską pocztówkę, którą można przyozdobić pamiątkową pieczęcią z wizerunkiem Dworku Chopina. Można tam również uzyskać informację dotyczącą pozostałych zabytków w mieście i nabyć pamiątki. W pierwszej połowie sierpnia odbywa się w nim Międzynarodowy Festiwal Chopinowski, (pierwszy Festiwal odbył się 25-26 sierpnia 1946 r.) W Dworku  odbywają się w  również: Festiwal Mendelshona oraz Muzyka Epok, a przez cały rok jest to centrum dusznickiej kultury.

Muzeum Porcelany w Wałbrzychu mieści się w klasycystycznym pałacu z 1803 roku należącym przed wojną do rodziny Albertich - wałbrzyskich kupców, przemysłowców i mecenasów sztuki. Obiekt położony jest w ścisłym śródmieściu Wałbrzycha. Główną atrakcją Muzeum jest kolekcja historycznej porcelany pochodzącej zarówno z terenu Śląska, w tym fabryk wałbrzyskich, jak również z licznych, znaczących wytwórni polskich i europejskich. Aranżacja sal wystawowych pozwala z jednej strony zdobyć podstawową wiedzę na temat ceramiki, a szczególnie porcelany - jej produkcji i historii, z drugiej - wejść w klimat minionych stuleci i znaleźć się w otoczeniu dawnych, pięknych przedmiotów, mebli i obrazów. W muzeum obejrzeć można również kolekcję współczesnego malarstwa polskiego, w której znajdują się dzieła artystów, takich jak Jerzy Duda-Gracz, Zdzisław Beksiński, Franciszek Starowieyski czy Jerzy Nowosielski.

Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa rozpoczęło swą działalność, w miejsce zlikwidowanego skansenu lokomotyw parowych, w 2004 roku. Muzeum zajmuje się dokumentowaniem historii kolei na terenie Śląska i Polski. Obszar zainteresowań obejmuje również dziedzictwo przemysłowe regionu. W skład zbiorów Muzeum wchodzi m.in. normalnotorowy tabor kolejowy wyprodukowany w latach 1890- 1970. Wystawę tworzy 40 lokomotyw parowych produkcji polskiej, niemieckiej, amerykańskiej i angielskiej oraz przeszło 100 innych pojazdów kolejowych ( lokomotyw spalinowych i elektrycznych, wagonów osobowych i towarowych, a także kolejowych pojazdów specjalistycznych). Muzeum gromadzi również zbiory ikonograficzne i przedmioty użytkowe związane z historią kolei. Unikatowa, zarządzana kolejowymi urządzeniami nastawczymi, makieta kolejowa H0 pozwala odwiedzającym na zapoznanie się ze specyfiką zarządzania i bezpieczeństwa ruchu kolejowego. Dział poświęcony historii transportu tworzy wystawa zabytkowych motocykli związanych z historią motocyklizmu na Śląsku. W hali parowozowni znajduje się zbiór zabytkowych maszyn i urządzeń przemysłowych z zakładów i wytwórni z terenów Śląska.

Placówka muzealna Samorządu Województwa Dolnośląskiego w miejscowości Duszniki-Zdrój, utworzona w 1968 r. w starym XVII-wiecznym młynie papierniczym nad Bystrzycą Dusznicką. Młyn papierniczy w Dusznikach to zabytek techniki. Elementami charakterystycznymi dla papierni są dach kryty gontem, zakończony od zachodu barokowym szczytem wolutowym oraz oryginalny pawilon wejściowy w kształcie wieży, a we wnętrzach budynku – polichromia z XVII-XIX stulecia. Obiekt posiada dużą wartość historyczną w skali Polski i jest jednocześnie ciekawą atrakcją turystyczną. 20 września 2011 młyn papierniczy w Dusznikach-Zdroju decyzją Prezydenta RP uzyskał status pomnika historii.

Muzeum w Ziębicach istnieje od 1931 r. i aż do lat 70-tych XX w. było typowym muzeum regionalnym gromadzącym pamiątki z Ziębic i okolic. W latach siedemdziesiątych ziębickie muzeum przyjęło nazwę i specjalizację Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego, ale starało się łączyć funkcję muzeum specjalistycznego i regionalnego. Od 2023 r. zgodnie z charakterem swoich zbiorów i ekspozycji stałej, zmieniło nazwę na Muzeum Domu Śląskiego. Swoje bogate i różnorodne zbiory muzeum prezentuje na 10 stałych ekspozycjach. Można u nas obejrzeć zarówno dawne sprzęty mieszczańskiego gospodarstwa domowego jak i zbiory rzemiosła artystycznego oraz sztuki śląskiej, a także pamiątki z dziejów Ziębic i Ziemi Ziębickiej. Na ekspozycji zaaranżowano dawne pomieszczenia domowe jak m.in. kuchnia, salonik mieszczański biedermeier, gabinet barokowy czy salon mieszczański z przełomu XIX i XX w. poświęcony artystom Marcie i Josephowi Langerom. Siedzibą muzeum jest zabytkowy budynek ratusza miejskiego. Obecny budynek ratusza pochodzi z 1890 r. i jest już trzecim z kolei, wszystkie ulokowane były w tym samym miejscu.

Średniowieczna Osada Górnicza to bardzo dokładna replika dawnej osady górniczej. Park usytuowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie Kopalni Złota, a znajdujące się w nim kopie urządzeń zbudowane zostały z zachowaniem ich oryginalnych rozmiarów na podstawie średniowiecznych rycin Georgiusa Agricoli. Wszystkie z prezentowanych w parku urządzeń działają, o czym może przekonać się każdy turysta biorąc udział w prezentacjach działania średniowiecznych maszyn. Zwiedzanie Parku można spokojnie określić jako podróż w czasie, a turyści dodatkowo natrafiają na pełen tajemnic i strachów podziemny tunel, który kończy się wizytą w Chacie złotostockiego Kata. Dodatkową atrakcją tego miejsca są częste wizyty zawodowych kowali, garncarzy czy przedstawicieli innych zawodów niegdyś spotykanych w tego typu wioskach. Średniowieczna Osada Gónicza w Złotym Stoku jest jedyną tego typu atrakcją w Europie. Tak bogaty zbiór replik oraz dbałość o dokładność ich odtworzenia replik sprawia, że znajdzie tu dla siebie coś ciekawego zarówno turysta dorosły jak i dzieci.

Ogród Bajek w Międzygórzu położony jest na wysokości 780 m n.p.m. Założony został tuż po I wojnie światowej przez pracownika leśnego Izydora Kriestena, który z dużą wyobraźnią tworzył bajkowe postacie z korzeni drzew, szyszek, kory i umieszczał je koło swego domu. Oprócz samych bajkowych postaci Kriesten urządził tam ogród z wieloma gatunkami drzew i krzewów ozdobnych. Po II wojnie światowej ogród uległ częściowemu zniszczeniu i dewastacji. Opiekę nad nim na przestrzeni kilku dziesięcioleci sprawowały osoby prywatne a później także harcerze z Poznania, którzy ogród odbudowali i umieścili w nim nowe eksponaty. Po 1981 roku ogród na skutek zaprzestania nad nim opieki ponownie uległ dewastacji i zniszczeniu. Dopiero działacze Oddziału PTTK w Międzygórzu, którzy w 1985 roku przejęli obiekt dokonali jego odbudowy. Uroczyste otwarcie ogrodu po odbudowie nastąpiło 14 września 1986 roku. Obecnie ogród jest popularnym celem spacerów zarówno dla dzieci jak i towarzyszących im dorosłych.

Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej jest jedynym muzeum w Polsce, w którym gromadzone są eksponaty dotyczące ognia. Nazwa muzeum związana jest z dziedziną nauki, jaką jest filumenistyka. Wyraz ten oznacza kolekcjonowanie etykiet i opakowań zapałczanych oraz przedmiotów związanych z metodami niecenia ognia, przede wszystkim takimi jak suche patyki, krzesiwa metalowe i skałkowe, różnego rodzaju zapałki oraz zapalniczki. Muzeum mieści się w dwóch budynkach wzniesionych w latach 1821-1823 w stylu klasycystycznym. Mieściły się w nich kościół ewangelicki i przykościelna szkoła ewangelicka. Niestety zaraz po powstaniu oba  budynki zniszczył pożar, a ich odbudowa trwała do 1825 r. Po II wojnie światowej budynek kościoła był nieużytkowany aż do lat 60., kiedy to postanowiono przeznaczyć go na siedzibę nowopowstającego muzeum. Otwarcie Muzeum Filumenistycznego nastąpiło 19 lipca 1964 r. z inicjatywy mieszkańców Bystrzycy Kłodzkiej, przedstawicieli fabryki zapałek oraz Towarzystwa Miłośników Bystrzycy Kłodzkiej. W Muzeum w stałej sprzedaży znajdują się ekskluzywne zapałki pamiątkowe w wyjątkowych opakowaniach. Muzeum Filumenistyczne od lat współpracuje z polskimi filumenistami, a także z polskimi producentami zapałek.

Miasto tkaczy i szewców - tak nazywano Prudnik przed wiekami. Rozkwit przemysłu tkackiego nastąpił w XIX i XX wieku za sprawą rodziny Fränkel i Pinkus - właścicieli jednej z największych fabryk tekstylnych w Europie. Po II wojnie światowej oraz zmianie granic przedsiębiorstwo przekształcono w ZPB „Frotex”. W 2009 r. otwarto Centrum Tradycji Tkackich – oddział Muzeum Ziemi Prudnickiej, mający na celu zachowanie pamięci o potędze tkackiej miasta. W placówce odbywają się warsztaty tkackie, lekcje muzealne, prezentowana jest ekspozycja na temat fabryki i jej przedwojennych właścicieli: m. in. pokój Samuela Fränkla, gabinet Maxa Pinkusa oraz wystawy czasowe.

Pozostałość po XIII - wiecznym zamku jest najstarszym zabytkiem Prudnika jak i najstarszą zachowaną wieżą zamku prywatnego w Polsce. Decyzję o budowie zamku podjął w 1255 r. Marszałek Królestwa Czeskiego Wok z Rosenberga (czes. Rožmberk), nadworny dyplomata króla Przemysła Otakara II. W przeszłości ta cylindryczna budowla w czasie zagrożenia pełniła funkcję miejsca ostatecznej obronny, a grube ściany i wejście do wnętrza na wysokości 12,5 m czyniły z niej twierdzę nie do zdobycia. Po pożarze, który strawił zamek 1806 roku, jedynym widocznym śladem warowni jest ocalała z żywiołu wieża. Obecnie pełni rolę punktu widokowego, z którego można podziwiać panoramę miasta oraz Gór Opawskich.

Główna siedziba Muzeum Ziemi Prudnickiej mieści się w budynku przylegającym do XV–wiecznych murów miejskich i dwóch baszt, gdzie w średniowieczu składano broń. W Arsenale gromadzone są zbiory z dziedziny archeologii, etnografii, historii lokalnej oraz sztuki. Stałe ekspozycje poświęcone zostały m. in. bogatej i wielokulturowej historii Prudnika („Trzy źródła – jedno miasto”), Stanisławowi Szoździe („Krótka historia wielkiego sukcesu”), dawnej kuchni śląskiej, ginącym zawodom. W narożnej baszcie można podziwiać militaria. Licznie prezentowana jest tu broń z okresu wojen napoleońskich. W dziale etnograficznym zwiedzający mogą oglądać stroje ludowe, przedmioty używane w gospodarstwach domowych regionu oraz narzędzia rolnicze, stolarskie i kołodziejskie. W „Galerii pod 2 basztami” zaprezentowane zostały prace m. in. Hanny Bakuły.

Park Nauki i Rozrywki w Krasiejowie to miejsce nastawione przede wszystkim na edukację, ale także i na rozrywkę. W parku o powierzchni około 40 hektarów znajduje się zarówno pawilon paleontologiczny jak i park rozrywki, tunel czasu i kino 5D czy prehistoryczne oceanarium. Ścieżka edukacyjna o długości około 1500 metrów prezentuje przeszło 200 naturalnej wielkości modeli dinozaurów z blisko 70 gatunków. Wart podkreślenia jest fakt, że teren parku to wciąż aktywne wykopaliska paleontologiczne. W pawilonie paleontologicznym prezentowane są skamieniałości triasowych płazów i gadów, które można oglądać przez przeszkloną podłogę. Jest to jedyne muzeum na świecie, które stoi nad czynnym stanowiskiem paleontologicznym. Stanowisko to znane jest od lat 70-tych i stało się słynne na całym świecie dzięki wykopaliskom skamieniałości z okresu triasu późnego, a także pierwszego polskiego dinozaura którym jest Silesaurus opolensis. "Śląski jaszczur z Opola" bo tak potocznie nazywany jest Silesaurus opolensis, był raczej niedużym zwierzęciem. Przy wysokości blisko 50-60 cm miał około 2 metrów długości. W Krasiejowie zobaczyć można zarówno rekonstrukcję szkieletu silezaura jak i całego ciała.

Na północno – wschodnim stoku Grabowej, nieopodal Brennej znajduje się tematyczny "Ogród Bajek", w którym głównymi gospodarzami są postacie z legend i podań z regionu Beskidu Śląskiego. Teren ogrodu podzielony został na cztery strefy-żywioły: ognia, powietrza, wody i ziemi. Każdemu z żywiołów przyporządkowano poszczególne postacie z demonologi słowiańskiej takie jak: Swaróg, Raróg, Radogost, Światowid, Dziewanna, Kupała, Południca, Domowoj, Dworowoj, Skarbnik, Utopiec, 3 rusałki i Płanetnik. Ogród ten to idealne miejsce dla dzieci i dorosłych w przepięknym magicznym otoczeniu, gdzie nie usłyszycie warkotu przejeżdżających samochodów i gwaru ulicy. Jest za to piękna polana, las gdzie wolno szmera górski potok i piękny widok na panoramę Czantorii.

Dolnośląska wieś, ogromna lipa, ziołowy ogród i wielki, stary, bo trzystoletni drewniany spichlerz, i ogromna kolekcja: bryczek, sań karet i powozów, akcesoriów podróżnych, pocztówek, kufrów i... Wszystko to składa się na Muzeum Powozów Galowice. Pod Wrocławiem, 15 km od centrum miasta, w kierunku południowym, czyli w kierunku na Kłodzko i Kudowę Zdrój, nieopodal autostrady mieści się muzeum, które przenosi widza do czasów, kiedy o bruk stukały końskie kopyta i trzeszczały drewniane koła wozów. Kolekcja jest bogata, to: ponad pięćdziesiąt pojazdów zaprzęgowych, różnych, zarówno wyjazdowych, jak i użytkowych oraz mnóstwo sprzętów podróżnych, od siodeł począwszy, poprzez ogrzewacze do karet, a na składanych biureczkach skończywszy.

Ogród zoologiczny we Wrocławiu – znajdujący się przy ul. Wróblewskiego 1–5 we Wrocławiu, założony w 1865. Jest najstarszym na obecnych ziemiach polskich i największym (pod względem liczby wystawianych zwierząt) ogrodem zoologicznym w Polsce. Powierzchnia ogrodu to 30 hektarów. W 2005 we wrocławskim ogrodzie przebywało blisko 7100 zwierząt kręgowych z 565 gatunków. W 2010 we wrocławskim ogrodzie przebywało blisko 4150 zwierząt kręgowych. Łączna liczba gatunków (wraz z bezkręgowcami) wynosiła 876. Misją wrocławskiego ZOO jest zachowanie różnorodności biologicznej w trosce o pełnowartościowy rozwój przyszłych pokoleń.

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu został założony w roku 1811 częściowo na terenie Ostrowa Tumskiego. Jest drugim po Ogrodzie Botanicznym w Krakowie najstarszym tego typu ogrodem w Polsce. Podczas działań wojennych całkowitemu zniszczeniu uległa tutejsza kolekcja roślin szklarniowych. Także drzewostan ogrodu uległ pięćdziesięcioprocentowemu zniszczeniu. Dla zwiedzających ogród udostępniono w 1950 roku. Osiem lat później dokonano gruntownego oczyszczenia stawu z zalegających na jego dnie niewybuchów. W tym samym czasie nad stawem zbudowano drewniany łukowy mostek będący obecnie symbolem ogrodu. W 1974 roku ogród wpisany został do rejestru zabytków województwa wrocławskiego, a dwadzieścia lat później wraz z otaczającym go historycznym centrum Wrocławia uznany zostaje za pomnik historii. Początkowa powierzchnia ogrodu to ok. 5 ha., a obecnie 7,4 ha. Na terenie ogrodu znajduje się blisko 7,5 tysiąca gatunków roślin, a uwzględniając ich różne odmiany liczba ta sięga 11,5 tysiąca taksonów. Oprócz ekspozycji roślin w ogrodzie, na terenie alpinarium, można podziwiać zbudowany w 1856 roku przekrój geologiczny wałbrzyskich złóż węgla kamiennego wraz z wkomponowanymi w niego skamieniałymi odciskami wymarłych roślin i skamieniałych pni drzew. Filią wrocławskiego Ogrodu Botanicznego jest Arboretum w Wojsławicach.

Arboretum w Wojsławicach, położone malowniczo wśród Wzgórz Strzelińsko-Niemczańskich, to jeden z najpiękniejszych parków na Dolnym Śląsku, niezwykłe miejsce wypoczynku i przyrodniczej edukacji. Zostało założone na początku XIX w., a od 1988 r. jest filią Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Do atrakcji tego założenia (62 ha) należą również: zabytkowy folwark z galerią, skansen wsi dolnośląskiej, kuźnia kołowa, plac zabaw dla dzieci, miejsca piknikowe dla turystów, a także letnia kawiarenka nad stawem. Odbywają się tu, popularne wśród miłośników roślin, wystawy, specjalistyczne kiermasze, wykłady i warsztaty, a także festiwale i pikniki.W Arboretum rośnie ponad 10 tysięcy różnych roślin, w tym egzotyczne drzewa i krzewy, a towarzyszą im wielobarwne kobierce bylin. Największe i najcenniejsze kolekcje to: Narodowa Kolekcja Różaneczników (Rhododendron) – unikatowa w Polsce, obejmuje stuletnie krzewy reprezentowane przez ponad tysiąc gatunków i odmian, Narodowa Kolekcja Liliowców (Hemerocallis) – największa w Europie (ponad 3 tys.), uzyskała certyfikat ogrodu pokazowego „Display Garden American Hemerocallis Society”, Narodowa Kolekcja Bukszpanów (Buxus) – liczne okazy uprawiane są w Polsce po raz pierwszy, Sad Historycznych Odmian Czereśni z Dolnego Śląska – obejmuje ponad 12 ha, a także liczne hortensje, magnolie, piwonie, funkie, miskanty, paprocie i wiele, wiele innych.

Obecne Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza na Lubomirze zostało wybudowane w miejscu przedwojennej stacji obserwacyjnej (1922-44), która była zamiejską filią Obserwatorium Krakowskiego. Pomysłodawcą utworzenia tej placówki był prof. Banachiewicz. W tamtych czasach, stacja Lubomir zasłynęła z odkrycia dwóch komet: 3.04.1925 r. przez Lucjana Orkisza (C/1925 G1 Orkisz) i 17.07.1936 przez Władysława Lisa (C/1936 OI Kaho-Kozik-Lis). We wrześniu 1944 r. obserwatorium zostało spalone w wyniku działań wojennych. W październiku 2007 oddano no użytku nowy budynek, nazwany na cześć prof. Tadeusza Banachiewicza. Aktualnie prowadzona jest działalność naukowa, dydaktyczna i popularyzatorska - Obserwatorium Astronomiczne im. T. Banachiewicza jest jedynym w Polsce obserwatorium, które można zwiedzić w każdy weekend bez wcześniejszej zapowiedzi, a także uczestniczyć w prelekcjach i pokazach nieba.

Muzeum Jana Pawła II w Starym Sączu mieści się w Ołtarzu Papieskim, który jako jedyny w Polsce pozostał na miejscu swojego powstania. To dzięki dużemu zainteresowaniu ze strony pielgrzymów i turystów zadecydowano o pozostawieniu Ołtarza oraz stworzeniu muzeum. Autorem Ołtarza jest Andrzej Remi, a sam obiekt nawiązuje do góralskiej architektury pasterskiej. Pomieszczenie, gdzie w czasie uroczystości kanonizacyjnych bł. Kingi w czerwcu 1999 roku znajdowała się zakrystia dla kardynałów i biskupów zostało przeznaczone na Muzeum ku czci Papieża - Polaka. Możemy zobaczyć tam między innymi: medale pamiątkowe, przedmioty należące do św. Jana Pawła II, pamiątki z wizyt apostolskich czy pierwsza Piusa Ojca Świętego. Przy Ołtarzu powstał również w 2010 roku Rekolekcyjny Dom Pielgrzyma "Opoka".

Ogrody Biblijne w Muszynie są pod względem obszaru największe w Polsce. Projekt Ogrodów opiera się na zagospodarowaniu zabytków w skład których wchodzą: kościół parafialny p.w. św. Józefa z XVII w., murowana dzwonnica, mur ogrodzeniowy, kapliczka, drzewostan i XIX wieczna plebania..Ogrody są miejscem modlitwy, medytacji, dialogu i wypoczynku, spotkania z Bogiem w Jego Słowie, obrazach biblijnych i biblijnej roślinności. Zrealizowane są w konwencji trzech Świątyń: Świątyni Jerozolimskiej - stan obecny; "kamień na kamieniu", Świątyni Parafialnej i Kościoła czasów mesjańskich - Apokaliptycznego Nowego Jeruzalem. Projektantem Ogrodów jest dr Zofia Włodarczyk z UR w Krakowie, instalacje biblijne wykonał Karol Badyna z ASP w Krakowie. Pomysłodawcą jest proboszcz parafii ks. Paweł Stabach.

Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej jest jedyną w regionie placówką, która zgromadziła znaczną ilość dokumentów i materiałów historycznych dotyczących okresu II wojny światowej, a także historii miasta i regionu. Jest drugą, po Muzeum Wojska Polskiego, jednostką z największą kolekcją militariów w Polsce posiadającą wiele unikatowych eksponatów. Położone nad zalewem Rejów, obejmuje prawie 2 ha ekspozycji plenerowej, na której wystawiony jest głównie sprzęt wojskowy - około 150 eksponatów: samoloty bojowe, czołgi, działa szturmowe, transportery opancerzone, wyrzutnie rakiet i pełnomorski kuter torpedowy. W zbiorach, posiada również unikalne egzemplarze broni palnej, która była na wyposażeniu Wojska Polskiego, Armii Radzieckiej i Werhmachtu w okresie II wojny światowej. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje polski karabin przeciwpancerny Ur, który w 1939 roku mógł zniszczyć lub uszkodzić praktycznie każdy niemiecki pojazd pancerny oraz produkowany w warunkach konspiracyjnych, w Suchedniowie, wzorowany na brytyjskim modelu, pistolet maszynowy Sten. Muzeum gromadzi głównie militaria, ale ważną częścią jego zbiorów jest dział poświęcony Staropolskiemu Okręgowi Przemysłowemu, który rozwijał się nad przepływającą nieopodal rzeką Kamienną. Zachowane do dzisiaj pozostałości „wielkiego pieca” huty Rejów z XVIII/XIX w. stały się jedną z wielu atrakcji turystycznych, które oferuje placówka muzealnicza.

Muzeum w Ostródzie mieści się w pokrzyżackim zamku, usytuowanym w pobliżu wschodniego nabrzeża Jeziora Drwęckiego u ujścia rzeki Drwęcy. Budowę zamku w jego pierwotnym kształcie rozpoczął w połowie XIV wieku ówczesny komtur Günter von Hohenstein. Była to budowla charakterystyczna dla tzw. domu konwentu, siedziby nie tylko administracyjnej, ale pełniącej również funkcje klasztorne dla przebywających tam członków Zakonu – braci-rycerzy i braci-księży. Nowe założenie wzniesiono na kamiennej podmurówce, na planie zbliżonym do kwadratu. Posiadało ono cztery skrzydła, każde o szerokości ok. 14,3 m, z bramą wjazdową i mostem zwodzonym umieszczonymi od zachodu. Wszystkie skrzydła były podpiwniczone i posiadały trzy kondygnacje naziemne. Na parterze znajdowały się głównie pomieszczenia gospodarcze. Piętro przeznaczone było na pomieszczenia mieszkalne rycerzy-zakonników, komnaty komtura, pokoje gościnne i kaplicę zamkową. Najwyższa kondygnacja była piętrem obronnym. Znajdowały się tam również pomieszczenia spichrzowe z rezerwami zboża. We wschodnim skrzydle mieściła się zbrojownia, gdzie przechowywano zapasy różnego typu uzbrojenia. Już pod koniec XIV wieku zamek zaopatrzony był w broń palną w postaci hakownic i dział z odpowiednim zapasem kamiennych kul. Dziedziniec otaczały dostawione do murów krużganki zapewniające wewnętrzną komunikację. Na ówczesny kształt zamku istotny wpływ miał pożar z 1788 roku oraz działania wojenne armii sowieckiej w 1945 roku. Wtedy też zamek pozostał w ruinie do końca lat 70-tych.

Pierwszy zamek murowany na miejscu wczesnośredniowiecznego grodu wybudował prawdopodobnie Kazimierz Wielki. Za panowania Zygmunta Starego rozpoczęto jego wielką rozbudowę, która za czasów Zygmunta Augusta doprowadziła do powstania renesansowego zamku. W okresie wojny polsko - szwedzkiej, zamek sandomierski spotkała katastrofa. Wybuch amunicji w piwnicach spowodował zniszczenie skrzydeł wschodniego, południowego, a może i północnego. Najmniej ucierpiało skrzydło zachodnie i tylko ono zostało później odbudowane. Na zlecenie króla Jana III Sobieskiego zamek został przebudowany w budynek typu pałacowego. W późniejszych wiekach, aż do 1959 roku mieściło się w nim więzienie. Po wieloletniej konserwacji i przebudowie wnętrz, zamek stał się siedzibą Muzeum Okręgowego. W obecnej postaci jest to budowla czterokondygnacyjna na planie prostokąta, z dwiema narożnymi wieżami, nakryta wysokim dachem czterospadowym. Będąc w okolicach Sandomierza, kontunując lekcję historii i sztuki, można zdobyć także inny Znaczek Turystyczny - Nr 541 Zaspół Zamkowo-Parkowy w Baranowie Sandomierskim.

Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi znajduje się w zabytkowym budynku z 1856 roku według projektu Jana Karola Mertschinga. W budynku pierwotnie mieściła się Szkoła Powiatowa Realna, następnie Łódzka Szkoła Rzemieślnicza, na krótko w gmachu urzędował także Magistrat łódzki. Obecny budynek to efekt wizji dwóch łódzkich architektów – Hilarego Majewskiego (1884) oraz Wiesława Lisowskiego (w latach 1924-1925). Ostatecznie budynek otrzymał klasycystyczną formę okazałego czteropiętrowego gmachu. Od 1945 roku stał się siedzibą Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego, które stało się największym muzeum w Łodzi. Muzeum gromadzi eksponaty: archeologiczne związane z prehistorią regionu, etnograficzne, numizmatyczne, a także udostępnia zbiory kultur pozaeuropejskich (japońskiej, afrykańskiej). Posiada również ciekawy zbiór Działu Widowisk Lalkowych. Muzeum mieści się w jednym z charakterystycznych miejsc Łodzi, a mianowicie na Placu Wolności z pomnikiem Tadeusza Kościuszki projektu Mieczysława Lubelskiego.

Skansen „Łęczycka Zagroda Chłopska” w Kwiatkówku niedaleko Łęczycy to jeden z trzech elementów projektu pod nazwą „Tum – perła romańskiego szlaku”. Skansen odtwarza warunki życia wsi łęczyckiej z okresu międzywojnia i prezentuje rzadkie budownictwo gliniane. Składa się z glinianej chałupy, zabudowań gospodarskich, wiatraka, kuźni, olejarni oraz mniejszych form takich jak: studnia, kapliczka i ule. Główną atrakcją skansenu jest wiatrak pochodzący z 1820 roku, gdzie w przyszłości mają być prezentowane pokazy mielenia zboża oraz wystawa obrazująca młynarstwo wiatrowe, bardzo popularne na tych terenach. Skansen w swej edukacyjnej roli pomoże każdemu wyobrazić sobie jak wyglądała i funkcjonowała polska wieś przed około stu laty. W otoczeniu skansenu w Tumie można podziwiać 850 letnią romańską archikolegiatę łęczycką pw. NMP i św. Aleksego ufundowaną przez synów Bolesława Krzywoustego oraz drewniany kościół pw. Św. Mikołaja z 1761 roku. Skansen wraz z rekonstrukcją grodziska i pawilonem muzealnym, jest ośrodkiem zamiejscowym Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi.

Pożarnicze Centrum Historyczno - Edukacyjne Ziemi Łódzkiej powstało w 2007 roku. To jedna z najciekawszych atrakcji turystycznych gminy Wolbórz. Właśnie tu można szukać korzeni pożarnictwa polskiego, bo stąd pochodził jego prekursor Andrzej Frycz Modrzewski. W Centrum znajdują się m.in. bogate zbiory sprzętu strażackiego, zabytkowe sikawki konne i motopompy, umundurowanie, uzbrojenie osobiste strażaka, odznaczenia, stare fotografie i dokumenty. Atrakcją dla najmłodszych są również miniatury pojazdów pożarniczych i sikawek konnych oraz duża kolekcja miniatur pojazdów strażackich, pochodzących z różnych krajów. W muzeum znajdują się również zbiory regionalne, którymi opiekuje się powstałe w 1963 roku Stowarzyszenie Przyjaciół Wolborza. Można zobaczyć gromadzone przez lata pamiątki z czasów II wojny światowej, stare dokumenty historyczne, a także zbiory kultury ludowej: dawne ubiory męskie i kobiece, sprzęt gospodarstwa domowego, jak również sztukę ludową. Centrum Pożarnicze stwarza również możliwość przeprowadzenia w swych murach ciekawych i atrakcyjnych lekcji tematycznych czy historycznych z wykorzystaniem multimediów. Ponadto w muzeum można zorganizować własną wystawę kolekcjonerską.

Rezydencja Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta wybudowana została w Piotrkowie w latach 1511-1519, w znanej formie zachodnioeuropejskich „pałaców wieżowych”. Ten gotycko-renesansowy obiekt zbudowany został przez Benedykta Sandomierzanina, który posadowił „zamek” na sztucznym nasypie i otoczył go fosą. Rezydencja była miejscem narad króla z senatorami, a po śmierci Zygmunta Augusta została siedzibą starostwa grodowego. Przez okres kilkunastu lat od 1578 roku obradował tu Trybunał Koronny. Po zniszczeniach poczynionych w trakcie wojny polsko-szwedzkiej, około 1670 roku „zamek” został odbudowany przez starostę piotrkowskiego Michała Warszyckiego. W 1869 roku budowla została przekazana dla potrzeb garnizonu wojsk rosyjskich. Od 1922 roku rezydencja ostatnich Jagiellonów została siedzibą Muzeum Krajoznawczego PTK. Obecne zbiory Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim w czterech podstawowych działach: archeologii, historii, etnografii i sztuki liczą ponad 20 tysięcy eksponatów.

Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie zostało założone w 1986 r. i zajmuje budynki oraz teren dawnej Sochaczewskiej Kolei Dojazdowej, której początki sięgają 1922 r. W dwóch salach wystawowych mieszczą się zbiory obrazujące rozwój kolejnictwa wąskotorowego na tym terenie, a w największym w Polsce tego typu skansenie eksponowanych jest obecnie 139 egzemplarzy taboru wąskotorowego, m.in. parowozy Px29, Px48 czy Kp4. Wyjątkową atrakcją dla zwiedzających są przejażdżki zabytkowym pociągiem turystycznym na skraj Puszczy Kampinoskiej. Pociąg kursuje przez 6 miesięcy w roku: od końca kwietnia do końca października w określone dni tygodnia. Jednym z głównych elementów wycieczki pociągiem turystycznym jest piknik połączony z ogniskiem i grillowaniem w Osadzie Puszczańskiej w Tułowicach.

Muzeum Regionalne w Siedlcach powstało w 1928 roku. Mieści się w XVIII-wiecznym ratuszu klasycystyczno-barokowym. Budynek wzniesiono z inicjatywy ówczesnych właścicieli miasta – książęcej rodziny Czartoryskich. Stanowi centrum dużego reprezentacyjnego placu miejskiego i jest ważną częścią układu urbanistycznego. Siedlecka placówka gromadzi eksponaty z zakresu sztuki, historii, fotografii archiwalnej, numizmatyki, etnografii i archeologii. Prowadzi również badania naukowe oraz działalność edukacyjną, wystawienniczą i wydawniczą. W swoich zasobach posiada ponad 12 tysięcy eksponatów. Są to malarstwo i grafika XIX i XX w., największa w Polsce kolekcja części niemieckich rakiet balistycznych V-2, bogaty zbiór szklanych negatywów z przełomu XIX i XX wieku oraz  tkaniny, rzeźby, sprzęt gospodarstwa domowego i narzędzia rolnicze.

Muzeum Ziemiaństwa w Dąbrowie – Oddział Muzeum Regionalnego w Siedlcach to dwór i oficyna zbudowane około 1852 r. dla rodziny Dobrzyńskich. Kolejnymi ich właścicielami byli Bujalscy i  Fayettowie, a  do 1944 r. – Ignacy Fonberg. Majątek rozparcelowano, a rodzina musiała opuścić Dąbrowę. Od 2011 roku obiekt był remontowany i przygotowywany do celów muzealnych. We dworze prezentowane są zabytkowe wnętrza ziemiańskie przełomu XIX i XX wieku, jak: kancelaria dworska, pokój pani domu, sypialnie, salon, jadalnia, kuchnia, łazienka itp. W parku można obejrzeć obiekty nawiązujące do dawnej części gospodarczej majątku jak: spichlerz, gołębnik, wędzarnia itp.

Muzeum Pożarnictwa w Kotuniu – Oddział Muzeum Regionalnego w Siedlcach to jedyne muzeum techniczne w regionie. Mieści się w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej. Powstało w 1982 r., a w następnym roku zostało przekształcone w Oddział Muzeum Okręgowego w Siedlcach, obecnie Regionalnego. W zasobach posiada ponad 1000 eksponatów. Zbiory muzeum to niejednokrotnie wyjątkowe okazy zabytkowego sprzętu pożarniczego m.in.: motopompy, wozy strażackie, sprzęt gaśniczy, umundurowanie strażackie. Muzeum posiada również bogate zbiory fotografii, sztandarów, odznaczeń i medali.  Głównym obszarem zainteresowania muzeum jest kultura i technika polskiego pożarnictwa od XIX w. do czasów współczesnych.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Siedzibą muzeum jest dawny klasztor Sióstr Bernardynek z początku XVII wieku ufundowany przez Annę Koniecpolską - matkę hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego. Budynek w swym obecnym kształcie funkcjonuje od 1969 roku. Wcześniej znajdowała się tu m.in. fabryka sukna, kino i stolarnia. Obecnie w podziemiach dawnego klasztoru można oglądać małą wystawę fotograficzną obrazującą dzieje budynku oraz zabytki archeologiczne z terenu ziemi wieluńskiej, wśród nich: biżuterię, naczynia, broń i przedmioty codziennego użytku od epoki kamienia aż po średniowiecze. Interesująco prezentują się pamiątki z przedwojennego Wielunia oraz bogata ikonografia obrazująca skutki bombardowania miasta dokonanego przez niemieckie lotnictwo nad ranem 1 IX 1939 roku. W muzeum obejrzymy także zabytki związane z przeszłością podwieluńskiej wsi, m.in. wnętrze chaty, narzędzia rolnicze i stroje regionalne. Muzeum organizuje wystawy czasowe, koncerty, konferencje i seminaria. Prowadzi działalność wydawniczą obejmującą publikacje związane z dziejami ziemi wieluńskiej. Organizuje lekcje i warsztaty muzealne z wykorzystaniem ciekawych rekwizytów i niepowtarzalnych wnętrz.

Modrzewiowy dwór w Ożarowie położony jest w odległości 11 km od Wielunia. To czteroalkierzowy budynek, krytym gontem, wzniesiony w 1757 roku przez Władysława Bartochowskiego, kasztelana wieluńskiego. Dwór tworzy wyjątkowo cenną przestrzeń ukazującą tradycję szlachecką oraz ziemiańską. Mieszczą się w nim głównie zbiory działu sztuki Muzeum Ziemi Wieluńskiej. Zgromadzone zabytki pochodzą w części z dworów ziemi wieluńskiej, np. piece kaflowe, barokowe szafy czy kufry. Muzeum Wnętrz Dworskich w Ożarowie Oddział Muzeum Ziemi Wieluńskiej organizuje raz w miesiącu koncerty kameralne, które odbywają się w sali kominkowej lub przestrzeni dworskiej. Na terenie parku znajduje się oficyna dworska, w której prezentowane są wystawy czasowe oraz wieża widokowa. Natomiast ok. 1 km od dworu okazale prezentuje się wiatrak typu „koźlak” wyposażony w urządzenia młynarskie.

Siedzibą muzeum regionalnego w Złotowie jest szachulcowy dom mieszczański pochodzący z XVIII wieku. Po gruntownym remoncie oddano do użytku obiekt muzealny z misją „krzewienia przywiązania i miłości do ziemi naszych przodków”. W Muzeum Ziemi Złotowskiej znajdują się zbiory archeologiczne, historyczne i etnograficzne, związane z miastem i okolicą. Dział archeologiczny prezentuje zabytki pochodzące z badań prowadzonych w okresie powojennym. Wyeksponowane są przedmioty i narzędzia pracy z poszczególnych epok, zwłaszcza typowe dla kultury pomorskiej. Najbogatszy dział etnograficzny, z czarną kuchnią i izbą krajeńską, to ilustracja kultury ludowej naszego regionu. W saloniku mieszczańskim z początku XX wieku pokazany jest Złotów z pogranicza trzech kultur: polskiej, niemieckiej i żydowskiej. Osobna ekspozycja poświęcona jest Związkowi Polaków w Niemczech oraz działalności ks. dra Bolesława Domańskiego, jak też szkolnictwu polskiemu w okresie międzywojennym. Ponadto w muzeum prezentowane są wystawy czasowe, tematyczne, często ze zbiorów indywidualnych artystów czy kolekcjonerów. Bardzo bogata jest oferta książek o tematyce regionalnej wydawana przez Bibliotekę Muzeum Ziemi Złotowskiej oraz wybór pamiątek regionalnych.

Muzeum Młynarstwa w Jaraczu położone jest w odległości 40 km od Poznania przy trasie nr 11 Poznań–Piła, przy wschodnim krańcu Puszczy Noteckiej, nad rzeką Wełną, w miejscu o dużych walorach krajobrazowych. W Jaraczu kończy się rezerwat przyrody „Wełna”, który obejmuje 3,5-kilometrowy odcinek rzeki o bystrym nurcie z florą i fauną charakterystyczną dla potoków karpackich. Pierwsza wzmianka pisana o młynie w Jaraczu pochodzi z XV wieku. Był to jeden z wielu młynów poruszanych kołem wodnym zbudowanych na dopływach rzeki Warty. Obecnie w skład zabudowań osady młyńskiej, w której od 1981 r. prowadzone jest Muzeum Młynarstwa w Jaraczu, wchodzą następujące budynki: młyn wodny z przełomu XIX i XX wieku wraz z zespołem kanałów młynówki, młyn wietrzny – wiatrak koźlak z końca XVIII wieku, młyn wietrzny – wiatrak turbinowy z połowy XX wieku, stajnia przymłyńska z XIX wieku, dom mieszkalny z XIX wieku.

Muzeum powstało w 1977 roku z inicjatywy Wojewódzkiej Rady Łowieckiej w Poznaniu. Od 1982 roku jest oddziałem Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Mieści się w odnowionym dziewiętnastowiecznym dworze położonym w sześciohektarowym parku krajobrazowym o urozmaiconej rzeźbie terenu. Drugim zabytkowym budynkiem jest stajnia-wozownia, w której od 1993 roku znajduje się ekspozycja przyrodnicza. W roku 2004 wielkopolski przedsiębiorca i myśliwy Adam Smorawiński podarował swoją kolekcję trofeów egzotycznych z 4 kontynentów, a do celów jej ekspozycji ufundował nowy pawilon. W 2010 roku rozbudował go na potrzeby powiększających się zbiorów, a także na kolekcję stu preparatów papug, którą zakupił dla Muzeum.

Muzeum powstało jako oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa w Szreniawie w 1996 roku na terenie istniejącego od 1963 roku skansenu pszczelarskiego. Twórcą skansenu był prof. Ryszard Kostecki. Skansen stanowi unikatowy w skali europejskiej zbiór uli ilustrujący na ekspozycji plenerowej historię bartnictwa i pszczelarstwa na ziemiach polskich. W 1999 roku w pofolwarcznym budynku gospodarczym utworzono ekspozycję muzealną dotyczącą owadów użytkowych. W 2002 roku nadano Muzeum imię prof. Ryszarda Kosteckiego – twórcy skansenu i kolekcji uli, propagatorowi historii i tradycji pszczelarstwa.

Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno – Spożywczego w Szreniawie powstało w 1964 r. Znajduje się ono na terenie dawnego majątku ziemskiego, należącego niegdyś do rodziny Bierbaumów, a następnie Glabiszów. Muzeum ma bardzo bogate zbiory dotyczące szeroko pojętej gospodarki rolnej. Można tu zobaczyć najstarsze maszyny i urządzenia rolnicze (szczególną uwagę zwracają parowe lokomobile, ale także ciągniki, samoloty, kombajny). Zobaczymy tu również muzealia etnograficzne, historyczne i artystyczne, o łącznej liczbie 25.000 eksponatów. W muzeum zobaczymy też chów wielu gatunków zwierząt gospodarskich a także dawnych metod hodowli roślin i produkcji żywności. Muzeum posada również dziesięciohektarowe pole, wraz z sadem owocowym, na których uprawia się, dawne odmiany warzyw i owoców. Na terenie muzeum znajduje się Pałac z połowy XIX w., który był rezydencją rodziny Bierbaumów. Wszystko to można zobaczyć w kilkunastu pawilonach rozmieszczonych na terenie parkowo – folwarcznym.  Muzeum cyklicznie organizuje imprezy plenerowe, podczas których prezentowane są zwyczaje charakterystyczne dla życia na wsi od zarania dziejów. Najpopularniejsze z nich to: Jarmarki Wielkanocny i Bożonarodzeniowy, zielone świątki, Jesień w domu i Zagrodzie czy Festiwal Piwa.

Rostarzewo to wieś położona przy drodze z Rakoniewic do Wolsztyna. W latach 1752 – 1934 Rostarzewo posiadało prawa miejskie nadane 27 sierpnia 1752 roku przez króla Augusta III Sasa. Pierwotnie miejscowość zlokalizowana była w innym miejscu, jednak panująca epidemia wymusiła jej przeniesienie. W 1768 roku na  planie zbliżonym do kwadratu wybudowano istniejący do dzisiaj ratusz. Budynek posadowiony został pośrodku głównej drogi w sercu ówczesnego rynku. Przez środek budynku przechodziły przelotowo widoczne do dziś bramy przejazdowe, co świadczy o istniejącej niegdyś w tym miejscu komorze celnej. Budynek posiada jedną kondygnację i jest częściowo podpiwniczony. Bryłę pokrywa czterospadowy dach kryty gontem. Na dachu znajduje się czworoboczna wieżyczka zegarowa, zwieńczona stożkowym daszkiem z kulą i chorągiewką z datą 1768. W 2015 roku w budynku ratusza otwarto Regionalną Izbę Pamięci udostępnioną dla zwiedzających.

Stacja kolejowa Stefanowo to ostatnia przelotowa stacja na linii Wolsztyn – Zbąszyń. Linia ta była pierwszą łączącą Wolsztyn z jakimkolwiek miastem. Otwarcie połączenia odbyło się w 1886 roku. Sama stacja jest położona około 6 kilometrów od Zbąszynia. Ruch pociągów prowadzony jest do dziś urządzeniami mechaniczne scentralizowanymi, przy czym pędniami nastawiane są tylko rozjazdy odgałęziające tory główne. Pozostałe są nastawiane ręcznie. Cała stacja posiada sygnalizację kształtową (semafory). Ręcznie obsługuje się także rogatki na przejeździe kolejowym. Dla obsługi podróżnych służą dwa niskie, jednokrawędziowe perony. Obecnie przez stację przejeżdża 5 par pociągów, odbywa się także jedno krzyżowanie. W 2016 roku PKP wyremontowało poczekalnie na stacji i przekazało ją w użytkowanie powstałemu w tym samym roku Stowarzyszeniu Miłośników Kolejnictwa „Stacja Stefanowo”. Członkowie stowarzyszenia mówią o sobie: „Wychowani przy dawnej granicy, pochodzący z rodziny kolejarzy wiemy, że to co ważne z punktu widzenia całej gminy Zbąszyń i historii kolejnictwa w ogóle, często ląduje na złomowiskach i w śmietnikach. Uważamy, że to ostatni gwizdek, by ratować to dziedzictwo. Pasjonaci, kolekcjonerzy, miłośnicy i lokalni patrioci połączyli swoje siły, by ochronić wszystko, co pozostało po dawnej kolei. Stowarzyszenie “Stacja Stefanowo” powstało z potrzeby popularyzacji historii i kultywowania osiągnięć kolejnictwa na przestrzeni dziejów. Uważamy, że dawna technika to sztuka”. W 2017 roku w pomieszczeniu poczekalni utworzono Kolejową Izbę Pamięci, a od 2018 ekspozycję wzbogaca stanowiący własność Parowozowni Wolsztyn parowóz TKt48-147, którego renowacji podjęli się członkowie Stowarzyszenia.

Turyści chcący zwiedzić Kolejową Izbę Pamięci mogą to zrobić po wcześniejszym umówieniu się telefonicznym pod nr 726 692 244 lub 506 590 668. 

Powstałe w 1983 roku Muzeum Regionalne w Rogoźnie mieści się w zabytkowym, klasycystycznym budynku Ratusza Nowomiejskiego z lat 1826-1828 (rozbudowanego w latach 1911 – 1913). Z pierwotnego wyposażenia zachowały się drzwi do kasy miejskiej z 1914 r. oraz kilkanaście krzeseł z dawnej sali sesyjnej z końca XIX w. Dnia 3 maja 1991 r. Muzeum otrzymało imię Wojciechy Dutkiewicz. Część ekspozycyjna Muzeum liczy ponad 350 m 2, na którą składają się trzy wystawy stałe: historyczna, etnograficzna i przyrodnicza oraz sale wystaw czasowych, w których prezentowanych jest od 4 do 7 wystaw rocznie. Do czerwca 2017 r. zorganizowano 247 wystaw czasowych. Zbiory liczą ponad 8000 eksponatów i są stale powiększane poprzez dary, zakupy i pracę własną przyrodników. Muzeum prowadzi bogatą działalność edukacyjną w formie lekcji muzealnych, wykładów i konkursów. Do tradycji weszły też imprezy plenerowe organizowane przez Muzeum od ponad 20 lat takie jak: Ognisko pod dębem Przemysł II w Marlewie (w pierwszą sobotę po 8 lutego) i Jarmark na św. Wita (w połowie czerwca). Od 2006 roku Muzeum uczestniczy w Europejskiej Nocy Muzeów.

Pierwsze próby zorganizowania we Wrześni muzeum upamiętniającego słynny strajk szkolny z 1901 r. zrodziły się w dwudziestą rocznicę pamiętnych wydarzeń. Niestety liczne komplikacjie związane z przejęciem budynku dawnej  Katolickiej Szkoły Ludowej przez kilkadziesiąt lat uniemożliwiały założenie w tym miejscu placówki muzealnej. Gromadzone w tym czasie przez mieszkańców Wrześni eksponaty czasowo eksponowano w odnowionej sali miejskiego ratusza. W czasie wojny hitlerowcy zniszczyli zgromadzone w ratuszu eksponaty dotyczące Wiosny Ludów i Strajku Dzieci Wrzesińskich. Muzeum Regionalne im. Dzieci Wrzesińskich uroczyście zostało otwarte 29 maja 1966 r. Pierwszym kustoszem został Antoni Ciszak, działacz kultury i miłośnik historii regionalnej. W muzeum oprócz archeologi, etnografii i kultury materialnej wyodrębniono działy dotyczące walk narodowowyzwoleńczych (Wiosna Ludów, Powstanie Styczniowe, Strajk Szkolny, Powstanie Wielkopolskie). W ciągu kolejnych dziesięcioleci muzeum kilkakrotnie przebudowywano, by dostosować go do stale rosnącej kolekcji eksponatów. Sam budynek dawnej szkoły powstał w 1790 r.  Po upadku powstań narodowych piwnice szkoły służyły jako przejściowy areszt dla uczestników powstań Wiosny Ludów 1848 r. i powstania styczniowego 1863-64 r. W czasie trwania strajku szkolnego w ramach tzw. "Hebungspolitik" wybudowano nowy budynek szkolny, zaś stary sprzedano. W 1974 r. budynek został wpisany do rejestru zabytków.

Muzeum Archeologiczne w Biskupinie powstało na terenie dawnego grodu, położonego na półwyspie wrzynającym się w Jezioro Biskupińskie. Ślady prehistorycznego grodu odkryto w tym miejscu przypadkowo w latach 30. XX wieku, kiedy to na skutek obniżenia się poziomu wód z jeziora zaczęły wystawać fragmenty umocnień starożytnej osady. W międzyczasie zaczęto odnajdywać różne zabytkowe przedmioty, a sprawę znaleziska nagłośnił miejscowy nauczyciel, którego o znaleziskach poinformowały dzieci uczęszczające do szkoły. Jeszcze przed wojną rozpoczęto prace archeologiczne, które kontynuowano jeszcze po wojnie. W 1950 roku teren wykopalisk uznano za muzeum. Obecnie Muzeum Archeologiczne w Biskupinie to wyjątkowe miejsce zarówno dla pasjonatów historii jak i zwykłych turystów. Cztery rekonstrukcje przedstawiają obozowisko łowców i zbieraczy epoki kamienia, osadę pierwszych rolników i osadę obronną ludności kultury łużyckiej, a także wioskę wczesnopiastowską. W pawilonie muzealnym prezentowana jest wystawa stałą pt. „Świt historii nad Jeziorem Biskupińskim” oraz wystawy czasowe. W rezerwacie znajduje się też „Zwierzyniec”, a od maja do września, na terenie wszystkich rekonstrukcji, można spotkać odtwórców dawnych rzemiosł. 

Pyzdry to jedno z największych miast średniowiecznej Wielkopolski, które było świadkiem wielu, ważnych dla tego regionu, działań politycznych i militarnych. Murowany zamek miasto zawdzięcza Kazimierzowi Wielkiemu. Za sprawą jego pobytu w Pyzdrach, w 1331 roku, Krzyżacy złupili i spalili miasto. Przyszły król w podziękowaniu za uratowane życie i pomoc w ucieczce odbudował zamek, który był wtedy jednym z większych ceglanych zamków w Polsce. W 1383 roku ten właśnie zamek zdobywano przy użyciu broni palnej, użytej tu po raz pierwszy w dziejach Polski. Drugą potężną budowlę - franciszkański klasztor, ufundował Bolesław Pobożny. Właśnie w dawnym refektarzu, a także kuchni, piwnicach, oraz krużgankach klasztoru, mieści się obecnie Muzeum Ziemi Pyzdrskiej. Placówka powstała w 1957 roku z inicjatywy lokalnych działaczy PTTK. Pierwsze zbiory wypożyczone z Muzeum Narodowego w Poznaniu eksponowano w domu podcieniowym mieszczącym się w rynku. W 1975 roku muzeum stało się filią Muzeum Okręgowego w Koninie, natomiast od 1985 roku placówka podlega lokalnym władzom samorządowym. Zbiory muzeum nawiązują do bogatej historii tego regionu ukazując między innymi elementy ceramiki archeologicznej, a także dwa skarby monet srebrnych z XI i XV wieku. Znajdują się tu również eksponaty przybliżające m.in historię judaizmu na tych ziemiach, czy pergaminowe dokumenty królewskich przywilejów dla miejscowych cechów rzemieślniczych. Całość muzealnych zbiorów poszerza kolekcja militariów z okresu powstania styczniowego. 

Muzeum Witolda Gombrowicza, oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, mieści się w zabytkowym pałacu we Wsoli, nieopodal Radomia. To tu w pierwszej połowie XX wieku mieszkał wraz z żoną - Aleksandrą z Pruszaków i córką Teresą brat Witolda Gombrowicza, Jerzy.  Pisarz przyjeżdżał do Wsoli wielokrotnie, ostatni raz tuż przed wybuchem wojny w 1939 roku. We wsolskim pałacu powstawał "Pamiętnik z okresu dojrzewania" – debiut pisarza, oraz fragmenty słynnej powieści "Ferdydurke".  Ładny i wygodny pałac, wybudowany został w 1914 roku i stale tętnił życiem. Sam Gombrowicz bywając w tych okolicach w wolnych chwilach pływał po Radomce lub grywał w tenisa. W czterdzieści lat po śmierci doczekał się pierwszego w Europie, a prawdopodobnie również na świecie (jak twierdzi Rita Gombrowicz, wdowa po pisarzu) muzeum. Był  mistrzem autokreacji, który pisał o sobie z niezrównanym  kunsztem, czyniąc z siebie najważniejszego bohatera wszystkich dzieł. „Muzea są czymś arcymartwym, przyprawiającym o ból głowy” – pisał Gombrowicz w "Dzienniku". Muzeum Witolda Gombrowicza stara się tej opinii zaprzeczyć:  jest więc miejscem żywym, o bogatej ofercie, nie ograniczającej się jedynie do wystaw, lecz obejmującej również wydarzenia artystyczne i kulturalne:, spotkania literackie, konferencje, dyskusje, koncerty, spektakle.

Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie od 65 lat dumnie stoi na straży pamięci Polskiego dziedzictwa sportowego i olimpijskiego. Przechowuje i udostępnia pamiątki związane z największymi osobistościami. Wśród nich jest wyjątkowe miejsce dla Jana Pawła II, Janusza Kusocińskiego, Generała Mariusza Zaruskiego, Wandy Rutkiewicz i wielu, wielu innych bohaterów polskiego sportu. Oprócz działalności wystawienniczej Muzeum prowadzi szeroką działalność edukacyjną (lekcje muzealne, cykle edukacyjne, konkursy) skierowaną głównie do dzieci i młodzieży. Ze względu na swoje zasługi Muzeum zostało włączone przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski do elitarnego programu Olympic Museums Network, skupiającego jedynie 22 placówki z całego świata (m.in. z Rio de Janeiro, Kolonii, Barcelony, Seulu, Amsterdamu, Helsinek, Pekinu, Tartu).

Siedziba Muzeum Żydów Mazowieckich mieści się w zabytkowej XIX-wiecznej bożnicy przy ulicy Kwiatka 7 Podstawowym zadaniem Muzeum jest ukazanie historii osadnictwa żydowskiego na ziemiach polskich od jego początków aż po współczesne odrodzenie kultury żydowskiej w Polsce. Przestrzeń wystawiennicza podzielona jest na trzy główne strefy tematyczne: przedsionek, pomieszczenie Holokaust i salę główną. Muzeum pielęgnuje pamięć po społeczności, której już nie ma, a która zostawiła trwały ślad na mapie miasta i przez wieki współtworzyła jego tradycję oraz kulturę. Oprócz części wystawienniczej Muzeum proponuje bogaty program kulturalno – oświatowy na który składają się koncerty kameralne, wieczory literackie, wykłady, małe spektakle teatralne, wystawy czasowe, zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży, filmy fabularne i dokumentalne.

Muzeum Mazowieckie w Płocku to najstarsze polskie muzeum powstałe z inicjatywy społecznej w 1821 roku, posiadające zbiory historyczne, numizmatyczne, artystyczne, i archeologiczne. Ze względu na największą ekspozycję poświęconą sztuce secesji, zwane jest "muzeum secesji". Niezwykle interesująca wystawa mieści się na 4 piętrach i zawiera aranżację wnętrz mieszczańskich, sale rzemiosła artystycznego – szkła, ceramiki, metalu, biżuterii - galerię malarstwa i rzeźby okresu Młodej Polski oraz medalierstwa z przełomu XIX i XX wieku. Obok secesji znajduje się tu również imponująca kolekcja art déco, która znacznie wzbogaciła się w ciągu ostatnich kilku lat. Otwarta pod koniec 2010 r., nowocześnie zaaranżowana wystawa „X Wieków Płocka. Płock w przestrzeni kulturowej Mazowsza, Polski, Europy” mieści się na 3 piętrach nowego budynku i przedstawia 1000 lat bogatej historii miasta Płocka.

„Kultura Mazowsza w ludowej wizji świata" to jedna z ekspozycji stałych, jaką od 1 października 2015r. można oglądać w płockim Spichlerzu. Ten zabytkowy budynek z drugiej połowy XIX wieku wymagał zarówno remontu jak i stworzenia na trzech kondygnacjach nowej przestrzeni wystawienniczej. Muzeum przeorganizowało swoje przestrzenie tak, by w pasjonujący sposób przedstawić grupy etnograficzne naszego regionu i zwyczaje panujące tu od wieków. W zbiorach działu znajduje się ponad 9500 muzealiów z całego Mazowsza, w tym: stroje ludowe, tkaniny, kolekcja rzeźby, ceramiki, wycinanki ludowej, oraz zabytki kultury materialnej. Dodatkowymi atrakcjami Spichlerza są: - ekspozycja ok. 130 muzealiów z kolekcji sztuki orientalnej "Sztuka Dalekiego Wschodu. Płockie skarby buddyjskiej Azji" - ekspozycja „Bolesław Biegas“, składająca się z 57 obiektów muzealnych – rzeźb i obrazów artysty.

Budynek Muzeum jest częścią zespołu folwarcznego. Historia zespołu folwarcznego datowana jest od XVI w. Obejmuje on obszar około 5 hektarów. Znajduje się tu park z XIX w. Na obrzeżach parku znajduje się prawie hektarowy staw. Drzewostan parkowy to kilkadziesiąt drzew, ze zdecydowaną przewagą 100 letnich dębów oraz lip, jesionów i klonów. Najstarsze drzewo to jesion wyniosły liczący około 250 lat. W otoczeniu kompleksu znajdują się cztery (z tego dwie prawnie chronione) 100-letnie aleje dębowe. Odrestaurowane budynki zabudowy gospodarczej zespołu zostały zaklasyfikowane jako dorobek kultury europejskiej. Na Muzeum Przyrodniczo-Łowieckiego Pomorza i Kujaw przeznaczony został kamienny spichrz, najstarszy budynek zabytkowego zespołu folwarcznego. Spichrz został odbudowany od podstaw, z zachowaniem oryginalnego wyglądu i charakteru. Budynek posiada dwie kondygnacje. Na parterze powstanie diorama o pow. 200 m2, na piętrze znajdować się będzie sala wystawowa. W Muzeum znajdować się będą eksponaty zwierząt i roślin regionu Pomorza i Kujaw w układzie edukacyjnym, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony środowiska skierowanym do całego społeczeństwa regionu, w tym do myśliwych, leśników, nauczycieli, młodzieży szkolnej i akademickiej oraz młodych adeptów łowiectwa. Niewątpliwie muzeum będzie także atrakcją turystyczną, na początku o charakterze regionalnym, ale docelowo – krajowym, z perspektywą na jeszcze szerszy zasięg. Powstanie muzeum umożliwi zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, popularyzację tradycji i propagowanie etyki łowieckiej oraz walorów turystycznych.

Toruńskie Żywe Muzeum Piernika to pierwsza tego typu interaktywna placówka w Europie. Istnieje od 2006 roku i mieści się w samym centrum miasta – na ulicy Rabiańskiej 9. W naszym muzeum można nie tylko w magiczny sposób przenieść się do XVI-wiecznej piernikarni, by pod okiem Mistrza Piernikarskiego własnoręcznie wykonać tradycyjnego piernika, ale także zobaczyć manufakturę z początku XX wieku, gdzie każdy chętny może ozdobić piernika lukrem. Zapraszamy wszystkich, którzy chcą poznać tradycję wypieku toruńskiego piernika, historię miasta, średniowieczną kulturę i język w niezwykłej atmosferze i z humorem! Do pracy gonimy wszystkich bez wyjątku, czy to małych, czy dużych. Poznawanie historii i tradycji w naszym Muzeum to radość dla zwiedzających w każdym wieku, nawet najbardziej dojrzałym.

Na terenie Parku Kulturowego Wietrzychowice w Wietrzychowicech i Gaju (gm. Izbica Kujawska) znajdują się grobowce megalityczne wzniesione przez ludność neolitycznej kultury pucharów lejkowatych 3500 lat p.n.e., które stanowią obecnie jedne z najstarszych i najcenniejszych obiektów europejskiego dziedzictwa kulturowego. Kultura ta wytworzyła charakterystyczny styl wyrobu naczyń z gliny, narzędzi krzemiennych i kamiennych. Jej ludność zajmowała się głównie uprawą roślin i hodowlą zwierząt. Posiadała także swoje wierzenia religijne, co wiązało się z silną wiarą w życie pozagrobowe. Znalazło to swój obraz we wznoszeniu specjalnej konstrukcji grobowców dla niektórych zmarłych. Ludność kultury pucharów lejkowatych budowała grobowce z potężnych głazów, które tworzyły obstawę mającą chronić mogiły przed rozmyciem, a zarazem odgraniczyć obszar poświęcony czci zmarłego i czynnościom kultowym. Nad mogiłami usypywano potężne wały ziemne, mające ponad 1000 m³ objętości, ponad 100 m długości i do 3 m wysokości. Ich monumentalność szczególnie jest widoczna od czoła (od szerszej części). Podstawową myślą budowniczych grobowców było zapewnienie zmarłym możliwie trwałego miejsca wiecznego spoczynku, podobnie jak w przypadku piramid egipskich (które są młodsze o przeszło 1000 lat).

Pod koniec XIX wieku powołano w Grudziądzu Towarzystwo Starożytności. Wkrótce po tym, 15 czerwca 1884 roku, otwarto w Grudziądzu Miejskie Muzeum Starożytności. Początkiem wielotematycznej ekspozycji muzealnej było kilka prywatnych kolekcji zawierających zabytki z zakresu archeologii, historii, etnografii, sztuki, rzemiosła artystycznego i numizmatyki. Nowo powstałe muzeum przez wiele lat nie miało swojej stałej siedziby. Od 1956 roku Muzeum eksponuje swe kolekcje w zabudowaniach dawnego klasztoru benedyktynek oraz w zabytkowych spichrzach, a od początku lat dziewięćdziesiątych również w Pałacu Opatek. W rocznicę 120-lecia powstania Muzeum nadano instytucji imię ks. dr. Władysława Łęgi, natomiast w roku 2015 do obiektów Muzeum dołączono Górę Zamkową i Wieżę Klimek. Różnorodność propozycji muzeum umożliwia rozwój zainteresowań historycznych i artystycznych; przybliża kulturę materialną i duchową minionych wieków; daje okazję do zapoznania się z aktualnymi tendencjami w sztuce.

Kopiec Kościuszki to jeden z czterech kopców krakowskich usypanych bohaterom narodowym. Wybudowano go na najwyższym wzniesieniu Wzgórza św. Bronisławy. Uroczyste rozpoczęcie sypania kopca rozpoczęło się we wrześniu 1820 r. i stało się wielkim wydarzeniem, które przyciągnęło wielu Polaków, a także cudzoziemców przebywających w Krakowie. W trakcie trwającej trzy lata budowy znaczną część prac wykonali ochotnicy. Udział w sypaniu kopca był dla wielu z nich niemal patriotycznym obowiązkiem. Ostatecznie, mimo problemów technicznych i finansowych, budowę kopca zakończono w 1923 roku. Usypany kopiec miał 80 m średnicy podstawy, 8,5 m średnicy u wierzchołka i wysokość 34,1 m. Na przestrzeni dziesięcioleci kopiec opierał się zarówno niekorzystnym czynnikom atmosferycznym jak i politycznym. Podczas zaborów, a także w okresie wojen próbowano umniejszać jego znaczenie jako symbolu polskości, na szczęście bezskutecznie. Częściowo zniszczony przez ulewę w 1997 r. ponownie udostępniono zwiedzającym w roku 2002.

Muzeum Piśmiennictwa i Drukarstwa w Grębocinie to prawdziwa perełka w świecie druku i papieru, położone zaledwie 8 km od Torunia przepiękne prywatne muzeum zachęca do odwiedzenia nie tylko turystów z Polski, ale całego świata. To tu znajduje się największa w Polsce kolekcja żeliwnych i drewnianych pras drukarskich o osobliwie brzmiących nazwach: Albion, Columbia, Imperial. Dla fascynatów papieru czeka czerpalnia odkrywająca historię produkcji papieru i jego tajemnic, a średniowieczne skryptorium wprowadzi w arkana kaligrafii i rękopiśmiennych ksiąg. Wszystko to kryje się pod dachem gotyckiego kościółka wpisanego do rejestru zabytków. Muzeum, które jest otwarte dla zwiedzających przez cały rok zaprasza na interaktywne warsztaty piśmienniczo-drukarskie, które dziś stanowią esencję nowoczesnego i przyjaznego muzeum. Dla tych, którzy chcą własnoręcznie wyprodukować papier lub spróbować pisma gęsim piórem - muzeum otwiera swoje zasoby. Historyczny obiekt, wspaniałe zbiory i przepiękne parkowe otoczenie czyni z Muzeum obiekt warty obejrzenia. Po prostu jedyne takie muzeum!

Jest to budowla w kształcie rotundy, otoczona osiemnastowma kolumnami korynckimi. Pięknie jest położona na terenie zespołu pałacowo-parkowego Pałacu Czartoryskich w Puławach. Wybudowana została na przełomie XVIII i XIX wieku na stromej skarpie wiślanej przez Piotra Aignera. W Świątyni Sybilli księżna Izabela Czartoryska gromadziła pamiątki rodzinne oraz pamiątki po wielkich Polakach (np. w dolnej kondygnacji po księciu Józefie Poniatowskim). Nad wejściem jest napis: ”Przeszłość-Przyszłości”. Głównych schodów strzegą kamienne lwy podarowane przez cara Rosji Aleksandra I. Od 1830 roku obiekt był zamknięty, a zbiory trafiły do Krakowa, stając się zalążkiem Muzeum Książąt Czartoryskim. W Świątyni Sybilli muzeum zostało reaktywowane dopiero w 1938 roku i jest dostępne do dziś. Zwiedzenie Świątyni powinno być punktem obowiązkowym spaceru po puławskim parku. Będąc na wycieczce w Puławach, można dołączyć do swoich zbiorów także Znaczek nr 542 - Dom Gotycki (również na terenie zespołu pałacowo-parkowego) oraz Znaczek nr 543 - Muzeum Oświatowe w Puławach.

Palmiarnia w Zielonej Górze położona jest na szczycie Winnego Wzgórza, a otoczona jest tak zwanym parkiem Winnym porośniętym winoroślami. Powstała w 1961 roku jako niewielka szklarnia i w ciągu dziesięcioleci wielokrotnie przebudowywano ją zwiększając tym samym jej powierzchnię i wysokość. Obecnie w palmiarni rośnie ponad 150 gatunków roślin, wśród których niewątpliwą atrakcją jest daktylowiec kanaryjski. Gatunek ten uznano za najwyższy egzemplarz rosnący w Europie w zadaszonym pomieszczeniu. Oprócz roślin, zielonogórska palmiarnia posiada także 7 akwariów, w tym jedno o pojemności 10 tys. litrów, w którym podziwiać można m.in. rekiny sumowate, sumy afrykańskie, piranie, jesiotry ostronose i wiele innych gatunków ryb. Oprócz ekspozycji przyrodniczych palmiarnia pełni także funkcję restauracji, w której są organizowane różne imprezy kulturalne i okolicznościowe.

Sala Tradycji jest integralną częścią Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu. Otwarta została 16 września 2011 roku. Usytuowana jest na terenie obok 34 Brygady Kawalerii Pancernej, przy Skwerze Czołgisty, gdzie znajduje się wystawa plenerowa sprzętu pancernego. Znajdują się tam m.in. egzemplarze czołgów T-34, T-55, T-72 i niszczyciel czołgów M-36 „Jackson” w barwach 1 Polskiej Dywizji Pancernej, a także pomniki generała Stanisława Maczka i czołgisty 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego. Ekspozycja plenerowa prezentuje dodatkowo systemy uzbrojenia charakterystyczne dla różnych etapów rozwoju 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej. Sala Tradycji dysponuje liczącą ponad 800 m2 powierzchnią wystawienniczą. Jest placówką narracyjną, dysponującą zapleczem multimedialnym, umożliwiającą prezentowanie barwnych tradycji 1 Polskich Dywizji Pancernej, 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego i 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej na tle rozwoju polskiej broni pancernej. W zasobach Sali Tradycji znajdują się sztandary oddziałów i stowarzyszeń, historyczne mundury, pieczęcie, dokumenty bojowe z lat II wojny światowej związane z działaniami Korpusu Pancernego WP w Bitwie Budziszyńskiej (kwiecień 1945) i 1 Polskiej Dywizji Pancernej w bitwie pod Falaise i Chambois w Normandii (sierpień 1944) . Ofertę Sali wzbogacają wystawy czasowe oraz stałe. Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu zwiedzać można codziennie w godz. 8-15, a w weekendy po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym pod nr tel. 684-758-512

Muzeum Obozów Jenieckich powstało w 1971 roku na terenie dawnego Stalagu VIIIC. Muzeum to miejsce pamięci, gdzie zgromadzone są liczne eksponaty związane z żagańskimi stalagami. Znajduje się tu ekspozycja stała poświęcona żagańskim obozom oraz makieta sektora północnego Stalagu Luft 3. Na terenie placówki można zobaczyć także zrekonstruowaną wieżę wartowniczą, model tunelu ucieczkowego „Harry” oraz replikę baraku jenieckiego nr 104. W okresie II wojny światowej na terenie Żagania istniały dwa obozy jenieckie: Stalag VIIIC wybudowano w 1939 roku i był on jednym z większych obozów jenieckich na terenie ówczesnych Niemiec. Przetrzymywano w nim szeregowców i podoficerów wojsk lądowych. Jedną z pierwszych grup jeńców, którzy trafili do obozu byli polscy żołnierze, uczestnicy wojny obronnej z września 1939 roku. Łącznie w obozie tym przebywało 49 tysięcy jeńców z czego większość stanowili Francuzi. Stalag Luft 3 powstał wiosną 1942 roku. Był przeznaczony dla oficerów-lotników alianckich. W okresie swojego istnienia był systematycznie rozbudowywany. W 1945 r. w Stalagu Luft 3 przebywało ponad 10 tys. lotników alianckich w tym około 100 Polaków. Z obozem tym związana była jedna z największych ucieczek w czasie II wojny światowej. Akcja polegała na równoległym kopaniu 3 tuneli, które nazwano imionami „Tom”, „Dick” i „Harry”. W przygotowaniu operacji uczestniczyło ponad 600 jeńców. Tylko trójce z nich udało się dotrzeć do domów. Pozostałych 73 schwytano z czego 50 na osobisty rozkaz Hitlera rozstrzelano.

Lubuskie Muzeum Wojskowe jest położone w miejscowości Drzonów, około 15 km na zachód od centrum Zielonej Góry, drogą w kierunku Krosna Odrzańskiego. Jest jednym z największych muzeów historyczno-wojskowych w Polsce, udostępniając swoje eksponaty zwiedzającym na terenie ponad 4,5 ha oraz w gmachu Muzeum i pawilonie ekspozycyjnym o powierzchni 600 m2. Budynek Muzeum to dawniejszy pałac rodziny ziemiańskiej Von Schmettow, który ulegał degradacji w okresie powojennym zaś odzyskał swój blask dzięki adaptacji w latach 1978-1985 na potrzeby powstającego muzeum. Zbiory historycznie mają swoją rozpiętość czasową od średniowiecza po teraźniejszość, ze szczególnym naciskiem na okres powojenny. W przestrzeni parkowej wśród wielu pomników przyrody, swoje miejsce znalazło ponad 150 obiektów, na które składają się czołgi, działa samobieżne, transportery opancerzone, armaty, wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych, samoloty i śmigłowce. W pawilonie znajdujemy m.in. uzbrojenie lufowe tak lądowe jak i lotnicze, uzbrojenie rakietowe, bomby, amunicję armatnią zaś w budynku broń palną od dawnej po współczesną oraz cały przekrój mundurów i wiele detali uzbrojenia i wyposażenia żołnierza. Do unikatowych obiektów można zaliczyć dwa działa samobieżne SU-152, jedyny istniejący egzemplarz samolotu TS-11 ”Iskra” 200BR, balistyczny pocisk rakietowy R-14 „Scud” ze szkolną głowicą jądrową 9N33 o mocy 100kT czy system przeciwlotniczy 2K11M1 „Krug” wraz z kompletem dwóch rakiet i przekrojem pocisku eksponowanym w pawilonie. Za unikatowy w skali polskiego muzealnictwa można uznać także skansen fortyfikacyjny.

Województwo Lubuskie słynie z pięknych krajobrazów jezior i lasów, wśród których rozrastają się plantacje winorośli. Lubuskie winnice to miejsca z duszą, powstałe z pasji i zamiłowania do tradycji. Nasz region ma wiele smaków i barw. Przede wszystkim kusi Lubuskim Szlakiem Wina i Miodu, a okazją do jego przetarcia są Weekendy Otwartych Winnic. Główny przystanek na szlaku stanowi Lubuskie Centrum Winiarstwa na winnicy samorządowej w Zaborze, który powstał z inicjatywy Marszałek Elżbiety Anny Polak. Obiekt prezentuje dziedzictwo regionu lubuskiego w zakresie tradycji winiarskich i bogatą ofertę dla miłośników boskiego trunku. Pomysł na stworzenie Lubuskiego Centrum Winiarstwa zrodził się w dobie promowania znakomitych wyrobów regionalnych i rozwoju enoturystyki. W kompleksie znajduje się część produkcyjna i rekreacyjna. W pierwszej zobaczymy, jak powstaje wino, dowiemy się, jak wygląda prawdziwa leżakownia. Znajdują się tu także pomieszczenia dla winiarzy na spotkania, szkolenia i prezentacje. W części rekreacyjnej znajdują się sale wystawiennicze oraz estrada. Lubuskie Centrum Winiarstwa jest miejscem, w którym turyści będą mogli zatrzymać się i skosztować wina oraz zapoznać się z bogatą historią regionu.

Muzeum Ziemi Wschowskiej utworzono w 1968 r. i umiejscowiono je w zabytkowych kamieniczkach przy Placu Zamkowym. Barokowe kamienice, o dekoracyjnych partiach szczytowych, z detalami sztukatorskimi i pięknymi fasadami utrzymane są w konwencji reprezentacyjnych domów mieszczańskich. Wyraźnie wyróżniają się na tle okolicznej zabudowy i uznawane są za jeden z najciekawszych zespołów zabytkowych kamieniczek na terenie historycznej Wielkopolski. Wschowskie kamienice ozdabiane były łacińskimi sentencjami, a jedna z inskrypcji przetrwała do dziś. Do wiodących kolekcji MZW należą zabytki związane z kulturą protestancką, zaprezentowane na stałej wystawie „Soli Deo Gloria” w kamieniczkach. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

W 2013 r. na potrzeby Muzeum Ziemi Wschowskiej i Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy przeznaczono odrestaurowany budynek dawnej rezydencji jezuickiej. W 1727 r. jezuitom sprowadzonym do Wschowy przekazany został obiekt i teren dawnej mennicy. Zakonnicy wznieśli w tym miejscu, na niewielkiej parceli przy murze miejskim, okazały, piętrowy budynek o łukowatym kształcie, z fasadą zdobioną pilastrami i popiersiami jezuickich świętych, ustawionymi na kamiennych cokołach. Jezuicka misja we Wschowie z czasem została podniesiona do rangi rezydencji, a szkoła cieszyła się duża estymą. Dziś w salach ekspozycyjnych MZW prezentowane są stałe wystawy poświęcone dziejom ziemi wschowskiej. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej w Kaliszu to jedno z najstarszych muzeów regionalnych w Polsce. Założono je w 1906 roku jako Muzeum Archeologiczne w Kaliszu. W tym samym czasie powstał pomysł utworzenia drugiego muzeum przeznaczonego na cele edukacyjne, a przy miejscowym oddziale Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego powstało Muzeum Krajoznawcze. Po kilku latach placówki te połączono i w kwietniu 1914 całość udostępniono zwiedzającym pod nazwą Muzeum Ziemi Kaliskiej. II wojna światowa spowodowała koniec działalności muzeum i niemal całkowitą utratę zbiorów. Po wojnie powrócono do odbudowywania kolekcji, a pierwszą powojenną ekspozycję udostępniono w 1948 roku. Muzeum gromadzi m.in. eksponaty archeologiczne, etnograficzne i historyczne. Wśród nich na uwagę zasługuje zdeponowany w 1958 roku skarb ze Słuszkowa zawierający najliczniejszy zbiór  denarów krzyżowych na świecie oraz najliczniejszy skarb monet w Polsce. W obecnej lokalizacji muzeum znajduje się od 1953 roku.

Rezerwat Archeologiczny w Kaliszu – Zawodziu to oddział Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. Placówka ta dokumentuje historię badań archeologicznych prowadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego grodu na Zawodziu, który został w tym miejscu wzniesiony około 850 – 860 roku. Rezerwat składa się w głównej mierze z zrekonstruowanego grodu otoczonego wałem obronnym miejscami wysokim na 5 metrów. Pierwsze badania archeologiczne w tym miejscu przeprowadzono w 1903 roku, a kolejne dopiero w latach  1958–1965, a później także w  latach 1983–1992. Dzięki temu udało się odsłonić relikty palatium, kolegiaty św. Pawła Apostoła, przykościelnego cmentarza, konstrukcji obronnych i pozostałości kościoła drewniano-glinianego. Odsłonięte fragmenty zabezpieczono i wykorzystano w celach ekspozycyjnych. W 1995 roku udostępniono pierwszy pawilon (tzw. budynek bramy), a dzięki pozyskanym środkom unijnym w 2007 roku zrekonstruowano zabudowania grodu.

Centrum Rysunku i Grafiki im. Tadeusza Kulisiewicza to zarówno muzeum jak i galeria sztuki współczesnej poświęcone twórczości Tadeusza Kulisiewicza. pomysł utworzenia stałej wystawy poświęconej T.Kulisiewiczowi narodził się w Muzeum Okręgowym Ziemi Kaliskiej w 1982 roku, a już dwa lata później został on zrealizowany. W 1986 roku pod patronatem artysty odbyło się I Międzynarodowe Triennale Rysunku, na którym zgromadzono kolejne prace do kolekcji. Po śmierci T. Kulisiewicza w 1988 roku muzeum pozyskało wyposażenie warszawskiej pracowni artysty. Zbiory muzealne obejmują około 1400 prac w postaci  rysunków, szkiców, grafik z wczesnego okresu twórczości, a także archiwalia zebrane przez profesora Kulisiewicza i jemu poświęcone. W muzeum znajdują się także prace innych artystów, a osobną część ekspozycji stanowi rekonstrukcja warszawskiej pracowni artysty.

Dworek Marii Dąbrowskiej w Russowie to placówka powstała w w 1971 roku, a poświęcona osobie i twórczości Marii Dąbrowskiej. Początkowo w zabytkowym dworku w Russowie znajdowała się Izba Pamięci poświęcona pisarce, natomiast w 1979 roku placówka stała się oddziałem Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej. 
Zgromadzone w Russowie zbiory obrazują pobyt Dąbrowskiej we wsi w latach 1889–1907  oraz jej związki z ziemią kaliską. W zrekonstruowanym pokoju pisarki pokazano dawne fotografie, rękopisy i dokumenty osobiste, a w pozostałych pomieszczeniach odtworzono m.in. pokój ojca pisarki  - Józefa Szumskiego, kuchnię dworską, salon oraz sypialnię. Sam dworek w Russowie wraz z okalającą go wsią zostały zobrazowane przez pisarkę w powieści Noce i dnie, ale także w innych dziełach literackich.

Muzeum Pracownia-Literacka Arkadego Fiedlera powstało za życia pisarza-podróżnika Arkadego Fiedlera, w 1974 roku. Stworzenie muzeum było odpowiedzią na prośbę czytelników, którzy licznie przyjeżdżali do domu pisarza, żeby się z nim spotkać i zobaczyć pamiątki przywiezione z dalekich podróży. W 1973 roku podjęto prace przystosowujące dom Fiedlerów do udostępnienia pomieszczeń zwiedzającym. Obecnie goście mogą zwiedzać nie tylko dom pisarza podróżnika, w którym zgromadzone są autentyczne pamiątki z różnych zakątków świata, ale również Tajemniczy Świat Indian, Piramidę, Galerię fotograficzną oraz Ogród Kultur i Tolerancji, w którym znajdują się figury, w większości w skali 1:1, m.in. z Wyspy Wielkanocnej, obu Ameryk, Azji, Afryki i innych zakątków świata. Można wejść na pokład statku Krzysztofa Kolumba „Santa Marii”, repliki w skali 1:1, a także zobaczyć angielski samolot „Hawker Hurricane MK I”, który w rękach polskich lotników był bardzo skuteczną bronią w Bitwie o Anglię w 1940 roku. Do końca 2000 roku placówkę odwiedziło ponad milion gości z Polski i zagranicy.

Mieści się w centrum Starego Rynku w ratuszu - dawnej siedzibie władz miejskich. Pierwotnie był to jednopiętrowy budynek wzniesiony najpóźniej na przełomie XIII i XIV w. W połowie XVI w. włoski architekt Jan Baptysta Quadro przebudował ratusz i nadał mu reprezentacyjny charakter (architektowi tak spodobało się w Poznaniu, że postanowił tu zamieszkać. Ożenił się z Polką, Barbarą Sztametówną). Budynek uzyskał jednolitą renesansową bryłę zewnętrzną i nowy układ wnętrz z okazałą Wielką Sienią (Salą Renesansową). Ekspozycja, rozmieszczona w salach parteru, I i II piętra, opowiada o historii miasta i dziejach ratusza od czasów lokacji (1253 r.) do lat 50. XX w. Stojąc przed ratuszem, warto zwrócić uwagę na wizerunki królów polskich z dynastii Jagiellonów i Piastów, widoczne w pasie attyki i w arkadach bocznych loggii, oraz na znajdujący się w środkowej wieżyczce zegar ze słynnymi koziołkami (symbolem Poznania), trykającymi się codziennie o godz. 12.

Założycielem był Zdzisław Szulc (1945 r.). Jest to jedno z nielicznych w Europie, jedyne takiego typu Muzeum w Polsce. Perłą kolekcji są instrumenty lutnicze (XVI-XX w.) - w tym skrzypce Marcina Groblicza oraz Dankwarta, jak również instrumenty włoskich mistrzów (Amati, Testore, Guadagnini, Maggini). W Saloniku Chopina eksponowane są pamiątki związane z pobytem w Wielkopolsce, w tym fortepian, na którym koncertował w Antoninie.

Mieści się w budynku dawnej loży masońskiej. Otoczone jest zabytkowym parkiem o założeniach barokowych z XVII wieczną studzienką w centrum. Poznańskie Muzeum Etnograficzne należy do grona najstarszych placówek muzealnych w Polsce prezentujących bogactwo kultury ludowej. Zbiory gromadzone są w działach Sztuki Ludowej, Kultury Technicznej, ceramiki, Tkanin i Ubiorów Ludowych, Zabawek, Kultury Miejskiej, Dokumentacji oraz Kultur Pozaeuropejskich.

Położony jest w malowniczym parku nad rzeką Trzemną. Charakteryzuje go piękna renesansowa architektura i niezwykle urokliwe wnętrze. Gmach powstał w 2. poł. XVI wieku, należał do rodziny Leszczyńskich, w poł. XIX wieku stał się własnością małżeństwa Izabeli (córki ks. Adama Czartoryskiego) i Jana Działyńskich. Pielęgnowany do dziś muzealny charakter miejsca zawdzięczać należy Izabeli, która stworzyła wspaniałą kolekcję dzieł sztuki, a zamek-rezydencję przekształciła w muzeum.

Mieści się w klasycystycznym pałacu z końca XVIII wieku, dziele architekta Stanisława Zawadzkiego. Wizyta w pałacu jest żywą podróżą po miejscach związanych z poetą Adamem Mickiewiczem i niezwykłym doświadczeniem przedmiotów kojarzonych z jego osobą. W parku okalającym budynek Muzeum znaleźć można zakątki prawdziwie romantyczne, choćby ziołowy "Ogródek Zosi" (opisany w "Panu Tadeuszu"). Obok miejsca, w którym rósł "dąb Mickiewicza" jest jeden z niewielu w naszym kraju "pomników drzewa" - ława z utrwaloną sentencją wypowiedzianą w tym miejscu przez poetę.

Powstało w 1919 roku, zniszczone w II wojnie światowej, od 1957 roku odbudowuje swoją kolekcję. Jednym z najcenniejszych obiektów jest pochodzący z XVI w. mieczo-rapier o głowni wykutej w Mediolanie. Chlubą zbiorów jest bechter (rodzaj pancerza) wykonany w 1580 r. w Poznaniu, zdobny na napleczniku herbem miasta. Zwraca uwagę czapka rogata (wzór z 1807r.) szwoleżera polskiej Gwardii Napoleona oraz Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, najwyższego polskiego odznaczenia za czyny wojenne, przywróconego w 1919 r. Ważną część zbiorów stanowią osobiste pamiątki tj. patent oficerski z 1932 r. dla T. Szydy, ppor. piechoty, zamordowanego przez Sowietów w Katyniu. Cenna jest złota papierośnica z daru Wiktora Emanuela III, króla Włoch, będąca nagrodą za zajęcie 2 miejsca w Zawodach Hippicznych (Rzym, 1923r.) dla płk. S. Zahorskiego z 16. P. Uł. Wlkp.

Mieści się w dwóch budynkach. W eklektycznej siedzibie z 1904 roku mieszczą się na parterze Galeria Sztuki Polskiej 16-18 w. z unikatową kolekcją portretów trumiennych i Galeria Sztuki Średniowiecznej. W roku 2011 w podziemiach starego gmachu otwarta została Galeria Sztuki Starożytnej z wyjątkowym w kolekcjach polskich zbiorem rzymskiego portretu cesarskiego. Na piętrze znajdują się zbiory malarstwa zachodnioeuropejskiego, z jedynym w Polsce obrazem Claude'a Moneta Plaża w Pourville. W nowym skrzydle eksponowane są dzieła Galerii Sztuki Polskiej od czasów oświecenia przez sztukę romantyzmu, akademizmu, impresjonizmu, symbolizmu - w tym największy w Polsce zbiór obrazów Jacka Malczewskiego - malarstwo Olgi Boznańskiej, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Stanisława Wyspiańskiego, artystów kręgu École de Paris, kolorystów po współczesną sztukę Tadeusza Kantora, Jerzego Nowosielskiego, Aliny Szapocznikow w tym drugi z serii obrazów liczonych Romana Opałki oraz prace z dwóch ostatnich dekad, takich twórców jak Izabella Gustowska, Grzegorz Kowalski i Zofia Kulik.

Skansen w Pobiedziskach należy do najstarszych parków miniatur w Polsce. Uroczyste otwarcie nastąpiło w maju 1998 roku i uświęciło obchody 950-lecia Pobiedzisk. Budowa pierwszych miniatur rozpoczęła się jednak już znacznie wcześniej bo w roku 1991. Park położony jest przy historycznym Szlaku Piastowskim w połowie drogi między Poznaniem, a Gnieznem, 1,5 km od Pobiedzisk. Podstawową funkcją skansenu jest ukazanie struktury przestrzennej Szlaku Piastowskiego w jego dzisiejszym i częściowo historycznym kształcie. Makiety przedstawiają: ratusze, pałace, kościoły, grody itp. i są wierną kopia oryginałów z zachowaniem wszelkich detali. Wszystkie budowle wykonane są w skali 1:20. Teren skansenu to nie tylko miejsce dla pasjonatów historii, to również miejsce wspaniałego wypoczynku wśród otaczającej przyrody.

Parowozownia Wolsztyn składa się z ośmiostanowiskowej hali wachlarzowej budowanej w latach 1907-1909r. Przy hali zbudowana jest wieża wodna z 1907 roku mieszcząca 100 metrów sześciennych wody. W przyziemiu znajduje się zestaw pomp czerpiących wodę z jeziora Berzyńskiego. Do hali od strony ulicy Fabrycznej przylega budynek administracyjny, w którym znajdują się biura dyspozytora, mistrza i naczelnika. Tory wyjazdowe z hali zbiegają się w obrotnicy o średnicy 20,5 metra. Za obrotnicą znajduje się skład opału i urządzenia do nawęglania, wodowania i kanał rewizyjny służący oględzinom i smarowaniu parowozów. Na terenie Parowozowni znajdują się także liczne pomieszczenia magazynowe oraz wiata wystawiennicza dla dawnych urządzeń naprawczych. Na torach stoją eksponaty, parowozy, dźwigi, wagon z pociągu ratunkowego oraz pług. Część lokomotyw wyeksponowanych jest na torach stacyjnych. Parowozownia w Wolsztynie jest jedyną parowozownią w Europie, gdzie do dnia dzisiejszego parowozy codziennie prowadzą ruch planowy na kolejowych szlakach.

Muzeum Regionalne w Wągrowcu mieści się w zabytkowym budynku z końca XVIII w., tzw. Opatówce, byłej siedzibie opata cystersów wągrowieckich. Działalność rozpoczęło w 1987 r. Na wystawach stałych prezentowane są pradzieje powiatu wągrowieckiego od paleolitu po okres wpływów rzymskich oraz historia miasta od założenia go przez cystersów w XIV w. do czasów II wojny światowej. Eksponowane są również dokumenty związane z postacią ks. Jakuba Wujka z Wągrowca (1541-1597), tłumacza Pisma Świętego na język polski. Wystawa etnograficzna została zaaranżowana w pomieszczeniach zwanych „Chatą Rybaka” gdzie obok sprzętu rybackiego ukazano dawny wystrój wnętrz uzupełniony elementami pałuckiej sztuki ludowej. Muzeum organizuje także wystawy czasowe o bardzo zróżnicowanej tematyce ze zbiorów własnych, wypożyczone z innych instytucji czy też od osób prywatnych. Ponadto po wcześniejszym uzgodnieniu oferuje usługi przewodników w zakresie zwiedzania wystaw muzealnych oraz zabytków Wągrowca i okolic.

Zamek w Szamotułach zbudowano w północnej części miasta przez ród Nałęczów Szamotulskich. W 1513 roku Katarzyna Szamotulska wniosła budowlę jako ślubne wiano Andrzejowi Górce, który pięć lat później wybudował wysoką ceglaną basztę, strzegącą wjazdu na teren warowni. Zamek następnie przeszedł w ręce wojewody poznańskiego Łukasza Górki, a w kolejnych latach był siedzibą wielu innych znamienitych rodów wielkopolskich. W XVIII i XIX wieku dwuskrzydłowy gmach przekształcono zmieniając jego pierwotnie obronny charakter. W roku 1837 budowlę przejął pruski następca tronu Fryderyk Wilhelm. W 1869 rozpoczęto generalny remont zamku, połączony z częściową jego rekonstrukcją. Obecnie obiekty zamkowie mieszczą Muzeum - Zamek Górków w Szamotułach, którego początki sięgają 1957 roku. W głównym budynku muzeum, dawnym zamku, prezentowane są wnętrza siedziby magnackiej, wysokiej klasy meble, przedmioty dekoracyjne, tkaniny, porcelana chińska i in.. W dwóch salach eksponowana jest jedna z największych w Polsce kolekcji ikon. W oficynie mieści się wystawa etnograficzna obejmująca dawne warsztaty: kowalski, stolarski i tkacki, a także izbę mieszkalną. W baszcie eksponowane są m.in.: komnata Halszki z Ostroga oraz wystawa dotycząca historii miasta i najbliższej okolicy.

W związku z długoletnią tradycją uprawy wikliny i chmielu w okolicach Nowego Tomyśla, Miedzichowa i Trzciela, w 1985 roku utworzono tematyczne muzeum. Placówka funkcjonuje jako oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Na potrzeby powstałej placówki przeznaczono dwa obiekty: zrekonstruowany holenderski zabytkowy budynek mieszkalny z końca XVIII wieku, który stanowi główną siedzibę Muzeum i jest miejscem prezentacji obydwu wystaw stałych oraz drewniany stylizowany budynek – tzw. Dworek Myśliwski postawiony w 1977 roku będący miejscem prezentacji organizowanych cyklicznie, wystaw czasowych o różnej tematyce oraz stałej ekspozycji przyrodniczej. Obydwa budynki otacza teren o powierzchni 1.75 ha, na którym znajdują się ekspozycje botaniczne oraz prezentowane są artystyczne formy przestrzenne z wikliny. Całość znajduje się na terenie Parku Miejskiego.

Muzeum w Międzyrzeczu to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w województwie lubuskim. Na terenie blisko 6 hektarowego parku, który rozlokowany jest w widłach dwóch rzek Obry i Paklicy zwiedzający mogą podziwiać ruiny zamku królewskiego z czasów Kazimierza Wielkiego. Jest to jedyny królewski zamek piastowski na terenie województwa lubuskiego. Obiekt świetnie nadaje się do imprez plenerowych oraz wydarzeń okolicznościowych. W sąsiedztwie zamku znajduje się muzeum w którym obejrzeć można największą w Polsce kolekcję portretów trumiennych z XVII i XVIII w.

Muzeum Ziemi Nadnoteckiej im. Wiktora Stachowiaka w Trzciance to samorządowa instytucja kultury. Tradycją nawiązuje do przedwojennego niemieckiego muzeum, założonego w 1924 r. Polskie muzeum powstało w 1958 r., a pod obecną nazwą funkcjonuje od 1996 r. Zbiory gromadzone są w działach: archeologicznym, historycznym, etnograficznym, numizmatycznym, szkolnictwa oraz sztuki i rzemiosła artystycznego. Prezentujemy je na czterech ekspozycjach stałych. W ciągu roku organizujemy kilka wystaw czasowych, konkursy, spotkania, zajęcia dla dzieci i młodzieży oraz Piknik Muzealny. Muzeum Ziemi Nadnoteckiej w Trzciance mieści się w budynkach przy ulicy Żeromskiego 7 oraz 36a. Pierwszy z nich został wybudowany pod koniec XIX wieku i przez lata znajdowało się w nim miejskie przedszkole. Drugi to XIX. wieczna kamieniczka, zaadaptowana w 1970 roku na siedzibę Muzeum.

Historia Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej rozpoczyna się w 1894 roku kiedy to z inicjatywy lokalnych właścicieli ziemskich i przy poparciu władz powiatu wyrzyskiego rozpoczyna się budowa infrastruktury kolejowej. Historyczną datą dla kolejki jest natomiast dzień 5.02.1895 roku, kiedy to uruchomiono pierwsze przewozy towarowe z Białośliwia przez Kocik Młyn, Pobórkę do Łobżenicy. Zapotrzebowanie na usługi przewozowe były bardzo duże. W 1911 roku przewóz osób wyniósł 113 tys. osób, a wielkość przewozu towarów oszacowano na ok. 190 tys. ton. W kolejnych latach wyrzyska kolejka przechodziła przeróżne metamorfozy, okresy stagnacji i rozkwitu. Okresem świetności kolejki były lata 40. i 50. XX wieku, jednak już dekadę później kolejka zaczęła zamierać by ostatecznie 1 stycznia 1994 roku zaniechać całkowicie przewozów. Dzięki pasjonatom i miłośnikom kolei, dzięki wysiłkowi wielu ludzi dziś wyrzyska kolejka znów budzi się do życia. W 2000 roku powstało Towarzystwo Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej, którego celem jest uratowanie i zagospodarowanie istniejącego majątku przy współudziale władz powiatu. W 2002 roku przywrócono sezonowe i okazjonalne jazdy pociągów turystycznych. W 2008 roku zaplecze kolejki wąskotorowej w Białośliwiu wpisano do rejestru zabytków, a od kilku lat rękoma wolontariuszy prowadzona jest odbudowa istniejących szlaków i taboru. Coroczne zjazdy miłośników kolei wąskotorowych gromadzą coraz większe rzesze turystów w związku z czym wzrasta też ruch turystyczny na odbudowanych trasach. W roku 2015 kolej wąskotorowa w Białośliwiu obchodzi swe 120 urodziny.

Muzeum Zamek Opalińskich znajduje się w odbudowanym skrzydle południowym dawnego XIV wiecznego zamku wzniesionego przez Maćko Borkowica, wojewodę poznańskiego. Jednak okres świetności Zamku przypada na rządy magnackiego Rodu Opalińskich. Najcenniejszymi eksponatami w Muzeum jest zespół pięciu unikatowych na skalę europejską XVII wiecznych sarkofagów rodziny Opalińskich. Muzeum w Sierakowie pełni rolę ważnego animatora kultury w regionie. Oprócz stałej ekspozycji organizowanych jest wiele wystaw czasowych, koncertów, wykładów i imprez historycznych. Instytucja w swej działalności organizuje m.in. lekcje muzealne, żywe lekcje historii, pokazy historyczne oraz zwiedzanie miasta i regionu. Istnieje możliwość umówienia grupy poza godzinami otwarcia.

Park Narodowy „Ujście Warty” stanowi obszar wodno-błotny, będący jedną z największych ostoi ptaków w Polsce i Europie. Położony jest w zachodniej części Polski, przy granicy z Niemcami. Park został utworzony w 2001 r., jest najmłodszym parkiem narodowym. Nadwarciańskie rozlewiska są cenne przyrodniczo nie tylko w Polsce, ale również w skali międzynarodowej. Obszar Parku został objęty Konwencją Ramsar tj. konwencją o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. Park został również włączony do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 pod nazwą PLC 080001 „Ujście Warty”. Głównym celem ochrony Parku są ptaki oraz ich siedliska. Dotychczas odnotowano tutaj ponad 270 gatunków ptaków, w tym około 170 gatunków lęgowych. Park Narodowy „Ujście Warty” to prawdziwe „Ptasie Królestwo”, dostępne również dla turystów. Przed odwiedzeniem Parku zalecane jest zapoznanie się z treścią zarządzenia Dyrektora Parku w sprawie udostępnienia PN „UW” dla turystyki, które znajduje się na oficjalnej stronie Parku.